Félagsbréf - 01.03.1960, Blaðsíða 34

32
FÉLAGSBRÉF
háloftskennda, sem ber svo glögg
einkenni gróðurhúsagróðurs.
I kaflanum Miriam gegnsýrist
sagan nýjum anda, góðum anda.
Höfundurinn gefur henni hér orðið.
Með hjartahlýju og kvenlegri nær-
gætni minnist hún daga hinna björtu
linda, Parísardvalar sinnar með
Wilfred, þegar þau bjuggu saman
og elskuðu hvort annað, lífsskeiðs,
sem er milli annars og þriðja bindis
verksins. Þetta er fegursti hluli
skáldsögunnar, sem mætir okkur
sem bylgja Ijóss og hlýju, þegar
litið er til alls þess sálarkulda, sem
áður er lýst.
„Ég var nýþvegin sál, skínandi
saklaus, andvari á laufblað. — Ég
var bæði vindur og blað. Væri hann
vindurinn, var ég blaðið. Væri hann
blaðið, var ég vindurinn. En hann
var ég og ég var hann. Það byrjaði
án byrjunar og endaði án endis. Það
var líf mitt, hamingjudagar mínir.“
Miriam hefir heilbrigða og mann-
lega skapgerð. Það hjálpar henni til
að sjá það góða og dýrmæta í hon-
um, vekur einnig andstöðu hennar
gegn tvískinnungi hans. Hún man,
þegar þau gengu á tónlistarskólann
mjög ung, man „háð hans á öllum
hlutum, jafnvel hljómlistinni, sem
hann tignaði þá, á allri list, sem hann
tignaði — allri list. Hann tignar og
hæðir.“ Hún hafði hatað hann fyrir
það, en þau voru bæði listamenn.
Hann hafði komið inn í líf hennar,
þegar hún sjálf segist hafa verið
„knúin metnaðárgirni, sj úklegri
löngun til fullkomnunar, sem er
draumur listamannsins og eilíf þján-
ing.“ Og hún uppgötvaði, að lífið
var meira en fiðla:
„. .. .við tvö vorum guðs útvalin.
Við vorum listamenn og Gyðingar.
Við köstuðum orku okkar á glæ og
svöluðum girndum okkar, af því að
jörðin var yndisleg og framtíðin
björt — gullin jörð, sem við heiðr-
uðum með ástúðlegri snertingu fóta
okkar, framtíð undir himni myrks
ástríðuofsa.............Við hittum
flokka fólks, sem var sama sinnis,
heimspekilega sinnaðra sælkera, aft-
urgangna í musterum sællífisins. Við
mynduðum leynilegan klúbb, fórum
eftir bendingum frá borði til borðs
og fengum okkur glas í sameiningu
við sólarupprás, sem alltaf var
seinna og seinna. En þegar ég sá
andlitsdrætti mína í speglinum dag-
inn eftir, var það án blygðunar. Eg
hafðí ekki gamalkunn augu, heldur
einhver augu, sem ég þekkti ekki
sjálf, lindir Ijóss. Blóðlaus fölvi
kom ekki í stað brúna litarháttarins.
Æskuorka okkar var ekki niðurbrot-
in af timburmönnum. Við vorurn
ósigrandi hluttakendur í þeirri ham-
ingju, sem okkur virtist, að hlyti að
veitast öllu og öllum. Ég fann fyrir
vængjum léttlyndisins. Þeir höfðu
1