Morgunblaðið - 29.10.2011, Blaðsíða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. OKTÓBER 2011
✝ Magnús Guð-mundsson
fæddist á Ásbjarn-
arstöðum í Vestur-
Húnavatnssýslu 30.
júlí 1926. Hann
lést á Hjúkr-
unarheimilinu Eir í
Reykjavík 17.
október 2011.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
Þorbjörn Sig-
urgeirsson, f. 28. október 1894,
d. 6. apríl 1977, og Valgerður
Magnúsdóttir, f. 28. febrúar
1905, d. 9. maí 1994, en þau
hófu búskap á Hvammstanga
og áttu síðan heima á Drangs-
nesi frá 1935. Magnús á einn
bróður, Sigurgeir Helga Guð-
mundsson, f. 18. ágúst 1932.
Magnús kvæntist 24. apríl
1953 Sigurmundu Snæland
Guðmundsdóttur, f. 11. júlí
1932, d. 21. janúar 1993, og
bjuggu þau á Drangsnesi.
Magnús og Sigurmunda eign-
uðust þrjú börn, þau eru: 1)
Valgerður Guðmunda, f. 20.
Magnús og Sigurmunda í
Hamravík hjá foreldrum Magn-
úsar en gerðu síðar upp gamla
og gluggalausa veiðarfæra-
geymslu sem nú kallast Borg
og bjuggu þar saman þar til
Sigurmunda lést. Magnús sinnti
fjölmörgum störfum um ævina.
Fyrst við beitningar og sjó-
mennsku frá Drangsnesi, þá
sinnti hann verslunar- og skrif-
stofustörfum hjá Samvinnu-
félaginu Björgu á Drangsnesi
um árabil, sá um skipa-
afgreiðslu Ríkisskipa, kenndi
við Barnaskólann á Drangs-
nesi, var lengi ökukennari,
annaðist umboð fyrir trygg-
ingafélag og í 32 ár var hann
með olíuumboð fyrir Shell á
Drangsnesi. Árið 1965 hóf
hann störf hjá Vegagerð rík-
isins og frá 1970 til 1996 starf-
aði hann sem vegaverkstjóri og
síðar rekstrarstjóri Vegagerð-
arinnar í Strandasýslu. Magnús
tók þátt í ýmsum félagsstörfum
á sinni ævi. Hann tók þátt í
starfi ungmennafélags, sat í
hrepps-, skóla-, hafnar- og
sóknarnefndum á Drangsnesi
auk þess að stunda dans og
syngja í kórum.
Útför Magnúsar fer fram frá
Drangsneskapellu í dag, 29.
október 2011, og hefst athöfnin
kl. 14.
ágúst 1950, gift
Ásbirni Magn-
ússyni, börn þeirra
eru Sigurmunda
Hlín, Magnús Öl-
ver og Þuríður. 2)
Guðmundur Björg-
vin, f. 1. febrúar
1952, kvæntur
Guðrúnu Guðjóns-
dóttur, börn þeirra
eru Ragnheiður
Birna, Drífa og
Magnús. 3) Sigríður Birna, f.
12. apríl 1958, gift Arinbirni
Bernharðssyni, börn þeirra eru
Arnar, Bernharð og Tinna.
Sambýliskona Magnúsar frá
1996 er Ester Úranía Friðþjófs-
dóttir.
Fyrstu æviárin bjó Magnús á
Hvammstanga og í Hafnarfirði
en flutti til Drangsness árið
1935. Eftir grunnskólanám
lauk hann námi við Héraðsskól-
ann á Reykjum í Hrútafirði.
Hann fékk réttindi í leigu-
bifreiðaakstri og sem ökukenn-
ari auk fjölmargra námskeiða í
vegagerð. Í fyrstu bjuggu
Elsku vinur. Nú er komið að
kveðjustund eftir langa baráttu
við alzheimersjúkdóminn sem
tók smátt og smátt frá þér lífs-
viljann og þrekið. Þú varst svo
sterkur og þolinmóður og hélst
lengi öllum þínum persónuein-
kennum í veikindunum.
Okkar kynni hófust fyrir sex-
tán árum, dansinn leiddi okkur
saman og öll þau áhugamál sem
við áttum sameiginleg. En við
höfðum bæði áhuga á ferðalög-
um, söng og dansi. Við sungum
bæði í kórum og höfðum gaman
af því að dansa. Við fórum í söng-
ferðalög saman, bæði innanlands
og erlendis. Við kynntumst svo
mörgu góðu fólki en þú varst svo
fljótur að laða að þér fólk enda
áttirðu marga góða vini. Þú varst
svo traustur, tryggur og góður
vinur. Einnig ferðuðumst við
mikið innanlands og á ferðalög-
unum okkar varstu alltaf með
myndavélina. Þú tókst mikið af
myndum og sást oft margar
furðuverur í klettum og lands-
lagi. Einnig voru myndir af flest-
öllum kirkjum landsins í mynda-
safni þínu.
Þú varst mjög fróður um land-
ið og sagðir mér svo margt um
vegi og fjöll á ferðum okkar um
landið. Þar sem atvinna þín
tengdist vegagerð og ferðalögum
varstu mjög fróður um allt sem
tengdist því og mikið áhugamál
hjá þér. Á þeim tíma sem þú
vannst við vegagerð urðu miklar
breytingar á vegagerð á Íslandi
og þú mjög stoltur af þeim breyt-
ingum og framförum sem urðu á
þínum starfstíma.
Þú naust þess mikið að dansa
og fara á dansleiki. Þú varst mik-
il dansari og söngmaður enda
hélstu söngröddinni fram undir
það síðasta.
Ég á þér mikið að þakka en þú
gafst mér svo mikið af gleði og
hlýju. Okkar tími saman var ynd-
islegur og minningin um þig mun
ylja mér.
Ég vil þakka starfsfólkinu á
Eir, sem annaðist þig vel og
veitti þér mikla og góða umönn-
un fram til síðasta dags.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson)
Guð blessi minningu þína.
Þín
Ester Úranía.
Nú þegar Magnús tengdafaðir
minn hefur ekið veginn á enda
vakna með mér minningar um
mann sem var traustur, tryggur
og vandvirkur.
Þegar ég kynnist Magnúsi er
hann í blóma lífsins, heimilisfaðir
og vegaverkstjóri hjá Vegagerð-
inni. Heimilið var eins og um-
ferðarmiðstöð þar sem margir
komu að erinda við Magnús.
Hann rak bensínstöð og var með
tryggingaumboð auk vegaverk-
stjórnar sem var honum mjög
hugleikin. Simma kona hans stóð
vaktina í eldhúsinu heima og í
vegavinnuskúrunum, sem var
starfsvettvangur þeirra á sumr-
in. Magnús var verkstjóri hjá
Vegagerðinni í mörg ár og
stjórnaði uppbyggingu vega um
alla Strandasýslu allt norður í
Árneshrepp. Þar kunnu þau
hjónin vel við sig, það kom alltaf
annar hljómur í rödd hans þegar
talað var um dvölina þar. Það var
stundum ágreiningur um vega-
lögn, verktaka, bílstjóra og þess
háttar sem reyndi mikið á hann,
en honum þótti vænt um alla
þessa menn og bar virðingu fyrir
þeim og skoðunum þeirra. Hann
var trúr sínum yfirmönnum, bar
mikið traust til samstarfsmanna
sinna og mynduðust oft sterk
vinabönd á milli þeirra. Skrif-
stofa Vegagerðarinnar var lengi
á heimili þeirra hjóna. Þar hljóm-
aði talstöðin frá morgni til
kvölds: „Veghefill 75, hvar ert þú
Jói? Skipti.“ Þá var verið að
ryðja snjó eða hefla vegi í sýsl-
unni. Vinskapur og traust manna
var honum mikið hjartans mál,
skólabræður frá Reykjaskóla
voru oft í umræðunni, gamlir
vegagerðarmenn og sveitungar.
Hann var mikill Drangsnesingur
og fór ekki í felur með það og
vildi byggðinni allt hið besta.
Milli hans og Geira bróður hans
var mikil og góð vinátta.
Magnús var myndarlegur á
velli, sterkbyggður og þrekmik-
ill, hafði gaman af íþróttum og
hafði mikið keppnisskap. Magn-
ús og Simma voru glæsileg hjón
sem nutu vináttu og trausts sam-
ferðamanna. Þau ferðuðust mik-
ið um landið, tóku mikið af
myndum, fóru í ferðir til útlanda
með vegagerðarmönnum og
skemmtu sér vel. Hann var barn-
góður og naut þess að fylgjast
með barnabörnum sínum, lék og
talaði mikið við þau.
Það var Magnúsi mikið áfall
þegar Simma lést fyrir 18 árum.
Þá fannst mér honum oft líða illa,
en hann kvartaði aldrei yfir sínu
hlutskipti í lífinu. Hann fluttist
suður og hélt áfram að vinna hjá
Vegagerðinni í hlutastarfi,
stundaði dans með eldri borgur-
um og söng með kórum. Þegar
við Sigga vorum að byggja hjálp-
aði hann okkur mikið og hafði
gaman af látunum í kringum það.
Árið 2002 greindist hann með
Alzheimer. Eftir það fer að halla
undan og leggst hann inn á
Hjúkrunarheimilið Eir í febrúar
2007 þar sem hann naut góðrar
umönnunar. Eftir að hann flutt-
ist suður bjó hann um árabil með
Ester Úraníu Friðþjófsdóttur.
Ég mun minnast Magnúsar sem
heiðarlegs keppnismanns sem
vildi hafa allt sitt á hreinu og
skulda engum neitt.
Minning Magnúsar lifir með
okkur.
Arinbjörn Bernharðsson.
Elsku afi minn, þá er komið að
kveðjustundinni okkar.
Mikið er ég þakklát fyrir það
að börnin mín fjögur fengu að
kynnast þér og hitta þig. Ég á
ótal minningar, elski afi, um okk-
ur frá því að ég var lítil stelpa á
Drangsnesi og ég á líka fullt af
fallegum minningum eftir að ég
varð fullorðin og kom með mína
fjölskyldu að heimsækja þig.
Mínar minningar tengjast vega-
vinnunni og skúrunum og þegar
ég var lítil stelpa og fékk að fara
með þér til Reykjavíkur þá
fræddir þú mig um alla
sveitabæi, hóla og hæðir á leið-
inni og þótti mér alltaf gaman að
fara með þér í bíl.
Alltaf varstu svo yndislegur
við okkur þegar við komum í
heimsókn í Hvassaleitið til ykkar
Esterar. Núna ert þú búin að fá
hvíldina þína, elsku afi minn, og
kveð ég þig með miklum söknuði.
Ég er svo glöð að hafa getað
heimsótt þig síðustu dagana þína
hér og haldið í höndina þína, tal-
að við þig og verið með þér.
Ég á eftir að sakna þín, elsku
afi minn, en samt er ég þakklát
fyrir það að þú hafir fengið hvíld-
ina frá erfiðum sjúkdómi sem
fylgdi þér síðustu árin og kveð ég
þig með þessum fallega texta og
trúi því að nú sért þú kominn
heim.
Er völlur grær og vetur flýr,
og vermir sólin grund.
Kem ég heim og hitti þig,
verð hjá þér alla stund.
Við byggjum saman bæ í sveit,
sem brosir móti sól.
Þar ungu lífi landið mitt
mun ljá og veita skjól.
Sól slær silfri á voga,
sjáðu jökulinn loga.
Allt er bjart yfir okkur tveim
því ég er kominn heim.
Að ferðalokum finn ég þig,
sem mér fagnar höndum tveim.
Ég er kominn heim,
já, ég er kominn heim.
(Jón Sigurðsson.)
Afi minn, við kveðjumst núna
og við hittumst seinna á nýjum
stað.
Með ást,
þín afastelpa,
Drífa og hennar fjölskylda.
Það eru forréttindi að hafa
fengið að umgangast afa og
ömmu jafnmikið og ég fékk að
gera. Ég fékk að fara með þeim í
útilegur í Vaglaskógi, í sumarbú-
staði hér og þar, og alls konar
sem ég man ekki eftir, því ég var
svo lítill. En þegar maður er lítill
þá líka getur maður laumast. Ég
laumaðist einu sinni inn í stofu
hjá ömmu og afa á Borg. Senni-
lega var ég í einhverjum njósna-
leik og sá að afi var að kíkja í vín-
skápinn. Þangað var mér bannað
að kíkja, en það var skrítin lykt
úr skápnum. Stuttu seinna sá ég
afa kyssa ömmu á munninn og
halda utan um hana. Þau sáu mig
örugglega ekki, ég var svo lítill
þá. Þetta fannst mér skrítið. En í
dag finnst mér það fallegt. Þeim
þótti svo vænt hvoru um annað.
Það var gaman að ferðast með
ömmu og afa um landið, og afa
eftir að amma dó. Hann þekkti
landið svo ótrúlega vel. Þegar ég
var lítill fannst mér afi svo klár
að vita alltaf hvað næsti bær sem
við keyrðum framhjá héti, löngu
áður en skiltið við bæinn kom í
ljós. Hann vissi líka hverjir
bjuggu þar og hvernig hafi geng-
ið að leggja veginn sem við
keyrðum. Svo vissi hann hver
það var sem heflaði veginn síð-
ast. Ég held að Jói Skúla hafi
verið uppáhaldsveghefilsstjórinn
hans, svo mér fannst það bara
líka. Þegar jafnaldrar mínir
héldu upp á einhverja fótbolta-
menn hélt ég sko upp á veghef-
ilsstjóra og vörubílstjóra. Það
voru hetjurnar mínar, en ég var
líka svo lítill þá.
Svo fannst mér alltaf spenn-
andi þegar afi fór í eldhúsið á
kvöldin. Hann blandaði nefnilega
saman alls konar mat sem var til
í ísskápnum og leyfði mér að
smakka. Kannski rúgbrauð með
smjöri, gráðaosti, reyktum rauð-
maga og kannski einhverri sósu
líka, þetta var alltaf gott hjá afa.
Þegar ég svo fór að prófa þetta
sjálfur síðar tókst mér alls ekki
nógu vel upp. BBQ-sósa á rjóma-
ís er t.d. ekkert góð blanda.
Þetta var alltaf best hjá honum.
Afi hafði marga góða siði sem
margir landsmenn hefðu mátt
læra af honum, þar á meðal ég.
Þar má nefna að taka aldrei lán,
heldur að safna sér fyrir hlut-
unum áður en þeir eru keyptir.
Að halda dagbók til að skrá lífs-
hlaup sitt er líka góður siður,
sem getur komið sér vel þegar
rifja þarf upp liðna tíð. Það er
líka góður siður að temja sér ná-
kvæmni. Aldrei skildi ég þó af
hverju afi straujaði sokkana af
jafnmikilli nákvæmni og skyrt-
una, nú eða af hverju hann
straujaði sokkana yfirhöfuð!
Að horfa upp á fólk líða þján-
ingar er erfitt. En að horfa upp á
afa sinn þjást er enn erfiðara. Því
hafa undanfarin ár reynst erfið
fyrir fjölskylduna. En nú er loks-
ins komið að leiðarlokum og ég
er þess þakklátur að afi hafi
fengið hvíldina löngu. Ég held að
amma hafi beðið hans lengi, og
kannski kyssast þau núna og
halda utan um hvort annað, eins
og ég sá þegar ég var lítill að
laumast í stofunni hjá þeim. Ég
vona það.
Arnar Arinbjarnarson.
Það er erfitt að kveðja afa
sinn, minningarnar eru fjölmarg-
ar allt frá því ég var lítill strákur.
Það var samt ekki fyrr en í
kringum aldamótin síðustu sem
ég kynntist afa fyrst almenni-
lega, ungi sveitastrákurinn kom
stundum einn til Reykjavíkur og
gisti hjá afa og Ester. Við sátum
oft saman á kvöldin og afi sagði
mér gamansamar sögur og fór-
um yfir málin, borðuðum krydd-
köku og drukkum sykurlaust
appelsín með. Ég sá síðan yfir-
leitt um að koma sjónvarpinu í
lag og afi reyndi að kenna mér að
strauja ýmsan fatnað í staðinn.
Ég hugsa til þessara tíma með
hlýju í dag, þetta var svo stuttu
áður en veikindin fóru að gera
vart við sig.
Ég kveð þig með miklum
söknuði elsku afi minn.
Magnús Guðmundsson.
Magnús Guðmundsson, sam-
býlismaður tengdamóður minn-
ar, fékk loks hvíld eftir langvinn
veikindi. Mér er minnisstætt
þegar Ester kynnti Magnús fyrir
okkur, vegavinnuverkstjóra af
Ströndunum frá Drangsnesi.
Magnús var þannig að við fyrstu
kynni líkaði manni vel við hann.
Hreinn og beinn, einlægur og
traustur persónuleiki.
Magnús stóð fyllilega undir
þessu mati þegar kynni okkar
urðu nánari og hann öðlaðist á
skömmum tíma mikla virðingu
innan fjölskyldunnar. Hann var
mjög nákvæmur og hafði áber-
andi sterka réttlætiskennd og
hlýja nærveru. Setti ekki á langa
orðræðu til þess að koma skoð-
unum sínum á framfæri, en öll-
um var fyllilega ljóst hverjar þær
væru.
Hann fylgdist vel með ástand-
inu í samfélaginu, en var þó um-
fram allt vegavinnumaður og
fylgdist vel með á þeim vett-
vangi. Landið er dýrmætasta
eignin. Maður býr ekki til land.
Þess vegna varðveitir maður
land. Þar getur maðurinn lifað og
framfleytt sér. Það eru verðmæti
að hafa þessi viðhorf, kunna að
lesa náttúruna og vinna með
henni þau auðæfi sem hún gefur.
Ég hafði gengið nánast alla slóða
Hornstandanna þegar við Magn-
ús kynntumst, í samtölum okkar
fann ég fljótt að mat okkar á
náttúrunni og virðing fyrir henni
var gagnkvæm.
Sól og blíða var ekki endilega
forsenda þess að hægt væri að
njóta útiverunnar. Víðáttan og
vegleysurnar voru uppsprettur á
margskonar andans glímum og
vangaveltum. Strandirnar bjóða
upp á margbreytilegt umhverfi.
Fuglalíf er með fádæmum fjöl-
breytt. Á klettum úti fyrir
ströndinni eru selir ósnortnir af
ys og þys þjóðfélagsins eða liggja
á klettunum horfandi í stóískri ró
upp í himinhvolfið. Refur sést
víða og þarf hann ekki að hafa
mikið fyrir lífinu, fuglinn nánast
flýgur upp í hann.
En svo fór að sækja að Magn-
úsi minnisleysið sem leiddi hann
inn á hjúkrunarheimilið Eir.
Hann var þar á sama gangi og
mamma, þannig að við Helena
hittum hann oft. Magnús hélt
sinni virðingu alla tíð, var alltaf
jafneinlægur þó svo sjúkdómur-
inn tæki hann sífellt sterkari tök-
um. Við kveðjum góðan vin með
söknuði. Þökkum fyrir margar
góðar stundir og þau forréttindi
að hafa fengið að verða samferða
honum þennan tíma.
Við Helena sendum Ester,
bróður Magnúsar og börnum
hans og fjölskyldum þeirra inni-
legar samúðarkveðjur.
Guðmundur Gunnarsson,
fyrrv. form. Rafiðn-
aðarsambandsins.
Það voru sorgartíðindi sem
bárust mér til eyrna seinnipart
dags þann 17. október, Magnús
Guðmundsson frá Drangsnesi
hafði látist fyrr um daginn. Til-
finningarnar voru blendnar.
Andlát hans kom í sjálfu sér ekki
á óvart, því að Magnús hafði nú
síðari ár átt við erfiðan sjúkdóm
að stríða, en ei að síður fylltist
hugurinn af söknuði og sorg þeg-
ar ótal samverustundir rifjuðust
upp. Það er sorglegt að Magnús
skyldi þurfa að lifa síðustu ár
ævinnar á spítala, eins hraustur
og sprækur og hann var áður en
hann veiktist.
Frá unglingsárum mínum er
mér mjög minnisstætt þegar þau
hjón Magnús og Sigurmunda
konan hans fengu sér sjónvarp,
þau voru með þeim fyrstu, ef
ekki fyrst til að fá sér sjónvarp á
Drangsnesi. Það var mjög
spennandi fyrir okkur að fá að
koma og horfa á sjónvarpið hjá
þeim. Ég man sérstaklega eftir
því þegar myndin 79 af Stöðinni
var sýnd, þá fylltist húsið af fólki,
setið var í hverjum stól og marg-
ir á gólfinu, það var troðið út úr
dyrum og allir skemmtu sér kon-
unglega. Maggi og Simma, eins
og þau voru alltaf kölluð, voru
gestrisin og elskulegt fólk og er
ég mjög þakklátur þeim fyrir að
krydda tilveru okkar.
Magnús Guðmundsson var
verkstjóri Vegagerðarinnar í
Strandasýslu í mörg ár. Vorið
1971 auglýsti hann eftir unglingi
til vinnu og sótti ég um og fékk
starfið. Magnús var yfirmaður
minn í rúm 20 ár, traustur maður
í hvívetna og mikill vinur vina
sinna. Hann var góður stjórnandi
og var annt um okkur sem unn-
um hjá honum í Vegagerðinni.
Það var Magnúsi mikils virði að
menn hans væru duglegir og
vandvirkir, að verkin væru vel
unnin.
Það var mikið ævintýri fyrir
ungling að koma inn í samfélag
eins og Vegagerðin var á þessum
árum. Vegagerðarskúrarnir voru
okkar annað heimili yfir sumar-
tímann og Magnús var oft á tíð-
um með 12 til 15 vörubílstjóra og
5 til 7 vélamenn svo það var oft
mikið fjör í skúrunum og eitt og
annað var látið fjúka yfir kaffi-
bolla. Simma var ráðskona í
skúrunum nánast allan þann
tíma sem þeim var haldið úti á
þessum árum. Hún var indæl og
góð kona, glettin og brosmild við
okkur karlana sem vorum í fæði
hjá henni og með henni var dótt-
irin Sigga sem byrjaði að hjálpa
til um leið og hún gat og hafði
aldur til. Maturinn var frábær
hjá þeim mæðgum og ég man að
þær bökuðu nánast allt kaffi-
brauð sem á borð var borið, þær
voru rómaðar fyrir góðgerðirnar
og raunar stórmerkilegt hvað
þær gátu töfrað fram úr jafn
ófullkomnu eldhúsi! Við sem
unnum í Vegagerðinni hjá Magn-
úsi og bjuggum í skúrunum vor-
um eins og ein stór fjölskylda.
Við fórum með Magnúsi um
alla Strandasýslu enda var mikil
uppbygging á vegum í sýslunni á
þessum árum. Vinnusvæði hans
náði frá Brú í Hrútafirði og norð-
ur í Árneshrepp. Magnús var
fróður um örnefni á svæðinu og
öllu verklagi í vegagerð sem ég
lærði af honum, og er margt að
þakka.
Nú þegar Magnús er allur
kemur upp í hugann þakklæti
fyrir þá vináttu og hlýhug sem
hann bar til mín og minna alla
tíð.
Ástvinum Magnúsar sendi ég
innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Magnúsar
Guðmundssonar.
Kær vinarkveðja,
Jóhann B. Skúlason.
Meira: mbl.is/minningar
Magnús
Guðmundsson
• Mikið úrval
• Yfir 40 ára reynsla
• Sendum myndalista
MOSAIK Hamarshöfða 4 110 Rvk
sími 587 1960 www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir