Vera - 01.10.1988, Blaðsíða 25

Ljósmynd: Borghildur Anna Jónsdóttir
Ingibjörg Sólrún
Gísladóttir segir
fró reynslu sinni
of sex óra setu í
borgarstjórn
,,Þaö má segja að meirihlutinn á hverjum tíma reyni alltaf að
draga vígtennurnar úr stjórnarandstöðunni. Tökum dagvistarmál-
in sem dæmi. Ef minnihlutinn er hávær, mótmælir og fer fram á
úrbætur gerir meirihlutinn sitt til að þagga niður í þessum röddum
og reynir að minnsta kosti að halda í horfinu. Þannig hefur stjórn-
arandstaðan ævinlega gífurlega mikilvægu hlutverki að gegna.“
Fyrst þad er svo erfitt fyrir minnihlutann að ná eyrum meirihlut-
ans í borgarstjórn, hefur þad þá einhvern tilgang fyrir Kvennalist-
ann að hafa aðeins einn fulltrúa þar inni?
,,Já, svo sannarlega. Hugsaðu þér ef rödd kvenna væri ekki
þar, ef kvennapólitíkin ætti þar engan talsmann — hvað þá? Jú,
þá mundi alveg gleymast að taka sjónarmið kvenna inn í myndina
í mörgum málum.“
Rödd kvenna segir þú, hvernig er það þá að vera kona í þessu
borgarapparati? Kvennalistinn hefur oft í málflutningi sínum fjall-
að um karlasamstöðuna og var hún tekin fyrir sérstaklega i kosn-
ingablaði fyrirsíðustu borgarstjórnarkosningar. Hefurþú orðið vör
við hana í þessu starfi?
Solla hættir við að dreypa á kaffinu, og horfir á mig eins og ég
væri Marsbúi. Nær aftur áttum og brosir kaldhæðnislega: ,,Vör
við! Karlasamstaðan er svo drungalega samofin borgarkerfinu að
maður rekst stöðugt á hana. Þar er allt undirlagt af körlum. Em-
bættismannakerfið er uppbyggt af körlum og við skulum muna að
einungis eru tveir kvenkyns borgarfulltrúar frá Sjálfstæðisflokkn-