Melkorka - 01.05.1954, Blaðsíða 37

Húsfreyju langaði til að geta talað við
gestinn. Hún var staðráðin í að sýna honum
gróðurreitinn sinn.
Þau fóru öll út að trjágirðingunni henn-
ar. Nýgræðingurinn lá sumpart í moldar-
kögglum á jörðinni eða var kominn niður.
Aðrar hríslur náðu henni í herðar, þær
stærstu voru jafnstórar henni. Ameríkaninn
yppti öxlum. í Ameríku höfum við jafnvíð-
ienda skóga og allt ísland, sagði hann.
Þau fóru inn aftur. Vefurinn hennar stóð
í horni. Er þetta vefur? spurði bílstjórinn
loks og sonurinn þýddi. Ójá, svaraði hún ég
fikta stundnm við hann að afloknu dags-
verki. Ég hef verið að vefa mér í glugga-
tjöld.
í Ameríku vinn ég í verksmiðju |aar sem
eru 10.000 vefir og 100 sinnum stærri en
þessi.
Þar er svo margt um manninn, sagði son-
urinn.
Spurðu þá hvernig þeim líki á íslandi,
sagði húsfreyja.
ísland er í lagi, sagði hermaðurinn, en ég
gæti ekki búið hér þótt mér væru boðnir
miljón dollarar fyrir.
Það er kannski ekkert vit í að búa hér á
20. öldinni, sagði húsfreyja, en þetta gerir
maður samt.
Það er í lagi að búa í litlu landi, sagði her-
maðurinn, bara ef ég þarf ekki að búa þar.
Það má reyna að hefta vind en hann stanzar
ekki eins og í öðrum löndum, þarafleiðandi
getnr enginn gróður þrifizt hér. Ég skal
segja ykkur það, að hér er óbyggilegt.
Menn hafa búið hér, sagði húsfreyja.
Hvað á ég að borga? spurði hermaðurinn.
Minnstu ekki á það, sagði húsfreyja.
Það var gaman að hitta ykkur, sagði her-
maðurinn, gekk hermannleera út í bíl o<»
veifaði í kveðjuskyni hendinni, það áttaði
sig enginn á því að hann væri að fara fyrr en
langi bíllinn ók burt., hermaðurinn lengst
afturí en bílstjórinn við stýrið og sáust eins
og tveir púnktar fjarlægir hvor öðrum þeaar
þeir óku hurt þjóðveginn.
NINA POPOVA
fremsta hona Sovétrikjanna i baráttu fyrir friði
i heiminum.
Það fór að blása í dalnum eftir skírviðrið
og leit rigningarlega út og húsfreyja leit til
trjágirðingarinnar á hríslurnar sínar sem
skulfu berar og svartar í hviðunum.
Ætli hann sé ekki að breyta um átt: og geri
sumar bráðum, sagði bóndi.
Það skulum við vona, sagði húsfreyja og
leit ylir dalinn. Það sáust skúraleiðingar frá
jöklimun sem nálguðust gilið, liuldu síðan
gilið og komu nær bænum. Hún sótti mjólk-
urföturnar sínar og fór í fjósið. Það kvöldið
leit hún oft út um gluggann í eldhúsinu til
lm'slanna sem gljáðu í vætunni.
Sonurinn var að lesa í vorbirtunni. Vertu
ekki að lesa, sagði hún við piltinn, það er
ekki gott í hálfbirtunni. Haltu heldur á-
fram með vefinn fyrir mig.
Melkorka óskar lesendum sinum
gleðilegs sumars!
():')
MELKORKA