Vera - 01.10.1988, Blaðsíða 19

Klara og ína. Ljósmynd Gunnar Andrésson
á í starfi Sparisjóðsins, ef ég yrði þar við
stjórnvölinn. Reyndar er það svo að völd
sparisjóðsstjóra eru ákaflega takmörkuð.
Það er stjórnin sem ræður í öllum mikil-
vægum málum.
Undirskriftasöfnun
Var þessari stöduveitingu mótmæit á
Neskaupsstað?
ína: Margir urðu auðvitað undrandi og
reiöir yfir þessari niðurstöðu. Það fór fram
undirskriftasöfnun í bænum þar sem farið
var fram á að Klöru yrði veitt staðan. Það
skrifuðu rúmlega 50 manns undir, þar á
meðal margir stærstu viðskiptavinir Spari-
sjóðsins. Samband ísl. bankamanna mót-
mælti einnig harðlega og hafa mótmæli
þeirra komið í fjölmiðlum.
Jafnréttisnefnd Neskaupsstaðar kærði
til Jafnréttisráðs sem komst að þeirri niður-
stöðu að jafnréttislög hefðu verið brotin.
Hafði það engin áhrif á stjórnina?
Klara: Eftir úrskurð Jafnréttisráðs var
haldinn fundur í stjórninni. Tveir stjórnar-
fulltrúar, Sigrún Þormóðsdóttir og Jóhann
Sigurðsson — hann var fjarverandi þegar
atkvæðagreiðslan fór fram í vor — báru
upp tillögu þess efnis að farið yrði að ósk-
um Jafnréttisráðs og ráðning Sveins yrði
ónýtt. Þessi tillaga var felld og sagði Sig-
rún sig þá úr stjórninni.
,,Augu mín hafa opnast"
Nú virðast svipuð mál og þetta koma
upp aftur og aftur þrátt fyrir jafnréttislög og
Jafnréttisráð. Úrskurður ráðsins breytir
greinilega engu og virðist Jafnréttisráð því
valdalaus stofnun og lög um jafnrétti kynj-
anna sniðgengin. Hvað er helst til ráða ef
menn vilja breyta þessu ástandi?
Klara: Það hlýtur að vera undir okkur
sjálfum komið hvað við gerum. Á meðan
konur þora ekki að standa upp og segja
sína meiningu verður þetta alltaf svona. í
rauninni er það fyrst núna að augu mín
hafa opnast fyrir þessari staðreynd. Auö-
vitað vissi ég að staðan var ekki góð í jafn-
réttismálunum, en þegar þetta snertir
mann sjálfan þá skynjar maður þetta miklu
betur. Hér er ekki um pólitíska flokkadrætti
að ræða, heldur er þetta hrein kynjamis-
munun.
ína: Ég tel mjög æskilegt að konur geri
meira af því í framtíðinni að stofna sín eigin
fyrirtæki og reka þau sjálfar. Þær verða líka
að gefa kost á sér í stjórnir og ráð. Það, að
konur eigi sæti í stjórnum breytir hreinlega
umræðugrundvellinum. Margar þessara
stjórna eru alveg ótrúleg fornaldarfyrir-
bæri, samsafn af gömlum körlum sem eru
öld á eftir tímanum. Hefði Sigrún Þor-
móðsdóttir ekki verið í stjórn SN þá hefði
þetta mál aldrei gengið svona langt. Þá
hefði tillagan um að rifta ráðningu Sveins
aldrei orðið til.
Vinnuframlag einskis metið
Nú hafið þið báðar sagt upp hjá SN.
Hvað er framundan hjá ykkur?
Klara: Það verður bara að koma í Ijós. Ég
er varla búin að átta mig á því að ég sé orð-
in atvinnulaus eftir öll þessi ár.
ína: Ég er ekki búin að ákveða það enn.
Það er meira en að segja það að yfirgefa
gott starf á stað eins og Neskaupsstað þar
sem eru fábreytt atvinnutækifæri. En mér
fannst ég ekki geta gert annað en að segja
upp. Mér finnst þessi stofnun sem ég er
búin að vinna við nú síöustu átta árin sýna
Klöru svo mikla lítilsvirðingu með þessari
ráðningu. Hennar reynsla og vinnufram-
lag hjá SN er einskis metið og engin skýr-
ing gefin. Okkur var ekki einu sinni þakkað
starfið þar eftir öll þessi ár. Þetta gæti orðið
til þess að ég flytti burt og e.t.v. fleiri. Ég get
ekki séð að það þjóni byggðarlaginu, að
ráðamenn reyni að hrekja þá í burtu sem
þar búa og starfa, hafa gert það alla tíð, og
vilja halda því áfram.
Klara: Það er ekki þar með sagt að
Sveinn geti ekki séð um þetta starf. Hann
hefurtalsverða reynslu í bókhaldsvinnu og
í fjármálastjórn. En í banka hefur hann
aldrei unnið og aðeins búið á staönum í
fjögur ár. í dreifbýli skiftir það máli að
þekkja viðskiptavinina og þeirra aðstæður.
Starfið byggist mikið á persónulegum
samskiptum og það tekur sinn tíma að
komast í þau tengsl við fólkið sem þarf til
að hægt sé að sinna þessu starfi eins og
mér finnst að þurfi. Enda grundvallaðist
úrskurður Jafnréttisráðs á þessari starfs-
reynslu minni.
Oskastarfskraftur
ína: Ef við lítum á málið hreinlega út frá
hagkvæmnissjónarmiði þá hljótum við að
vera óskastarfskraftur. Fyrir utan þessa
löngu starfsreynslu okkar þá erum við kon-
ur á besta aldri og höfum staðið okkur með
ágætum í okkar fjölskylduhlutverki með
allri þeirri ábyrgð sem því fylgir. Yngstu
börnin okkar eru á fermingaraldri og lítil
hætta á barnsburðarleyfum í framtíöinni.
En á þessa hluti virðast menn ekki horfa.
Var reynt að fá ykkur til að draga upp-
sagnirnar til baka?
Klara: Jú, mér var boðið að verða að-
stoðarsparisjóðsstjóri, sem ég auövitað
hafnaði. Ég hef stundum verið spurð að
því, hvort það hafi ekki verið mikil fórn að
segja upp starfi sem skrifstofustjóri og
hafna því sem mér bauðst. En mitt svar er,
að hefði ég haldið þarna áfram hefði ég
fórnað öllu mínu stolti og sjálfsvirðingu. Ég
sé því ekki eftir þessari ákvörðun.
Mun málið fara áfram til dómsstóla?
Klara: Já það tel ég víst.
Viljið þið segja eitthvað að lokum?
ína: Ekki nema það, að brýna fyrir öllum
konum að láta ekki troða á sér, standa
saman í svona málum og styðja hver aðra.
Klara: Ég vil þá gjarnan að það komi
fram að allur sá stuðningur sem ég hefi
fengið í þessu máli — og þá ekki síst stuðn-
ingur ínu — er alveg ómetanlegur. Ég hefði
ekki getað staðið í þessu ein. Þetta hefur
vissulega verið lærdómsrík barátta sem
kemur manni til góða í framtíðinni.
(Eftir viðtalið kom fram í fjölmiðlum, að
Klara Ivarsdóttir mun kæra umtalaða
stöðuveitingu til dómsstóla, og að Jafnrétt-
isráð muni reka máliö fyrir hennar hönd.)
S.H.
19