Birtingur - 01.07.1956, Blaðsíða 4

THOR VILHJÁLMSSON:
Fundur meö Fellini
Meðal ítalskra kvikmyndamanna er Fed-
erico Fellini nú fremstur í flokki. Hann starf-
aði áður með Roberto Rossellini sem var einn
helzti frumherji nýraunsæisstefnunnar, neó-
realismans. Fellini skrifaði handritið að flest-
um kvikmyndum Rossellini, auk þess var
hann aðstoðarmaður Rossellini við að stjórna
og taka myndirnar. Síðustu árin hefur Fell-
ini gert sínar eigin kvikmyndir og er nú
sá höfundur ítalskur sem skapað hefur verð-
mætust verk undanfarið.
Ég var svo lánsamur að hitta Fellini í Róm
síðastliðið sumar. Hann er aðlaðandi maður
ljúfur og góðmannlegur, einlægur og hlýr,
segull í persónunni. Það er mannúðarbelti í
andrúmsloftinu kringum hann. Ekki varð ég
tilgerðar var.
Um þessar mundir geisuðu ógurleg vand-
ræði í kvikmyndaiðnaði Itala, — og eru enn:
kreppa hefur stöðvað allt. Ríkisvaldið er sljó-
legt gagnvart menningargildi kvikmynda og
seinfúst til björgunarstarfs eins og víðar.
Það hefur raunar verið mikill Þrándur í Götu
snjöllustu kvikmyndamanna Itala og stundað
til þess að hnekkja listferli þeirra, sumir
þeirra þykja róttækir. Það þarf ekki mikið
til þess eins og við vitum bezt sem á þessu
landi búum. Móðursjúkir og heilatregir stjórn-
málamenn mega ekki hafa pata af þróttmikl-
um og frumlegum listamanni sem segir hverja
sögu eins og honum virðist sannast og réttast
án þess að hlaupa saman í kökk til að reyna
2
að stífla allar listrænar æðar í umhverfi sínu.
Þeir hafa afrekað því að ítölsk kvikmynda-
gerð hefur sett mjög ofan undanfarið. En
afrekið er raunar ekki þeirra einna. Neó-
realisminn hefur endað hjá ýmsum höfund-
um í andagiftarlausum endurtekningum, of-
keyrsluakstri í sama hjólfarinu. Örfáir höf-
undar hafa reynt að varðveita listrænt gildi
en alltof margir hafa fallið í mammonsgröf.
Fyrir utan Róm er risin ný Hollywood: Cine-
cittá. Og snoppufríðar stelpur, stjörnur ferð-
ast nú um löndin og gefa blaðamönnum þjóð-
anna viðtöl um álit sitt á líkamslínum og
lendabreidd hver annarrar.
Af gömlu meisturunum er Visconti hinn
eini sem vakið hefur eftirtekt síðustu árin,
það gerði hann með mynd sinni Senso. En
þar er enginn nýrealismi. Ekki veit ég til að
De Sica hafi afrekað verulegu undanfarið,
(meðan ég man hvernig væri að fá Gull Na-
póli hingað, L’ Oro di Napoli). Rossellini hef-
ur reynt að dýpka myndir sínar,’ hverfa frá
utanlýsingum í fréttamyndastíl að sálfræði-
legum innri túlkunum, horfa inn í manneskj-
una, ég held að myndir hans undanfarið séu
ekki eins merkilegar og fyrri myndirnar frá
blómaánnn neórealismans. Honum sækist æ
erfiðlegar fjáröflun til að filma. (Delouche
aðstoðarmaður Fellini sagði: þeir eru dauð-
hræddir við hann allir saman, þessir peninga-
menn, Rossellini er nefnilega sjení. Þeir þora
ekki að skifta við hann, þeir vita ekki upp