Félagsbréf - 01.03.1960, Blaðsíða 22

20
FÉLAGSBRÉF
sykri og tala um hvítu tennurnar í barninu sínu og um róðrarferð — og
barnið sjálft lokar bliðinu og leggur af stað yfir veginn með nokkra sykur-
mola í hvítu bréfi í hægri hendinni og alla síðustu mínútuna sér það ekk-
ert annað en langa lygna á með stórum fiskum og breiðum báti, sem róið
er hljóðlátum áratogum.
Á eftir er allt um seinan. Á eftir stendur blár bíll skáhallt yfir vegirin
og æpandi kona tekur blóðuga höndina frá munninum. Á eftir opnar mað
ur bílhurð og reynir að fóta sig þótt hann nötri allur af ógn og skelfingu.
Á eftir liggja nokkrir sykurmolar á víð og dreif ataðir blóði og aur, og
barn liggur hreyfingarlaust á grúfu með andlitið grafið ofan í veginn.
Á eftir koma tvær fölar manneskjur, sem ennþá eiga ódrukkið kaffið sitt,
æðandi út um hliðið og sjá þá sjón á veginum, sem þeim gleymist aldrei.
Því það er ekki satt að tíminn lækni öll sár. Tíminn læknar ekki sár dána
barnsins og honum gengur illa að sefa sársauka móðurinnar, sem gleymt
hefur að kaupa sykur og sendir barnið sitt yfir götuna til að fá hann að
láni, og jafnerfitt á hann með að sefa angist mannsins, sem áðan var sæll
og glaður og nú hefur orðið harni að bana.
Því sá sem hefur orðið barni að bana, ekur ekki til sjávar. Sá sem hefur
orðið barni að bana, ekur hægt heim í grafarþögn og við hlið hans situr
hljóð kona með reifaða hönd, og í öllum þorpum, sem þau fara um, sjá
þau ekki einn einasta glaðan mann. Allir skuggar eru mjög myrkir og
þegar þau skilja ríkir grafarþögnin áfram, og maður, sem varð barni að
bana, veit að þessi þögn er óvinur hans, og að það líða ár af ævi hans áð-
ur en hann sigrast á henni með því að æpa að það hafi ekki verið sér að
kenna. En hann veit, að það er lygi og í draumum sínum um nætur óskar
hann þess í staðinn, að hann heimti aftur eina mínútu ævi sinnar til að lifa
þessa einu mínútu á annan veg.
En svo miskunnarlaust er lífið við þann, sem orðið hefur barni að bana,
að á eftir er allt um seinan.
Iljálmar Ólajsson íslenzkaði.