Vera - 01.10.1988, Blaðsíða 47

sem árásartól og bíla, byssur
eöa önnur tæki sem fram-
lengingu á þeim skrokki. Þeir
geta sjálfum sér um kennt.
Varla er hægt aö láta óget-
iö einnar aöalstjörnunnar í
myndinni, bílnum hvita og
kraftmikla. Hann er svo töff,
aö hann getur öslað yfir jökul-
ár og komið þveginn og bón-
aður í land aftur! Enda óspart
notaður til aö tákngera geös-
lag stóra bróöur og mátti
tæpast á milli sjá hvor var
framlenging af hverjum.
Öllu er ósköp haganlega
fyrir komiö, sómasamlegur
leikur, taka og klipping og
hljóöiö næstum því í lagi. En
er ekki líka kominn timi til aö
taka íslenskri handverkskunn-
áttu sem sjálfsögðum hlut í
bíó og fara aö vænta einhvers
frumlegs? Jafnvel einhvers ís-
lensks, ha?
Aö síðustu: í hverju felst
spennan í myndum af þess-
um toga? Sjaldnast í hvort eö
er fyrirsjáanlegri framvindu
sögunnar. Og hvers vegna
hlær fólk eins og þaö
skemmti sér við að horfa á
barsmíðar og nauöganir?
Skemmtir þaö sér? Eða er
þaö aö fá útrás fyrir kenndir
sem slíkir atburöir kveikja
meö þeim? Eftir aö hafa látiö
klína framan í mig ofbeldinu
sem viðgengst og þykir töff
(ég heföi nú bara farið heim
hefði ég ekki verið búin að
lofa aö skrifa um myndina)
kom það eins og blaut tuska í
andlitiö aö sjá að myndin er
tileinkuö fórnarlambi ofbeldis
af sama toga, stúlku sem lét
lífið eftir umferöarslys.
Skömmu fyrir þaö slys var
önnur stúlka keyrö niöur á
Hverfisgötunni og drepin þar
fyrirvaralaust líka. Mér varö
hugsað til þeirra beggja á
leiöinni heim eftir bíó þegar
ég átti bókstaflega fótum min-
um fjör aö launa í umferöinni
uppspenntri eins og hún vill
vera eftir lokun kvikmynda-
húsanna i Reykjavík. Kapp-
aksturshetjurnar á götunum
eru sjálfsagt jafn töff og stóri
bróöir i bió þótt þá gruni varla
hvaðan þeim kemur móöur-
inn. Mér er til efs að minn-
ingu þeirra sem láta lífiö fyrir
þeirra hendi sé nokkur sómi
sýndur meö því aö vera til-
einkuð mynd um kannski ein-
mitt þá spennu sem keyrði
þær niður. Þiö þara fyrirgefiö!
Ms.

iltf u.

EfJ HySRS VE6VA
/ OSKOf’UMU/W
e<.Ki f
(D

(5)

47