Birtingur - 01.07.1956, Blaðsíða 11

hann viti um galla sína, heldur af sakleysi
sínu. Hann er utangátta við okkar tíma eins
og hann tilheyri að vísu minni fjölskyldu,
en auk þess einhverri annarri, sem honum sé
að eilífu glötuð. Hann er oft dapur í bragði
og ekkert getur komið honum í gott skap.
Fjórði sonur minn er kannski geðþekkast-
ur þeirra allra. Hann er barn síns tíma, auð-
skilinn hverjum manni, lifir og hrærist í því
sem flestum er sameiginlegt, og allir hafa
löngun til að kinka til hans kolli. Það er ef
til vill að þakka þessari almennu viðurkenn-
ingu að svo létt er yfir honum. Hann er frjáls-
mannlegur í fasi og óháður í dómum. Oft
hyllast menn til að vitna í einstök ummæli
hans, að vísu aðeins einstök þeirra, því að í
heild sinni eru skoðanir hans alltof grunn-
færnislegar. Hann er einn þeirra er hefja sig
glæsilega til flugs, en daprast brátt flugið
og hrapa til jarðar. Þannig er hugur minn
til þessa sonar míns nokkurri beiskju bland-
inn.
Fimmti sonur minn er ljúfur og góður.
Hann lofaði miklu minna en hann efndi. Það
fór svo lítið fyrir honum, að maður varð
varla var við návist hans. Hann hefur samt
komizt til nokkurs vegs og virðingar. Ef ég
væri spurður, hvernig það hefði gerzt, yrði
mér svarafátt. Hinum saklausu tekst kannski
bezt að verjast áföllum í brimróti þessa lífs,
og saklaus er hann, ef til vill alltof saklaus.
Hann er vingjarnlegur við alla, ef til vill
alltof vingjarnlegur. Ég játa að mér er lítið
um það gefið, að menn hrósi honum í mín
eyru. Það er að bera í bakkafullan lækinn
að hrósa þeim sem er eins augljóslega lofs-
verður og sonur minn vissulega er.
Sjötti sonur minn virðist að minnsta kosti
við fyrstu sýn allra manna djúphugulastur.
Hann er óhreinskilinn, en samt mesta skraf-
skjóða, og þessvegna er ekki gott að vita
hvar maður hefur hann. Bíði hann lægri hlut
tekur hann það mjög nærri sér, en nái hann
aftur á móti yfirhöndinni, fylgir hann því
eftir með málæði. Samt vil ég ekki neita því
að hann sé haldinn vissri ómeðvitaðri ástríðu.
Stundum um hábjartan daginn eru umbrot
hugsana hans líkt og hann ættierfiðandraum.
Þó að hann sé stálhraustur, verður honum oft
fótaskortur, einkum í rökkrinu, en dettur
samt ekki, og þarfnast engrar hjálpar. Ef
til vill er hér um að kenna álappalegum vexti
hans, en hann er alltof stór eftir aldri. Þetta
gerir hann óásjálegan þegar á heildina er
litið, enda þótt einstakir líkamshlutar séu
óvenju fallegir, þannig hefur hann t. d. ó-
venju fagrar hendur og fætur. Hinsvegar
hefur hann ófrítt enni og er heldur pervisa-
legur álitum.
Sjöundi sonur minn er mér kannski ná-
komnari en nokkur hinna. Fólk kann ekki að
meta hann. Það skilur ekki hina sérkennilegu
fyndni hans. Ég ofmet hann ekki. Mér er
fullljóst að ekki er mikið í hann spunnið, og
ég vildi óska að ekki væri annað að fólki að
finna en það, að það kynni ekki að meta hann.
En ég mætti ekki til þess hugsa að eiga á
bak honum að sjá. Hann er gæddur uppreisn-
aranda, en jafnframt vekur hann hjá mönn-
um lotningu fyrir gömlum og góðum siðum.
Þetta hvortveggja er samtvinnað í órofa heild.
Samt leiðir þessi heilsteypta afstaða hans ekki
til neinna dáða. Hann mun ekki eiga frum-
kvæði að neinu sem markar djúp spor. En
þessi eiginleiki hans er ákaflega örvandi og
heillavænlegur. Eg vildi að hann eignaðist
börn og barnabörn. En því miður virðist þessi
ósk mín ekki ætla að rætast. Hann er hald-
inn sjálfsánægju, sem að vísu er skiljanleg
en afar óæskileg og fer raunar mjög í bág
við álit umheimsins. Hann lætur sér einlífið
vel lynda og gefur ekki gaum að konum.
Samt er hann alltaf í sólskinsskapi.
Áttundi sonur minn er óheillakrákur, og
9