Jón á Bægisá - 30.09.2004, Blaðsíða 168
Þorsteinn Gylfason
kvæðisins. Þar fyrir gæti það vel verið rétt hjá Helga að fullgildar þýðing-
ar séu ekki til. Bara ekki með þeim rökum að þær nái því ekki sem enginn
veit hvað er.
§2 Fullgild þýöing
En svo má andmæla Helga. Hann segir að ljóðaþýðandi reyni að gera það
sem ekki er hægt. Við þessu mætti kannski segja að það sé vissulega hægt
að gera fullgildar þýðingar á kvæðum af þeirri einföldu ástæðu að það hef-
ur verið gert. Sigfús Daðason segir um Sveinbjörn Egilsson:
eftir hann er sú ljóðþýðing sem mér hefur stundum fundizt einna full-
komnust, ef ekki skilyrðislaust sú fullkomnasta, á íslenzku, ... þar sem á
fullkomlega einfaldan hátt og að því er virðist án áreynslu er flutt á ís-
lenzku allt það sem í frumkvæðinu stendur, og formi frumkvæðisins ná-
kvæmlega haldið, eftir því sem eðli íslenzkunnar leyfir.3
Kvæðið er vorljóð eftir rómverska skáldið Hóras og hefst svona:
Þiðnar á vorinu þelinn í jörðu
í þægum vestan-gusti,
og eiki-hlunnar ýta þurrum kjölum.
Búsmalinn unir ei básunum á
né bóndason við eldinn,
né eingjar grárri eru loðnar hélu.4
Ég gæti haft svipuð lofsyrði og Sigfús hefur um Sveinbjörn um aðra
þýðingu á sama kvæði. Hún er eftir Helga Hálfdanarson og byrjar svona:
Veturinn harði er hjaðnaður burt
í hlýja vestanblænum,
og nú er ýtt úr nausti þyrstum kjölum.
Búféð er leitt á að bælast við stallinn
og búandkarl við hlóðir,
því ekki’ er túnið hvítt í rót af hélu.
Hér höfum við tvær fullgildar þýðingar (að vísu aðeins tvö erindi af tíu).
Þær eru að sjálfsögðu afar ólíkar, og það mætti margt segja um muninn á
þeim. Ég ætla bara að hyggja ofurlítið að söng.
3 Sigfús Daðason: „Dálítið um þýðingar“ í sama riti, 291.
4 Sveinbjörn Egilsson: „Eptir Horatius“, Ljóðmœli, Mál og menning, Reykjavík 1952,
166-168.
166
<á.jS^yj(5Í-TfMARIT ÞÝÐENDA NR. 8 / 2004