Birtingur - 01.07.1956, Blaðsíða 12

veit ég þó ekki hvers vegna. Hann er mér
fráhverfur, en samt el ég föðurlega önn fyrir
honum. Þetta hefur annars lagazt mikið með
tímanum, en oft áður setti að mér hroll, ef
mér varð hugsað til hans. Hann fer sínar
eigin götur og hefur slitið öllu sambandi við
mig. Hann er harðfengur og knálega vaxinn
— að því undanskildu að fæturnir voru veik-
byggðir þegar hann var bam, en það getur
hafa jafnað sig síðan — og mun hann áreið-
anlega koma sér vel áfram, hvar sem honum
bezt líkar. Oft hefur mig langað til að kalla
hann heim og spyrja hann, hvernig ástatt sé
fyrir honum, hví hann hafi snúið baki við
föður sínum og hvað hann ætlist fyrir. En
hann er svo langt í burtu og svo langt um
liðið að við svo búið verður að sitja sem kom-
ið er. Mér er tjáð að hann sé sá eini sona
minna, sem hafi látið sér vaxa alskegg, þótt
það geti auðvitað ekki farið svo smávöxnum
manni vel.
Níundi sonur minn er mesta glæsimenni og
hann gengur mjög í augun á konum. Hann
heillar jafnvel mig, þótt ég viti vel að ekki
þurfi mikið til að skafa af honum hátignar-
braginn. En hið skrýtna við þennan mann er,
að það freistar hans ekki að draga konur á
tálar. Honum væri nóg að liggja ævilangt
aftur á bak á legubekk og góna upp í loftið,
þó mundi það eiga betur við hann að hafa
augun aftur. Sé hann í þessari kærkomnu
stellingu, er hann ræðinn og mælist oft vel.
Hann er stuttorður og myndríkur í máli, en
heldur sig þó innan þröngra takmarka. Fari
hann út fyrir þau, sem ekki er gott að kom-
ast hjá, verður tal hans innantómt. Menn
mundu veifa til hans í styttingi, ef þeir
ættu von á að svefndrukkin augu hans tækju
eftir því.
Tíundi sonur minn er álitinn óhreinlyndur
maður. Ég vil hvorki þvertaka fyrir það né
heldur vil ég viðurkenna það. Víst er um
það, að sá sem sér hann koma álengdar, há- •
tíðlegan í fasi, í aðhnepptum kjólfötum, með
gamlan svartan hatt, svipbrigðalausan, með
framstæða höku, þung augnalokin hvelfd yfir
augun, en öðru hverju ber hann tvo fingur að
munni sér, — sá, sem sér hann þannig hugsar:
Þetta er nú meiri hræsnarinn. En menn ættu
að heyra hann tala af skilningi og gætni;
gagnorðan; ræða vandamálin af tungulipurð
undirhyggjumannsins í undraverðu og far-
sælu samræmi við alheiminn, samræmi, sem
óhjákvæmilega gerir hann reigðan og hnar-
reistan. Margan mann, sem heldur sig vitran
og einmitt af þeirri ástæðu fannst útlit hans
fráhrindandi, hefur hann töfrað með orðum
sínum. Hins vegar eru líka til menn, sem láta
sig útlit hans einu gilda, en finnst orð hans
full af hræsni og yfirdrepsskap. Ég, faðir
hans, get ekki skorið úr um þetta, en þó
verð ég að játa að mér finnst hinir síðari
hafa meira til síns máls en hinir fyrri.
Ellefti sonur minn er þróttminnstur allra
sona minna, en þróttleysi hans villir manni
sýn. Hann getur nefnilega, þegar svo ber und-
ir, verið þrekmikill og ákveðinn, en jafnvel þá
er eins og þróttleysi hans sé undirrót alls.
Þetta er alls ekki þrekleysi, sem vansæmd
er að, heldur eitthvað sem okkur hér á jörð
virðist vera þrekleysi. Sýnist til dæmis ekki
fuglinn þróttlaus, þegar hann er að hefja sig
til flugs með óstyrku vængjataki. Á líkan hátt
er því farið um son minn. Faðir hans er nátt-
úrlega ekki hrifinn af slíkum eiginleikum,
því að þeir stuðla síður en svo að vexti og við-
gangi ættarinnar. Oft lítur hann á mig eins
og hann vilji segja: Ég ætla að taka þig með
mér, faðir minn. Þá hugsa ég: Þú yrðir sá
síðasti sem ég þyrði að setja traust mitt á.
Og svipur hans virðist aftur segja: Má ég
að minnsta kosti vera sá síðasti?
Þetta eru hinir ellefu synir mínir.
Jón Eiriksson þýddi.
10