Vera - 01.10.1988, Blaðsíða 13

Ljósmynd: Laura Valentino
Á þessum tímum glæsilegra brúð-
kaupa er reyndar til fullt af fólki sem
„bara" býr saman og leiðir ekki einu
sinni hugann að hvítum kjólum og
blúnduskreyttum bílum. Fyrir 15—20 ór-
um þótti sniðugt að fó sambúðarfólk til
að útskýra í viðtölum hvers vegna það
leitaði ekki viðurkenningar þess opin-
bera og gifti sig. I dag, þegar meira að
segja kerfið (með stóru kói) hefur í meg-
inatriðum lagt blessun sína yfir sambúð-
arfólkið, þykir þessi sama spurning hall-
ærisleg. Vera tókþó óhættuna ó að vera
dólítið hallærisleg og mælti sér mót við
Sigríði Hafstað til að ræða um brúð-
kaupsæðið og fræðast nónar um hvort
óstæðurnar fyrir óvígðri sambúð hefðu
breyst. Hvort í því sambýlisformi felist
ekki lengur ókveðin hugsun, eða hvort
það sé eins og sumirsegja einhvérs kon-
ar reynslutími, lokatakmarkið sé hjóna-
bandið.
Rætt við Sigríði Hafstað
og Gústav Stolzenwald
13