Birtingur - 01.07.1956, Blaðsíða 8

Hann svarar að þegar ein kvikmynd sé
gott listaverk hljóti hún að vekja margvís-
legar og sundurleitar meiningar. Allar mein-
ingar eru kannski góðar og gildar, segir
hann: það er mikils virði að skapa umræður
og vekja hugsun manna og tilfinningar.
Hefur samstarf yðar við Rossellini ekki
haft þýðingu fyrir yðar eigin kvikmynda-
sköpun ?
Fellini: Áður en ég kynntist Rossellini var
mér ekki orðið fullljóst hvert athafnasvið ég
myndi helga mér. Hann vakti ást mína á kvik-
myndum. Þegar ég vann með honum að Pais-
an fór ég að unna kvikmyndalist af ástríðu.
Segja má að Rossellini sé minn maestro. Af
honum lærði ég að meta og skilja eðli kvik-
mynda og gildi, ekki einungis tæknilega held-
ur sem leið til að tjá sjálfan mig, túlka huga
minn og tilfinningar, sem expression af sjálf-
um mér.
Ég spurði Fellini hvort það væri ekki of
nærgöngult að inna eftir næstu mynd hans.
Hann tók þeirri spurningu vel:
Hún mun heita Nætur Kalabríu, segir hann.
Kalabría, það er nafn lítillar vændiskonu. Það
er dálítið sjarmerandi lítil vændiskona og
saga hennar. Fellini gengur um gólf þung-
stígur og augun horfa yfir svið sem er ekki
í þessu herbergi: Hún á mjög illa ævi. En hún
á inni í sér mikið af fínum manneskjulegum
tilfinningum og býr yfir auðugu ímyndunar-
afli sem breytir hverjum illum raunveruleik
í annað betra fyrir henni sjálfri þannig að
hún heldur hreinleika hjartans þrátt fyrir
allt það illa sem dynur á henni. Þetta er kona
sem lagar allt fyrir sér og bætir alla hluti.
Hið góða hjarta hennar stendur af sér allan
sora því hún á sér innra ljós sem ekkert fær
byrgt. Því fá hin illu örlög ekki fangstaðar
á henni.
I þessari mynd er svipað þema og í La
Strada. Aðalhlutverkið er líka leikið af konu
minni, Giulietta Masina. Kalabría er áþreif-
anlegri en Gelsomina, hún stendur dýpri rót-
um í lífinu sjálfu, veruleikanum. Hún reynir
allt líkt og Zampano: í dag hvítt — á morg-
un svart, misjafnt gengi, gott og illt.
Fellini sagðist ætla að byrja að kvikmynda
níunda júlí, hann spurði hvort myndir hans
hefðu verið sýndar á íslandi; en ég varð að
svara að sú fyrsta kæmi 1 haust.
Ég varð að fara frá Róm áður en kvik-
myndunin átti að hefjast; en síðan hef ég
frétt af fjárhagsvandræðum sem nú er von-
andi lokið, það væri ítölum til mikillar skamm-
ar að tef ja þvílíkan listamann um lengri tíma.
En Fellini ber nú svo mjög af í sinni grein
að hann er rægður og níddur af sérfræðing-
um í sínu landi en út um víða veröld er hann
talinn meðal fremstu filmara sem nú starfa.
La Strada er sígilt listaverk. Vonandi þarf
Fellini ekki að gjalda snilli sinnar og sæta
sömu örlögum og aðrir afburðamenn kvik-
myndanna sem hafa verið hindraðir í list-
sköpun langtímum saman.
Nánasti samstarfsmaður Fellini er korn-
ungur maður franskur: Dominique Delouche,
fínlegur og greindarlegur, hefur skrifað bók
um kvikmyndun II Bidone síðustu mynd Fell-
ini. Sú mynd segir af svikahröppum sem
ferðast um með „örgu prettatáli". Myndin
vakti deilur, smáborgarar Italíu urðu kvelli-
sjúkir og kveinuðu undan svipunni, 1 París
hlaut myndin lof og Frakkar eru farnir að
nota orðið ,,le bidon“. Delouche sagði mér
mikið af því hve stórfenglegt væri að vinna
með Fellini, manni fyndist hann væri fremur
vinur en húsbóndi, það væri ómetanlegur skóli
að starfa hjá slíkum manni.
Ef íslendingar vilja ekki sjá La Strada þá
eiga þeir ekki skilið að nokkur maður vinni
að því að fá hingað góðar kvikmyndir, þá eru
þeir villimenn, — en það held ég þeir séu ekki.
Það eru þeir áreiðanlega ekki.
6