Melkorka - 01.05.1954, Blaðsíða 34

S K O G A R
Eftir Drifu Viðar
Það var á hverju vori, að húsmæðurnar í
Borgardal fóru norður í skóg og fengu sér
þar trjáplöntur sem þær gróðursettu í afgirt-
um reitum hjá túnunum og ætlunin var að
koma sér upp skógi allt í kringum sig smátt
og smátt.
Þær tóku sig upp frá búverkunum einn
góðan veðurdag, söðluðu fákana og fóru í
hóp um þjóðveginn þar sem hann rennur
norðureftir. Jörð var ekki ígróðra, héla lá á
túnum þegar þær riðu af stað um morgun-
inn að mjöltum loknuin. Dalurinn flóði í
morgunsólinni og starfið var löngu byrjað
innan hæðanna, liundgá og hestatraðk fyllti
dalinn og liélan vék fyrr morgunsólinni. um
dagmál var hún orðin að vatni. Þar ríða hús-
mæður Borgardalsins, var sagt á bæjum í
næstu sveit og eru að fara á skóg. Ekki hleypa
þær.
F.instöku sinnum bættist við hópinn þegar
hann reið framhjá bæ og var þá heilsast með
kossi á hestbaki eða giensyrðum og hlátri
eins og oft. verður þegar vinkonur mætast.
Einhverntíma verða melarnir hérna skógi
vaxnir, sagði Jófríður á Reykjum.
Og öllum varð litið til melanna sem
glömpuðu berir, gróðursnauðir við sólinni.
Sonur minn á að kvænast stúlku sem tekur
við af mér, sagði hún. Ég vil að skógræktin
haldi áfram.
Þær fóru um dalinn þar til sást á lágvaxna
birkirunna hér og hvar og var þá ekki ýkja-
langt í skóginn. Svo þéttist kjarrið og varð
að lágvöxnum kræklóttum skógi sem höfuð
kvennanna bar yfir þar sem þær riðu um.
Mikið hefur þetta kjarr barizt við storm
og él, sagði Herdís í Nesi.
Jófríður: Það verður gaman eftir 50 ár
þegar skógurinn lykst um dalinn. Það er
hvorttveggja í senn gagnlegt og fallegt, stöðv-
ar uppblásturinn og hlífir gegn vindi.
Eftir 1000 ár verður ágætt, sagði Herdís.
Þá verð ég 1025 ára og kölluð Herdís hin
gamla eða Skógar-Herdís.
Nú barst á móti jreim ilmur af brenndu
hrísi, því þær nálguðust bæinn að Skógum.
Mikið rétt, kom ekki húsið í ljós og rauk úr
reykháfinum, en reykinn lagði um nágrenn-
ið. Það var um nónbilið og húsfreyjan var í
vorhreingerningunum þegar hún sá hópinn
koma. Á dauða mínum átti ég von en ekki
ykkur, hrópaði hún til þeirra og skellti á lær
sér, og veriði allar velkomnar. Og kyssti þær
allar.
Við komum þá í vorhreingerningamar
hjá þér, sögðu þær, það var líka alltaf ætlun-
in að trufla þig.
Ekki verður ykkur að þeirri óskinni, sagði
liúsfreyja, því enginn truflar mig. Vorlirein-
gemingin bíður, aldrei hleypur hún burt
frá mér, það er kerling sem ég ræð yfir og
fáið ykkur sæti jiar sem sæti er að finna,
verst hvað allt er í drasli, en ég verð önga
stund að kippa í lag.
Ussusussu, ekki kippa í lag fyrir okkur,
malda jrær í móinn. Við ætlum hvortsemer
bara að vera úti. Það er ætlunin að ræna þig
trjáplöntum eins og fyrra árið.
Þær fengu strax leyfi hjá bónda til að
stinga upp plöntur.
Takiði helvítis nýgræðinginn úr túnjaðr-
inum áður en hann étur upp fyrir mér allt
túnið, kallaði bóndi á eftir þeim þar sem
þær hlupu með glensi og hlátri útfyrir tún
og tóku að murka upp plöntur.
Þær eru svo ósköp litlar, sagði Herdís.
62
MELKORKA