Melkorka - 01.05.1954, Blaðsíða 36

tíma. Nú gróðursettu þær í staðinn. Þá nótt
dreymdi þær í'lestar skóg í dalnum.
Heima á Reykjum var lítill afgirtur reit-
ur sem Jófríður liafði fengið til að gróður-
setja í. Þar voru hríslurnar liennar. Hún fór
þangð oft og liugaði að þeim, bar á þær
mykju og vökvaði í þurrkum og þær {Drifust
og voru sumar stórar og gróskumiklar.
Þegar menn líta yfir dalinn sér lítinn vott
um trjágróður. Hæðirnar skjóta beinaberum
kryppum, en túnin eru iðjagræn og það eru
liverir í dalnum. Þar rýkur allt og sýður eins
og í helvíti. Á kvöldin leggur gufur um dal-
inn sem blandast reyknum úr hverunum og
gufurnar læðast með hlíðunum og stækka,
þenja sig, ná stundum um öll túnin, lyfta
sér svo alltíeinu og hanga yfir grænum og
grýttum dalnum í tætlum, liverfa.
Bílar fara oft um dalinn sem hraða sér,
finnst lítil fegurð þar og lialda áfram yfir
að öræfum, en til að komast öræfin verður
að fara um dalinn.Tveir jöklar sjást í fjarska,
þeir glampa hvítir í sólskini og eru heim-
kynni villtra svana sem fljúga með málm-
rödd í háloftinu.
Einn dag kom langur hermannabíll og
lteygði heim að Reykjum. Afturí sat mikill
hermaður sem sagði lialló við húsfreyju og
rétti henni bréf án þess að taka í útrétta
hönd hennar. Það var frá frænda hennar,
sem bað hana að leiðbeina þessnm ameríska
hermanni og sýna lionurn jarðræktina, gróð-
urhúsin og allan myndarskapinn á bænum.
Hún bauð lionum að ganga í bæinn.
Sonur bónda var heima. Hann kunni
ensku, því liann var alltaf að lesa og nema
að dagsverki loknn.
Nú kemur enskan þín í góðar þarfir, það
héld ég hann pabbi þinn þurfi ekki að
skammast meira yfir lestrinum, sagði hún.
Ameríkaninn var leiddur inn í beztu-
stofu. Bílstjóranum var boðið inn líka. Hann
afsakaði sig og sagðist ekki mega vera boð-
inn í sömu stofu og yfirmaðurinn, en varð
að láta undan. Húsfreyja Iiellti uppá kaffið
og bakaði pönnukökur og annað, en þeir
máttn dúsa í beztustofu á meðan og þar sátn
þeir. Þeir drukku kaffið og fóru síðan út í
gróðurhús með syni bónda og skoðuðu það.
Aldrei hélt ég að ég ætti eftir að tala við
ameríkana, sagði sonurinn. Hann reyndi að
fá gestinn til að tala sem mest við sig, það
var sem hann hefði himin höndum tekið að
fá loks að tala námsefni sitt frá mörgum
kvöldum. Það kom í Ijós að gesturinn kunni
ekkert annað tungumál en sitt eigið, ekki
einu sinni dönsku.
Þeir óku dálítið um sveitina og skoðuðu
gróðurhúsin á öðrum bæjum sem risið höfðu
upp hjá hverunum, óku síðan heim og var
þá kvöldverður fram borinn.
64
MELKORKA