Birtingur - 01.07.1956, Blaðsíða 34

Tvær sýningar í
Listvi nasalnum
Hjörleifur Sigurðsson hélt sýningu í Listvinasalnum fyrir
skömmu. Það var ánægjulegt að fá loks að sjá sýningu á
málverkum eftir þennan hæverska listamann, sömuleiðis
ber að fagna því að Listvinasalurinn skuli nú aftur hafa
verið tekinn í þjónustu myndlistarinnar.
Hjörleifur er heilsteyptastur persónuleiki þeirra, sem
heyra til yngstu kynslóð íslenzkra málara. Það sannar
þessi sýning hans. Hann er traustur málari, sem veit
hvað hann er að gera.
í myndum Hjörleifs er hljóðlát, yfirlætislaus fegurð,
hinsvegar ekki sérstök tilþrif, engar hamfarir, engin gos.
Það er fremur sönglag en kvartett, fremur kvartett en
sinfónía, ef hægt er að fara út á þann hála ís.
Á sýningunni mátti greina þrjú stig i þróun lista-
mannsins. Á fyrsta stiginu er aðeins ein mynd til sýnis.
Hann segir skilið við gamla stílinn, stíl fyrirmyndanna,
en tækni þess gamla stíls er þó enn greinileg i myndunum.
Á öðru stiginu hefur hann algerlega horfið frá Iiinum
þokukenndu þáttum fyrsta stigsins, skilin milli flaianna
eru orðin hrein og ákveðin. Sterkasta myndin á því stigi
var Bikarbygging (í grænu, dökkbláu og rauðu).
Á seinasta stiginu er komin línugrind, sem afmarkar
fletina i myndinni, litirnir verða hreinni og bjartari. Það
er eins og nýtt myndrúm hafi skapazt, auðugra og dýpra.
Langbezt þessara mynda þykir mér myndin Litvefur að
sumri.
í myndum Hjörleifs er engin bogin lína, allar Jínur
eru beinar og gefa myndunum rólegan og stilltan blæ.
Sama er um litina, þeir eru oft ljósbrúnir eða gulbrúnir
og fara ekki með háreisti. Allt ber að sama brunni: feg-
urð kyrrðarinnar.
Ég hef ekki í annan tíma séð heilsteyptari sýningu.
Guðmunda Andrésdóttir kemur á óvart. Að vísu hafa
sézt eftir hana á samsýningum myndir, sem lofuðu góðu,
en á þessari sýningu kemur hún fram fullmótaður per-
sónuleiki með ákveðið andlit, ákveðinn svip.
Ternað í myndum hennar er ólíkt því sem er í mynd-
um Hjörleifs, ekki jafn kyrrt. Þrihyrningar eru algengir í
myndum hennar, hvöss horn, sem stinga, en til mótvægis
er liturinn kvenlega mildur, fínlegur, nálgast það að vera
skreytilitur (dekóratívur).
Beztu myndirnar á sýningunni finnst mér þær, sem
málaðar eru í ljósum blæ, ljóst í ljósu. X>ar nýtur sín
bezt persónuleiki Guðmundu. í öðrum myndum hennar
virðast koma fram meiri áhrif frá öðrum málurum, hún
hcfur tileinkað sér smekkvísi þeirra, en segir ekki nógu
mikið sjálf.
Ég óska listakonunni til hamingju með góðan árangur.
H. Á.
leg sjálfsmeðvitund og skortur á sambandi milli
leikaranna. Þeir eru ekki enn „frelsaðir". Að ó-
sekju mætti gæta meiri fantasíu, hreinni stíls. Og
hvenær fáum við að sjá sýningar, sem gæddar eru
tveimur höfuðkostum góðra leiksýninga, þ.e. hrynj-
andi: innbyrðis samræmi allra þátta sýningarinn-
ar og heildarsvip: samfelldu yfirbragði, sem hvert
smáatriði á þátt í að mynda.
32