Morgunblaðið - 29.10.2011, Blaðsíða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. OKTÓBER 2011
✝ Haukur Ást-valdsson fædd-
ist í Fljótum í
Skagafirði 25. sept-
ember 1950. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnuninn á
Sauðárkróki 24.
október 2011. For-
eldrar hans voru
Ástvaldur Kristján
Hjálmarsson, f.
13.6. 1921, d. 4.10.
2002, og Sigríður Ingibjörg
Sveinsdóttir, f. 8.5. 1931, d. 17.7.
2008. Systkini Hauks eru:
Sveinn, búsettur á Siglufirði, f.
1953, maki Sigríður Skarphéð-
insdóttir. Reynir, búsettur í
Keflavík, f. 1957. Kári, bjó í
Ólafsfirði, f. 1956, d. 15.1 2002.
Lilja, búsett á Siglufirði, f. 1960,
maki Pétur Bjarnason. Sig-
urjóna, búsett í Garðabæ, f. 1966,
maki Bjarni Stefánsson. Krist-
ján, búsettur á Selfossi, f. 1974,
maki Sylvía Dröfn Eðvaldsdóttir.
Eiginkona Hauks er Sigurlína
Kristín Krist-
insdóttir, f. 1958.
Dætur þeirra eru 1)
Sigríður Ásta, f.
1978, synir hennar
og Friðriks Helga-
sonar eru Árni Ey-
fjörð, f. 1999, og
Ástvaldur Eyfjörð,
f. 2002. 2) Kristrún
Heiða, f. 1979, maki
Andri Gunnarsson.
3) Hugrún Lilja, f.
1990, unnusti Elfar Már Viggós-
son.
Haukur var fæddur og uppal-
inn í Fljótum í Skagafirði. Hann
stundaði nám við Bændaskólann
á Hólum og hóf síðan búskap á
Deplum í Stíflu vorið 1974.
Haukur bjó á Deplum til vors
2011 en síðustu mánuðina dvaldi
hann á Heilbrigðisstofnuninni á
Sauðárkróki.
Útför Hauks fer fram frá
Barðskirkju í Fljótum í dag, 29.
október 2011, og hefst athöfnin
kl. 14.
Kom kvöldið ljúfa
kært er þér að fagna.
Eftir annir dagsins
allar raddir þagna.
Ljúft er þá að lúta
lögum öllum þínum,
manni er hljóður heldur
heim, frá störfum sínum.
Sezt er sól við tinda
sindrar glóð í skýjum.
Rökkrið landið lykur
ljúft í örmum hlýjum.
Dýrar kvöldsins daggir
drekka grös á engi.
Bikar loka blómin,
blunda rótt og lengi.
Sofnar fugl í sefi,
söngva nýja dreymir
meðan myrkurhafið
mjúkt um dalinn streymir.
Allt er fagur friður,
fyrirheit og bænir.
Hjúpast værðarvoðum
vellir fagurgrænir.
Dalnum djúpa skýlir
dökkur næturvængur.
Nú er gott að geta
gengið rótt til sængur.
Blærinn hefur boðið
blíður góðar nætur
öllum þeim er aftur
árla rísa á fætur
(Pétur Aðalsteinsson)
Elsku vinur, ef okkur er orða-
vant segjum við: „Að tala er silfur
– að þegja er gull.“ Þú ert vanur
að bíða – ég kem. Lína þín.
Sigurlína
Kristinsdóttir.
Það þótti forðum gott að gista Róm
og ganga fyrir páfans herradóm
í von um grið, um gjöf í þeirri mynd,
sem gæti breyska leyst frá allri synd.
En þér var aldrei þörf á slíkri för,
og þér gaf lífið önnur betri kjör,
því ungur gekkst þú guði þeim á hönd,
sem gistir sjálfur bóndans heimalönd.
Á hálflendunni hófst þú ungur bú,
varst heill í þinni gömlu barnatrú.
Að góðum verkum gekkst þú jafnan
einn
með guði þínum, sæll og hjartahreinn.
Þú lést þér annt um litla sauðahjörð.
Þú lagðir rækt við býli þitt og jörð
og blessaðir sem barn þinn græna
reit,
þinn blómavöll, hvert strá, sem augað
leit.
Og þótt þú hvíldist sjálfur undir súð,
var seint og snemma vel að öðrum
hlúð,
og aldrei skyggði ský né hríðarél
á skyldur þínar, tryggð og bróðurþel.
Þú hafðir öllum hreinni reikningsskil.
í heimi þínum gekk þér allt í vil.
Þú hirtir lítt um höfðingsnafn og auð,
því hógværð þinni nægði daglegt
brauð.
Og engin rödd gat rósemd þinni
breytt.
Af rausn var öllum gestum þínum
veitt,
því enginn kom, sem ekki sá og fann,
að æðri máttur hafði snortið hann.
Þeim laut þín sál, er lífgar grös og
blóm,
en lét sér fátt um páfans herradóm.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi)
Við þökkum bróður okkar sam-
fylgdina og sendum Línu og fjöl-
skyldunni allri hugheilar samúð-
arkveðjur.
Megi allir góðir englar vaka yf-
ir ykkur á erfiðum tíma.
Sveinn, Reynir, Lilja,
Jóna og Kristján.
Komið er að kveðjustund kæri
Haukur og í huganum dansa
minningarnar. Við systur eigum
minningar tengdar þér og góðum
stundum frá því að við vorum litl-
ar stelpur, þegar þú dvaldir hjá
okkur veturlangt í Kirkjuvegin-
um. Þann vetur varð til ævilöng
vinátta og virðing. Þótt við værum
ungar þennan vetur lærðum við
að spila, m.a. kasínu sem enn er
spiluð og eiginmenn okkar spila
núna við okkur. Við lærðum að
leggja kapal og okkur var bannað
að svindla, okkur grunar samt
enn þann dag í dag að stundum
þegar kapallinn gekk upp hjá þér
hafi kannski örlítið verið hliðrað
til.
Matartímarnir þar sem þú,
eins og sannur stóri bróðir, reynd-
ir að ala af okkur matvendnina
eru líka ógleymanlegir. Sérstak-
lega þegar þið pabbi settuð upp
leikritið að nú værir þú á leið með
okkur á grasafjall og þar yrði bara
boðið upp á saltkjöt og kjötsúpu
og þér stökk ekki bros fyrr en við
vorum orðnar alveg sannfærðar
um að þetta væri heilagur sann-
leikur. Þá kom glottið, síðan bros-
ið og jafnvel skellihlátur og við
áttuðum okkur á því að þetta var
stríðni. En lengi gastu haldið
áfram með stríðnina og oft tók
það langan tíma að átta sig á því
hvort þér var í raun alvara eða
ekki.
Þegar við eltumst tóku við
heimsóknir inn að Deplum með
pabba og mömmu. Þar skelltum
við okkur upp á efri hæðina og lás-
um, hlustuðum á ykkur fullorðna
fólkið ræða landsmálin og er okk-
ur minnisstætt hversu vel lesinn
og rökfastur þú varst. Það er
reyndar ákaflega sterk minning
sem okkur finnst lýsa þér vel: rök-
fastur en víðsýnn og stríðinn. Þú
varst ekki þessi týpa sem er með
læti eða hávaða, heldur þessi sem
laumar inn stríðninni og bíður síð-
an rólegur, þar til við áttuðum
okkur á því hvað var í gangi. Og ef
við áttuðum okkur ekki á því, þá
kom það bara næst þegar við hitt-
umst. Þá var hlegið saman. Hitt-
ingur í réttunum, keyrt við á
Deplum bara til að kíkja eða
henda einhverju inn, þetta gerði
pabbi og oft fylgdi einhver okkar
með.
Eftir að pabbi dó passaðir þú
alltaf upp á að við fengjum villi-
mannahangikjöt fyrir jólin, grátt
inn við beinið og bragðmikið – þá
gátu jólin komið. Hin síðari ár, fal-
leg vinátta ykkar mömmu, löngu
símtölin ykkar þar sem þið virtust
geta rætt hvað sem var og iðulega
sagði hún okkur frá því hversu
ómetanleg þessi vinátta var
henni. Eftir hvert símtal bar hún
okkur kveðjur frá þér, þú vildir
vita hvað við værum að bardúsa
og þú fylgdist með okkur þótt
heimsóknunum fækkaði. Þú varst
alltaf hluti af fjölskyldunni eftir
veturinn góða í Kirkjuveginum.
Elsku Lína, þú varst og ert
sálufélagi Hauks. Missir þinn og
dætra ykkar, Sigríðar Ástu,
Kristrúnar og Lilju, er mikill. Við
hugsum til ykkar allra og fjöl-
skyldna ykkar og sendum ykkur
okkar fallegustu hugsanir, við vit-
um að sorgin er mikil. Við minn-
umst Hauks þar sem hann stend-
ur á hlaðinu, umkringdur fjöllum
og með grænu túnin allt í kring,
brosandi.
Arna, Anna, Sigríður
og Soffía, Sveins- og
Bjarkardætur.
Elsku Haukur. Ég veit að núna
ertu farinn á góðan stað og þér líð-
ur miklu betur. En það er samt
alltaf sárt að kveðja einhvern sem
er búinn að vera hluti af lífi manns
síðan maður var krakki. Allar
stundirnar sem ég átti á Deplum
eru vel geymdar, þú hafðir alltaf
jafngaman af því að heyra hlátra-
sköllin í mér og Lilju alla leið upp
á loft og spjalla við okkur um
heima og geima við eldhúsborðið
meðan þú drakkst teið þitt og
borðaðir kryddkökuna. En þegar
ég hugsa um Hauk á Deplum þá
er það fyrsta sem kemur upp í
hugann hvað bílferðirnar með þér
voru notalegar, þú varst mjög
öruggur bílstjóri og fórst ekki
hratt yfir, það var alltaf mjög
hlýtt og notalegt, og oftast spil-
aðirðu alíslenska tónlist með
Álftagerðisbræðrum eða eitthvað
í þeim dúr, sem gerði bílferðina
eftirminnilega og góða og maður
komst allaf örugglega á áfanga-
stað.
Minninguna um Hauk á Depl-
um mun ég alltaf geyma.
Stefanía.
Haukur Ástvaldsson, yndisleg-
ur vinur og nágranni, er fallinn frá
langt fyrir aldur fram eftir erfiða
baráttu við veikindi.
Við vorum bjartsýnir félagarn-
ir þegar hann kom með mér suður
fyrir hartnær ári. Hann ætlaði að
vinna á þessu meini. Hann setti
sér markmið og barðist hetjulega.
Mér eru líka minnisstæð samtölin
okkar í fyrravetur þar sem hann
var svo kátur með að hafa náð
þeim markmiðum sem hann setti
sér og hann ætlaði að berjast
áfram.
Ég fann það árið 2002 þegar ég
kynntist Hauki og Línu frænku
minni að við ættum eftir að eiga
góðar stundir saman í Stíflunni.
Nærvera þeirra, hugulsemi og
greiðvikni verður seint fullþökk-
uð.
Það fór ávallt vel á með okkur
Hauki. Það var alltaf gott að leita
til hans ef aðstoðar eða ráðlegg-
inga var þörf, hann var bæði fróð-
ur og hollráður.
Það er dýrmætt en ekki sjálf-
gefið að maður fái tækifæri í lífinu
til að kynnast og eiga samleið með
fólki sem hafði eins góða nærveru
og Haukur hafði, hann lét manni
líða vel og honum var ekki sama.
Hann hafði áhuga á því sem við
vorum að gera og spurði frétta úr
bænum. Hann talaði við börnin
okkar eins og fullorðið fólk og
sýndi þeim væntumþykju. Þannig
var Haukur.
Þær eru margar góðar stund-
irnar sem við höfum átt undanfar-
in níu ár. Það varð strax góður
vinskapur á milli okkar og góðar
stundir sem við áttum saman,
hvort sem það var í eldhúsinu á
Deplum, í fjárhúsunum eða í kaffi-
sopa heima á Knappsstöðum. Ég
var svo heppinn að fá að hjálpa til
við sveitastörfin annað slagið og
taka þátt í göngum og réttum á
haustin sem verið hefur ómiss-
andi þáttur hjá fjölskyldunni.
Haukur var ávallt boðinn og
búinn að hjálpa til ef við vorum í
stórum verkum. Oft kom hann
með vélarnar og aðstoðaði okkur.
Mér er minnisstætt í fyrstu vetr-
arferðinni okkar í sveitina að þeg-
ar við renndum í hlaðið á Knapps-
stöðum eftir mikið basl í erfiðri
færð var búið að moka heimreið-
ina og hreinsa burtu allan snjó
þannig að það hefði verið hægt að
fara úr skónum. Þetta gerði
Haukur þegar hann frétti af ferð-
um okkar norður.
Foreldrar mínir sem hafa dval-
ið í Stíflunni langdvölum yfir sum-
arið undanfarin ár sakna góðs ná-
granna og vinar. Okkur eru
sérstaklega eftirminnilegar, sum-
arið 2010, þær mörgu samveru-
og gleðistundir sem við áttum
saman. Lífið í Stíflunni verður
öðruvísi án hans.
Ég átti góða stund með Hauki í
ágúst þar sem við báðir áttuðum
okkur á því að það var ekki mikið
eftir. Við ræddum það sem við
höfðum gaman af, sauðburðinn
frá í vor og væntanlegar göngur.
Þá var gaman hjá okkur. Ég
þakka fyrir þessa stund.
Við söknum hlýju, velvildar og
hjálpsemi góðs vinar.
Elsku Lína og fjölskylda, Guð
veri með ykkur í sorginni og
styrki ykkur á erfiðum tímum.
Fyrir hönd fjölskyldunnar
á Knappsstöðum,
Dagur Jónasson.
Það tifar þetta tímans hjól og
mér finnst þegar ég lít til baka
ekki svo langt síðan við Haukur á
Deplum vorum samtíða í Bænda-
skólanum á Hólum. Þó eru þetta
víst orðin rúm fjörutíu ár. Við
Haukur höfðum ekki hist fyrr en
þarna á Hólum og þar hófst okkar
vinátta sem hefur haldist í gegn-
um árin og það er mikils virði að
eiga slíkan vin.
Haukur var alla tíð bóndi í eðli
sínu og það lá alltaf ljóst fyrir að
hann ætlaði sér að fara að búa,
annað kom aldrei til greina. Hann
hóf búskap á Deplum vorið 1974
og þar bjuggu þau hjónin, þar til í
vor sem leið, er þau brugðu búi og
fluttu til Sauðárkróks. Haukur
var bóndi af lífi og sál, það var sá
starfsvettvangur sem hann valdi
sér ungur að árum og þar lágu
hans áhugamál. Hann bjó með
sauðfé og ræktaði það af alúð og
natni og hafði góðar afurðir af
búinu. Síðastliðið ár barðist
Haukur við illvígan sjúkdóm og
smám saman dró af honum og
þegar ég heimsótti hann fyrir
nokkrum dögum var ljóst að bar-
áttan var að enda.
Haukur var einn þeirra manna
sem berast ekki mikið á og hann
var ekki að trana sér fram. Hann
sóttist ekki eftir metorðum í líf-
inu, en það sem hann tók að sér,
því sinnti hann vel og hann var
traustur og trúr í öllu því sem
hann tók sér fyrir hendur.
En það er oft snjóþungt í Stífl-
unni og því gátu veturnir verið
langir og erfiðir þegar vindar
blésu og það snjóaði dögum sam-
an. Þá voru vegirnir ekki mokaðir
um leið og birti til, en þá gripu
menn til skíðanna sem voru nauð-
synleg hér fyrr á árum og síðan
komu vélsleðarnir sem voru mikið
þarfaþing. En það er fallegt í
Stíflunni á sumrin og mikil veð-
ursæld, og eftir langan og harðan
vetur var vorið kærkomið og þá
gleymdust fljótt hríðar og harð-
indi, þegar sólin hellti geislum sín-
um yfir sveitina sem var þeim
hjónum svo kær.
En Haukur og hans góða kona,
Sigurlína Kristinsdóttir, vissu al-
veg hvernig vindar blésu í Stífl-
unni, enda bæði alin þar upp. Þau
kvörtuðu ekki þótt vetur væru
harðir og mikil snjóalög, þau vissu
alveg að hverju þau gengu og þau
báðu enga að kenna í brjósti um
sig. Og búskapinn stunduðu þau
af dugnaði og þrautseigju og á
Deplum var snyrtimennska jafn-
an í hávegum höfð. Haukur var
greindur og vel lesinn og hann
hafði ákveðnar skoðanir á ýmsum
málum og hvikaði þá hvergi.
Við ræddum oft um landbúnað
og honum fannst stundum að
dvölin á Hólum hefði skilið frekar
lítið eftir hjá mér um þau málefni.
Og röksemdir mínar ristu sjaldan
mjög djúpt að hans mati og þar
hafði hann oftast á réttu að
standa. Haukur var vel hagmælt-
ur en hann flíkaði því ekki, enda
ekki mikið fyrir að hampa eigin
verðleikum. Hans vettvangur var
heima á Deplum, þar undi hann
sér best og þar átti hann sínar
djúpu rætur, því hann var mikill
Fljótamaður. Og hann var stoltur
og þakklátur fyrir það hlutskipti
sitt, að hafa fengið að alast þar
upp og eiga þar heimili þar til yfir
lauk. Við hjónin færum Hauki
hjartans þakkir fyrir vináttu á
liðnum árum og sendum Línu og
fjölskyldunni innilegar samúðar-
kveðjur.
Minning þín lifir kæri vinur.
Pálmi
Rögnvaldsson.
Haukur
Ástvaldsson
✝ Ólafur Árnasonvar fæddur á
Hnjóti í Örlygshöfn,
Rauðasandshreppi,
þann 19. apríl 1922.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Patreksfjarðar
19. október 2011.
Foreldrar hans
voru Árni Magn-
ússon, bóndi að
Hnjóti og síðar
verkamaður á Pat-
reksfirði, f. 20 apríl 1885 á
Hnjóti, d. 19. mars 1962 á Pat-
reksfirði, og kona hans Arn-
fríður Thorlacius Erlendsdóttir,
f. 14. apríl 1885 á Brjánslæk,
Barðastrandarhreppi, d. 23. sept-
urveig Árnadóttir, f. 20. nóv-
ember 1918, d. 4. desember 1924
og Erlendur Árnason, f. 12. maí
1920, ókvæntur og sá eini sem
eftir lifir af systkinunum. Ólafur
ólst upp á Hnjóti við almenn
sveitastörf en upp úr tvítugu hóf
hann nám í múrarariðn hjá Guð-
jóni Inga Kristjánssyni og lauk
sveinsprófi í Hafnarfirði 1948.
Múraraiðn varð hans ævistarf og
var starfsvettvangur Ólafs á Pat-
reksfirði og í nágrannasveit-
arfélögunum. Munu margir
kannast við handverk hans á
þeim slóðum. Hann var afar
vandvirkur múrari og góður
kennari en Ólafur tók að sér
fjóra múraranema á sinni starfs-
ævi.
Útför Ólafs fer fram frá Pat-
reksfjarðarkirkju í dag, 29. októ-
ber 2011, og hefst athöfnin kl. 13.
ember 1978 á Pat-
reksfirði. Ólafur var
yngstur sjö systkina
en þau eru: Sigríður
Steinunn Trausta-
dóttir, f. 15. janúar
1906, d. 28. október
1992, gift Aðalsteini
Sveinssyni, Trausti
Árnason, f. 13. októ-
ber 1913, d. 19, maí
1981, kvæntur Sig-
ríði Olgeirsdóttur
frá Stykkishólmi, Magnús Árna-
son, f. 4. ágúst 1915, d. 30. apríl
1988, kvæntur Margréti Gunn-
laugsdóttur, Fjóla Árnadóttir, f.
20. október 1916, d. 13. mars
1987, gift Jóni Sveinssyni, Sig-
Kær vinur er genginn. Óli
frændi lést á Sjúkrahúsinu á
Patreksfirði 19. október sl. eftir
stutta sjúkdómslegu.
Ólafur föðurbróðir minn á
stóran sess í æskuminningum
mínum og minnist ég þess þegar
ég fékk að fara, þá strákpolli,
með föður mínum og honum til
stangveiða í Sauðlauksdal, inn að
Ósum, í Haukabergsvaðalinn og
víðar. Fórum við líka, ég þá orð-
inn unglingur, ásamt fleiri Pat-
reksfirðingum til laxveiða í
Langadalsá í Djúpi, Haukadalsá
og Laxá í Dölum um nokkurra
ár skeið. Seinna, eftir að faðir
minn dó, vorum við Óli yfirleitt
saman um stöng í Laxá Í Dölum.
Þetta voru skemmtilegar ferðir
og minnisstæðar.
Ég átti því láni að fagna að
vera undir hans leiðsögn um
nokkurra ára skeið er ég gerðist
lærisveinn hans í múraraiðninni.
Hann var afar góður leiðbein-
andi og lagði sig m.a. fram um
að sýna okkur nemum sínum
rétta líkamsbeitingu við vinnuna
og brýndi fyrir okkur vönduð
vinnubrögð.
Óli var ókvæntur og barnlaus
og bjó lengst af einn. Hann var
glaðvær og glettinn og fólk lað-
aðist að honum. Oft þegar ég
hringdi til hans var einhver vina
hans hjá honum og oftar fleiri en
einn. Var gott til þess að vita.
Við sögðum stundum að heimili
hans væri eins og félagsmiðstöð,
svo gestkvæmt var þar.
Anna og Árni, bróðursonur
hans, bjuggu í næsta húsi og
hafa þau ætíð verið honum mjög
hjálpleg er hann þurfti á að
halda.
Óli varð eiginlega aldrei gam-
all þótt árin hafi verið orðin 89.
Hann var ungur í fasi og fylgdist
vel með öllu, var aldrei upp á
aðra kominn og vildi ekki valda
öðrum fyrihöfn sín vegna. Hann
hafði gaman af að umgangast
börn og ungt fólk. Þau hafa vafa-
laust verið mörg börnin sem áttu
Óla sem vin. Þegar við hittum
hann sl. sumar sáum við að rimla
vantaði í girðinguna hjá honum
og höfðum orð á því en hann
sagðist hafa tekið úr nokkra
rimla svo börnin á efri hæðinni
hjá honum á Túngötunni þyrftu
ekki að fara út á götuna þegar
þau heimsæktu langömmu sína
hinum megin girðingarinnar.
Þetta lýsir umhyggju hans fyrir
börnum vel.
Óli vildi öllum vel og var nær-
gætinn við þá sem minna máttu
sín, bæði menn og málleysingja.
Síðustu árin hafa samskipti
okkar verið meiri um síma, löng
og góð símtöl, um allt milli him-
ins og jarðar. Samgöngur eru jú,
stóran hluta ársins, ekki góðar
milli Ísafjarðar og Patreksfjarð-
ar. Högum okkar Stínu sýndi
hann mikinn áhuga, fylgdist
hann og vel með börnum okkar.
Hann fylgdist vel með nafna sín-
um og Katrínu í skíðakeppnum
þeirra og var ekki annað að
heyra en hann væri stoltur af
þessu frændfólki sínu. Við hitt-
umst þó alltaf á sumrin og nú
síðast í júlí síðastliðnum er hann
kom með okkur Stínu í sunnu-
dagsbíltúr út í Kollsvík. Hittum
þar vini og frændfólk og komum
við í Minjasafninu að Hnjóti.
Þessi dagur er okkur minnis-
stæður, ekki grunaði okkur þá
að við ættum ekki eftir að hitta
hann aftur í þessu lífi.
Nú fækkar mínu nánasta
frændfóki á æskustöðvunum
þegar Óli frændi er genginn. Við
Stína minnumst hans með hlý-
hug, söknuði og þakklæti.
Erlendi bróður hans sendum
við innilegar samúðarkveðjur.
Árni Traustason.
Ólafur Árnason