Birtingur - 01.07.1956, Blaðsíða 24

eftir þessu taki, þegar þau lágu svona þögul
í myrkri nóttanna, en alltaf sleppt því aftur
snögglega. Nú þrýsti hann æ fastara, svo
henni var orðið erfitt um öndun og blóðið
þaut til höfuðsins.
Hún vildi rífa sig lausa frá þessu taki, án
þess hann yrði þess var að hún væri hrædd,
en hún gat naumast hreyft sig neitt, nema
beita til þess kröftum, því fótur hans hélt
henni fastri. Reyna að velta sér framúr og
látast gera gaman úr þessu. Eða kannski
henni tækist að seilast í símann á borðinu
við rúmið. En það gæti verið hættulegt að
hringja og nú mundi hún að síminn var lok-
aður. Enginn gæti heyrt þótt hún kallaði á
hjálp, hún myndi aðeins koma upp um ótta
sinn. En að æpa, gera honum hverft við,
trufla hann ef hann kæmi þá til sjálfs sín
aftur? Gera eitthvað áður en það væri um
seinan.
En sér til undrunar gerði hún ekki neitt
af þessu, og óskaði ekki að gera neitt af því.
Þó var hún orðin viss um að þetta var ekki
leikur, hann hafði aldrei áður haldið þessu
taki svo lengi að hana kenndi til.
Hann þyngdi enn takið hægt og jafnt og
ástríðulaust eins og í leiðslu. Blóðið þaut fyr-
ir eynim hennar með dimmum niði. Hún
greindi aðeins andlit hans en sá ekki í augu
honum. Tak hans hélt líkama hennar niðri,
án ofbeldis, aðeins máttleysislegur þungi, og
nú ýtti hann höfði hennar framaf koddanum,
fylgdi sjálfur eftir þegar hann sveigði höfuð
hennar útfyrir stokkinn, leit ekki á hana
fremur en hún væri ekki þarna, sagði ekki
neitt.
Og nú var orðið of seint fyrir hana að gera
nokkuð.
Andlit hans nam næstum við andlit henn-
ar og hún fann andardrátt hans rólegan og
eðlilegan eins og ekkert væri um að vera. Ef
hann aðeins liti í augu hennar eða segði eitt-
hvað myndi hann átta sig og sleppa þessu
vonda taki. En hann leit ekki í augu hennar,
sagði ekki neitt, horfði áhugalaust á sama
blettinn á rökkvuðum voggnum. Óþolandi
kvölin nísti hana, en hún óskaði ekki að gera
neitt til að sleppa, fannst sem hún væri dá-
leidd til að vilja þetta sem var að ske. Höf-
uð hennar var að springa og hávaði þagnar-
innar mundi æra hana á næsta augnabliki.
Hún hékk máttlaus framaf stokknum, sá ekki
lengur né heyrði og kvöl hennar færðist út-
fyrir hana sjálfa og þessi kvöl var í öllu
og nísti allt sem var meðan hún hugsaði langt
inní rauðri móðu sína síðustu hugsun: Hvað
verður nú um Grím?
LEIÐRÉTTING
Sá ruglingur varð á undirskrift mynda á bls. 15 í síðasta
hcfti, að þar sem átti að standa „Schneider: Málverk 1954"
stóð „Bissióre: Grátt og rautt" — og öfugt. l>á stendur
undir mynd á hls 17 f 1. hefti 1956 „Léger: Rósir og átta-
viti (1926)", en á að vera „Léger: Rósir og sírkill (1926)".
Eru lesendur beðnir velvirðingar á þesum mistökum.
22