Vera - 01.10.1988, Blaðsíða 20

Þann 6. des. s.l. voru liðin 5 ár frá opnun
Kvennaathvarfs í Reykjavík. Hildigunnur
Ólafsdóttir afbrotafræðingur, var ein af
þeim konum sem stóðu að stofnun Samtaka
um Kvennaathvarf, en þau samtök hafa rek-
ið athvarfið í Reykjavík frá stofnun þess.
Hildigunnur hefur allar götur frá opnun at-
hvarfsins skráð upplýsingar um fjölda
kvenna og barna sem þar dvelja, lengd
dvalar og fleira. Nýlega tók hún saman
viðamikla skýrslu upp úr skráðum upplýs-
ingum um þessi fimm ár. VERU langaði til að
fá nánari upplýsingar um niðurstöður þess-
arar skýrslu og fékk Hildigunni Ólafsdóttur
ísmá spjall. Til að byrja á byrjuninni rifjuðum
við upp aðdragandann að stofnun Sam-
taka um Kvennaathvarf. En það var einmitt
rannsókn á ofbeldi gegn eiginkonum, sem
Hildigunnur gerði ásamt Sigrúnu Júlíusdótt-
urog Þorgerði Benediktsdóttur, sem átti sinn
stóra þátt í að samtökin voru stofnuð. VERA
byrjaði á því að spyrja um tilefni þeirrar
rannsóknar.
OQ
■fci
I
C/)
í kringum 1979 var umræða um ofbeldi gegn konum að opnast.
Áþessum tímavarekkertvitað um það í heiminum hversu algengt
ofbeldi gegn konum var og það vakti mjög mikla athygli þegar
fyrsta athvarfið var opnað. Ég man að Silja Aðalsteinsdóttir vakti
fyrst máls á þessu hér á landi. Hún dvaldi þá í London og skrifaði
grein í Þjóðviljann þar sem fram kom að fjöldi kvenna þyrfti að flýja
heimili sín vegna ofbeldis og yfirgangs eiginmanna sinna. Við vor-
um nokkrar konur sem fengum áhuga á að kanna hvort það sama
væri að gerast hér og ákváðum að gera þessa rannsókn.
Hvernig gekk að finna vettvang þar sem möguiegt var að gera
vísindalega könnun á ofbeldi gegn konum?
Við gerðum okkur fulla grein fyrir því að það þýddi ekkert að
spyrja almenning, því afneitunin var mjög sterk og mörgum þótti
þessi umræða hreinlega furðuleg. Það var því um að ræða að
skoða annaðhvort lögregluskýrslur eða sjúkrastofnanir. Það varð
úr að við fengum að skoða skýrslur á Slysavarðstofunni í eitt ár
þ.e. 1979. Við skráðum þau tilvik þar sem konur tilgreindu að þær
leituðu læknis vegna ofbeldis einhvers í fjölskyldunni. Það var
Ijóst aö einungis fáar konur sem komu vegna ofbeldis sögðu frá
því, þannig að okkar rannsókn sýndi einungis lágmarkstölur, en
hún dugði til þess að sýna fram á það að ofbeldi gegn eiginkonum
var til staðar á íslandi. Þegar umræða um þessi mál fór af stað í
Noregi voru margir sem neituðu að svona lagað gæti átt sér stað
þar, það gæti hugsanlega verið til í stórborgum eins og London.
Ég held að niðurstöður rannsóknar okkar hafi sparað alla þá um-
ræðu og hafi á þann hátt flýtt fyrir opnun Kvennaathvarfsins hér.
Nú hefur þú skráö tölulegar upplýsingar í Kvennaathvarfinu í
Reykjavík frá upphafi. Hvernig fer sú skráning fram?
í athvarfinu eru eyðublöð sem konurnar eru beðnar að fylla út,
þar sem við spyrjum um þau atriði sem við teljum að skipti máli.
Við þurfum að vita hvaða ástæður eru fyrir því að konurnar koma
í athvarfið. Þetta eru upplýsingar sem við þurfum að hafa þegar
við leitum til opinberra aðila vegna fjárframlaga og svo teljum við
líka mikilvægt að hafa vissar upplýsingar fyrir innri starfsemi at-
hvarfsins. Við höfum líka sérstök eyðublöð til skráningar á síma-
viðtölum því sá þáttur er ekki síður mikilvægur. Við skráum engin
nöfn, því að í athvarfinu ríkir alger nafnleynd, þannig að það er
aldrei hægt að rekja skýrslurnar til kvennanna.
Nauðsynlegt að sinna börnunum
Er eitthvað i þessum skýrslum sem hefur komiö þér á óvart?
Það sem hefur komið mér mest á óvart er hvað börnin hafa alltaf
20