Birtingur - 01.07.1956, Blaðsíða 22

HALLDÓRA B. BJÖRNSSON:
Faðmlag dauðans
Þau lágu hlið við hlið í breiðu rúminu eina
síðsumarnótt, ekki ljós nema skíman frá f jar-
lægu götuljósi. Það mótaði fyrir andlitum
þeirra í dimmunni, en horfðu ekki hvort á
annað, þögðu. Þau lágu hvort á sínum stað í
rúminu, nema hvað hann hafði lagt annan
fótinn yfir fætur hennar og skorðað þá. Hún
gat ekki ráðið það af neinu hvort þetta myndi
upphaf faðmlags, lét sem hún tæki ekki eftir
því, lá hreyfingarlaus, örfaði hann ekki né
dró sig í hlé.
Hún vissi ekkert í hug hans þá stund. Hann
hafði ekki sagt orð, ekki litið í bók, ekki látið
neitt í ljós á einn eða annan hátt, engin hreyf-
ing, nema augun hvörfluðu um rökkrið.
Hann sagði oft fátt og þunglyndi hans var
að aukast. Henni varð að áhyggju hvað hann
var orðinn breyttur og fálátur heima. Engin
spilakvöld lengur, engum kunningjum boðið
heim til þeirra, ansaði oft varla nema eins-
atkvæðisorðum og það með erfiðismunum.
Það var löngum ekki til neins að yrða á hann
og hún leyfði sér það varla, nema nauðsyn
bæri til, sagði hann oft ekki heima, væri
spurt eftir honum.
Meðan þau lágu þarna rann um hug henni
mynd hans undanfarnar vikur. Þegar hann
kom frá vinnu sinni í bókasafninu, sat hann
gjarnan við skrifborð sitt, studdi hendi undir
kinn og starði útí bláinn þreyttum augum.
Og oft var það þó hún væri ekki inni hjá
honum, að henni fannst þögn hans fylla svo
nýu og glæsilegu íbúðina þeirra, að hún ætti
erfitt með að draga andann. Þögn hans og
þunglyndi voru eins og þykkur veggur milli
þeirra. Og þó hana langaði mest að ganga til
hans, setjast á kné honum og láta vel að hon-
um eins og stundum fyrstu árin, var alltaf
eitthvað sem aftraði henni. Þá hélt hún sig
gjarnan sem fjarst honum og þagði sinni
þögn, sem þó var algerlega háð þögn hans. Og
reyndar, þegar hún hugsaði sig betur um
hafði hún aldrei látið vel að honum að fyrra
bragði, ekki heldur fyrstu árin þeirra. Hún
orði. Mjög lítillega var minnzt á sovétbók-
menntir og ekki látið uppi álit á þeim, nema
hvað einn okkar átti bágt með að koma því
fyrir sig, að Sjólókoff væri frábrugðinn Pole-
voj, en hann tók raunar fram að svo langt
væri síðan hann las Sjólókoff að sér væri
það ekki lengur í fersku minni.
Hinsvegar má vera að við höfum gefið
Erenbúrg ófullnægjandi svör við því hvernig
ætti að búa til hangikjöt.
Að lokum vil ég nota tækifærið til að minn-
ast þess alúðlega, hispurslausa og elskulega
fólks, sem ég kynntist á ferð okkar um Ráð-
stjórnarríkin. Engin styggðaryrði skálda,
hvorki rússneskra né íslenzkra, geta svert
minninguna um það.
20