Birtingur - 01.07.1956, Blaðsíða 7

hugaverðri málamiðlun, þannig að kvik-
myndahöfundarnir yrðu að slá af. Ef bank-
ar og kvikmyndahöfundar semdu nú hlytu
höfundarnir að semja æði mikið af sér. Það
væri skárra að þetta sjúklega ástand héldi
áfram.
Ég spurði Fellini hvort ritskoðun á kvik'
myndum væri ekki mjög hættuleg, spillti ekki
kvikmyndunum oft.
Ritskoðunin heftir stundum ýmsar góðar
hugmyndir en meira tjóni veldur þó óttinn
hjá ýmsum við ritskoðunina. Það sem er veru-
lega gott er oftast utan við seilingu ritskoð-
aranna, þeir ná ekki til að skaða það né
skerða.
Ég sagði: Kannski mætti ég spyrja hverja
þér álítið bezta af yðar eigin myndum ?
Hvernig þá? segir Fellini.
Ja, segi ég og vefst hálfpartinn tunga um
tönn: hvaða mynd yðar, segi ég vandræða-
lega því mér er ljóst hve hæpnar svona spurn-
ingar eru: hvaða mynd yðar finnst yður hafa
tekizt bezt, túlki bezt það sem vakti fyrir
yður.
Allar myndir mínar, segir Fellini, hafa
heppnazt samkvæmt því sem ég ætlaði mér.
Ég hef ævinlega getað gert það sem mér
sýndist. Ég læt aldrei segja mér fyrir verk-
um. Ég vel söguna sjálfur til að kvikmynda
eftir og handritinu ræð ég sjálfur. (Fellini
semur það oftast sjálfur). Svo kvikmynda
ég eins og mér þykir sjálfum bezt henta. Ég
þarf alltaf að berjast við framleiðanda minn
og kostnaðarmennina en ég geri aldrei ann-
að en það sem mér sýnist sjálfum.
Svo þegir hann stundarkorn og horfir á
mig sínum djúpu gáfuðu augum, svo segir
hann: Mér þykir vænst um La Strada.
Ég var nýlega að lesa um ýmsar kenning-
ar um merkingar persónanna í La Strada,
þær séu persónugervingar hinna og þessara
eiginleika: Zampano tákni t. d. eðlishvatirn-
ar, Gelsomina tilfinningarnar, II Matto ímynd-
unaraflið, segi ég.
5