Félagsbréf - 01.03.1960, Blaðsíða 21

FÉLAGSBRÉF
19
enginn skuggi á bílinn og gljáandi högghlífin er beyglulaus og enn óroð-
in blóði.
En um leið og maðurinn í bílnum í fyrsta þorpinu skellir hurðinni vinstra-
megin við sig og ræsir, opnar konan í eldhúsinu í þriðja þorpinu skápirm
sinn og finnur engan sykur.
Barnið, sem er búið að hneppa kotið og hnýta á sig skóna, liggur á hnján-
um í sófanum og horfir á ána, sem liðast milli álmtrjánna, og á svarta
bátinn, sem er dreginn upp í grasið. Maðurinn, sem missir barnið sitt, er
búinn að raka sig og lokar speglinum. Kaffibollarnir, brauðið, rjóminn og
flugurnar er komið á borðið. Það vantar ekkert nema sykurinn og móðirin
biður barnið að skreppa til nágrannans og fá lánaða nokkra mola. Og um
leið og barnið opnar dvrnar hrópar maðurinn á eftir því og biður það að
flýta sér, því báturinn bíður við árbakkann og nú ætla þau að róa lengra
en nokkru sinni fyrr. Meðan barnið hleypur yfir garðinn er áin efst í huga
þess og fiskarnir, sem gára vatnið og enginn hvíslar að því, að það eigi
aðeins eftir að lifa átta mínútur og báturinn muni Hggja þar, sem hann
er kominn, allan daginn og marga aðra daga.
Það er ekki langt til nágrannans, bara þvert yfir veginn og um leið og
barnið hleypur yfir götuna, ekur litli, blái bíllinn inn í annað þorpið. Það
er lítið þor]> með litlum, rauðum húsum og nývöknuðu fólki, sem situr í
eldhúsinu með kaffibollann í hendinni og sér bílinn þjóta framhjá hinu-
megin við limagerðið þyrlandi reykskýi á eftir sér. Hraðinn er geysilegur
og maðurinn í bílnum sér pílviðunum og nýtjörguðum símastaurunum
bregða fyrir eins og gráum skuggum. Sumarblærinn berst inn um bílglugg-
ann, þau þeysa út úr bænum, það fer vel og örugglega um þau á miðjum
veginum og þau eru ein á veginum — ennþá. Það er yndislegt að ferðast
alein á þýðum breiðum vegi og úti á sléttunni er það enn unaðslegra. Mað-
urinn er sæll og sterkur og með hægri olnboga finnur hann líkama konunnar.
Hann gæti ekki gert flugu mein, en samt verður hann brátt barni að bana.
Meðan þau þjóta áfram í áttina til þriðja þorpsins lokar stúlkan augun-
um og þykist ekki ætla að opna þau fyrr en þau sjái hafið, og hana
dreymir enn í takt við mjúkar dýfur bílsins, um spegilslétt hafið. — Því
svo miskunnarlaust er lífið, að einni mínútu áður en sæll maður verður
barni að bana er hann ennþá sæll og glaður, og einni mínútu áður en kona
æpir af skelfingu lokar hún augunum og lætur sig dreyma um hafið, og
síðustu mínútuna í lífi barnsins sitja foreldrarnir í eldhúsinu og bíða eftir