Melkorka - 01.05.1954, Blaðsíða 32

Ung stúlka fer í 10 daga ferðalag
ViÖtal viÖ flugfreyju
Um daginn rakst ég á götu á 22 ára gamla
vinkonu mína. Hún er flugfreyja og því
fremur sjaldgæft að rekast á hana á jörðu
niðri. Hún var brún og eins og dálítið sól-
brennd svo mér varð að orði hvort hún væri
að koma úr sumarsól hinumegin af hnett-
inum.
„Nei, síður en svo, ég er nýkomin frá
Bandaríkjunum, — ég varð svona brún þegar
ég var á ferð í Pakistan í Indlandi í vetur. Ég
skrapp nefnilega í ferðalag austur á bóginn
um mánaðamótin janúar—-febrúar.“
Ég varð forvitin og fór að spyrja. Pakistan
hljómar eitthvað orðið svo kunnuglega í evr-
um. Það er ekki svo sjaldan minnst á ólguna
þar, óeirðir, Bandaríkin og herstöðvar í því
sambandi.
„Ég fór frá Noregi,“ segir ferðalangurinn,
„flugleiðis til Sviss og þaðan til Rómaborgar
og áfram til íran, til hafnarborgarinnar Aba-
dan. Fengum ekki að sjá okkur um í borg-
inni, allt logaði í óeirðum út af Mossadec og
hatur mikið út í Breta, þess vegna var ekki
hættulaust fyrir hvítt fólk að láta sjá framan
í sig. Daginn sem við komum voru 40 manns
drepnir í götuóeirðum. Þá var haldið af
stað til Kairo, höfuðborgar hinna frægu Níl-
ardætra og fornu Pýramída. Þegar þangað
kom blöstu við glæsilegar hallir og ríkidæmi
annars vegar ömurlegasta fátækt og tötur-
mennska. Gistihúsið sem við gistum á var
eitthvert hið íburðarmesta sem ég hef augum
litið. Silfurblær og súlur og íburður, himin
hátt til lofts í miklum salarkynnum.
Ég hafði verið að hlakka til alla leiðina
að sjá hina margrómuðu og lofsungnu Pýra
mída. Við lögðum af stað þangað um morg-
uninn í býti kl. 5. En ef satt skal segja varð
ég ekki fyrir neinni sérstakri upphafningu
í því ferðalagi. Reyndar var tignarlegt að sjá
pýramídana rísa upp úr auðninni. Annað
sem fyrir augu bar var einn og einn karl á
stangli er teymdi úlfalda á eftir sér eitt-
hvað út í auðnina, og svo hreysi fátæklinga
í liæfilegri fjarlægð frá pýramídunum og
fuglasöngurinn sem við heyrðum var hana-
gal og gagg í liænum, og pýramídann, þann
sem við ætluðum sérstaklega að skoða að
innan, gátum við ekki fengið að sjá, Jiann var
nefnilega ekki opnaður fyrr en klukkan 9 —
en við höfðum lrraðann á til að komast með
flugvélinni til Pakistan. Við flugum svo til
Karaclii, sem er frægur flugsamgöngustaður
milli Evrópu og Indlands og dvöldum þar í
21/2 dag. Þarna var gott að koma, hitinn aJ-
veg mátulegur og þó er þessi árstíð víst vetur
á þessum breiddargráðum. Bananatrén voru
þakin ávöxtum, alstaðar gróður og blóm. —
Gistihúsið var niður við sjóinn og þar var
liægt að synda og flatmaga í sólinni.
Þarna sat alstaðar fólk flötum beinum á
götunum, tannlæknar með verkfæri og á-
breiður í kringum sig og drógu tennur út úr
tannpínukvöldu mannfólki. Börn og ung-
Jingar sátu alvarleg yfir handavinnu, saum-
uðu og saumuðu án þess tæplega að Jíta upp,
karlar með varning á hverju götuhorni og í
þröngum götum sáum við inn í hurðarlaus-
ar silfursmíðaverkstofur. Þarna var allt fyrir
opnum tjöldum. Mér varð starsýnt á kon-
urnar, þær gengu um eins og reifastrang-
ar á götunum með þykka blæju fyrir andlit-
inu og aðeins op fyrir augun, en þessi op
voru reyndar eins og með rimlum fyrir —
60
MELKORKA