Birtingur - 01.07.1956, Blaðsíða 6

afburðaverk kvikmynda á seinni árum, ég
hef ekki haft öllu meiri ánægju af að mæla
með kvikmynd sem hingað hefur komið. Kona
Fellini: Giulietta Masina leikur aðalhlutverk-
ið svo yndislega að henni hefur verið líkt við
Chaplin, lengra kemst kvikmyndaleikari tæp-
ast.
Þegar ég hitti Fellini stóð hann í ströngu
að leysa þessi leiðinlegu fjárhagsvandamál,
síðan hef ég heyrt hann hafi fjórum sinnum
orðið að skipta um f jármálastjóra (producer),
þegar allt virtist strandað kom franskt kvik-
myndafélag til bjargar og hefur nú samvinnu
við hinn stórtæka ítalska framleiðanda De
Laurentis (soffíumannlórenar ef ekki gínu-
bóndalollóbrígídu).
Fellini er f remur feitlaginn maður og þung-
lamalegur í hreyfingum dökkur að yfirbragði
og þótt hann sé ekki beinlínis fríður stafar
birtu af manninum, augun eru stór og dökk
og djúp, gáfuð, og horfa inn 1 manneskjurn-
ar að leita að gildi þeirra í djúpunum. Mað-
urinn er svo fullkomlega yfirlætislaus að það
er eins og að koma inn á skósmíðaverkstæði
til lífsspekings sem aldrei hefur hvarflað að
sá hégómi að sækjast eftir mannvirðingum.
1 skrifstofu hans eru allir veggir þaktir
myndum af ieikurum. Hann hefur þann sið að
festa á vegg mynd af leikara sem hann er
að hugsa um að ráða í kvikmynd, hann hefur
myndina fyrir augunum þangað til hann segir
allt í einu upp úr eins manns hljóði: Jæja
ætli við ráðum hann ekki, — ef hann segir
ekki: Nei takk. Hann hefur lítinn glergrís
á skrifborðinu.
Fellini sat á horninu á skrifborðinu og sagði
mér frá vandræðum kvikmyndagerðarinnar
á Italíu:
Það er ekki aðeins fjárhagslegt vandamál
heldur stafar öngþveitið miklu fremur af því
hve fjármálastjórarnir, pródúsentarnir okk-
ar eru lítt hæfir til síns hlutverks. Þá skortir
persónuleika, segir Fellini: Við eigum ekki
einu sinni tíu góða f jármálastjóra. Þeir kæra
sig flestir kollótta um listræn verðmæti, þeir
vita sjaldnast nokkuð að ráði um list, þeir
eru fyrst og fremst að hugsa um ábatasöm
verzlunarviðskipti, græða peninga.
Okkur vantar framleiðendur sem kunna að
meta hæfileika og gáfur stjórnanda og þeir
mættu líka hafa vit á því hvað er saga sem
hentar að kvikmynda.
Líklega væri bezt að allt færi um koll, segir
Fellini enn, það er kannski bezt að allt fari
í rúst, segir hann beisklega, allt sé eyðilagt.
Því hinir sönnu listamenn, þeir verða eftir,
hinir gefast upp og hætta, síast frá.
Nei, segir hann og strýkur borðbrúnina
þykkri hendi: Við eigum svona 10 góða
stjórnendur í kvikmyndunum, þetta fimm
góða leikara, fimm góða handritahöfunda,
— en við eigum ekki einu sinni fimm góða
framleiðendur. Þeir eru alltof margir sem
hugsa bara um að græða peninga, ekkert
annað.
Hann skýtur fram neðri vörinni og heldur
áf ram:
Og svo er eins og allir geti verið kvik-
myndaframleiðendur. Ef ég tæki upp á því
að fara inn á einhvern spítala og heimta að
fá að gera uppskurð, þá yrði ég eflaust hand-
tekinn og fluttur á vitfirringahæli. Hinsveg-
ar geta allir menn sem ekkert vita né vilja
vita um kvikmyndalist fengið bæði fé og við-
urkenningu hjá ríkinu og bönkiun sem kvik-
myndaframleiðendur. Það er mjög slæmt.
Ég spurði Fellini hvaða möguleika hann
sæi fram á til lausnar kvikmyndakreppunni.
Hann sagði að ríkið þyrfti að vanda miklu
meira til manna sem trúað væri fyrir fjár-
munum til kvikmyndagerðar og látnir hafa
örlög listarinnar í hendi sér. Annars væri
líklega bezt að kreppan héldi áfram. Samn-
ingar á þessu stigi hlytu að byggjast á var-
4