Félagsbréf - 01.03.1960, Blaðsíða 35

FÉLAGSB RÉF
33
burðarmátt. Ég, sem alltaf var hald-
in þunga umhyggju og aðgæzlu.“
En það, sem henni fellur ekki, hún
getur ekki sætt sig við, er hin nýja
málaralist, sem Wilfred hefir skapað
og sýnir henni. Það setur að henni
kaldan hroll. Hún stendur og veit,
að hún er glötuð, sé þetta listin. Því
að það, sem hún sá, var „ófrjó, karl-
mannleg stærðfræði, og samt sem
áður kannski angi af flatarmáls-
ljóðlist." Hún lýsti af eldi, sem ekki
hlýjaði, heldur skelfdi. Þar voru
krampakenndar, stirðnaðar hugsýnir
af sundruðum alheimi.
Hringir, hringir, grænir, rauðgulir
og svartir hringir eins og kulnaðar
sólir — og hringir rofnir á frunta-
legan hátt af hornum og þríhyrning-
um. — Og skuggar án enduróms
þekktra lita, elta hver annan í eins
konar jafnvægisbundnum snúning-
um, snúningum, sem hafa í för með
sér eilífa glötun sálarinnar.
Hún hefir andstyggð á þessari list,
ónæmleika gagnvart Ekki veröld
hennar, afneitun h-ennar á sjálfu eðli
okkar, á ást okkar. Hún minnist
þess, að hann sagðist eitt sinn búa
í glereggi. Hún fer úr vinnustofunni,
hún var þó heilbrigð lifandi mann-
eskja, sem hafði sloppið frá hugar-
órum skriðdýrs. En skyndilega finnst
henni hún vera smituð af sýki. Her-
mennirnir, sem ganga fram hjá,
verða þess valdandi, að hún finnur
fyrir stríðinu, skelfingu eyðilegg-
ingarinnar, þar sem tómir þríhyrn-
ingar þeytast um í endalausu rúmi.
Einu sinni hafði hún mætt Mir-
öndu, drottningu hljómlistarinnar, og
lifað í yndislega vaggandi orðinu:
Kvöldsöngur. ... „Það bjó yfir allri
löngun, allri löngun og hvíld. Og ég
var barn, og hver gat vitað nokkuð
um það, hvers barn þarfnast af
hvíld, og hversu ósegjanleg löngun
iþess er.
Það var heima í Riddervoldsgötu
og klukknahljómurinn barst frá dauft
lýstri kirkjunni í rökkrinu. Ég reik-
aði um efst á Skógveginum bak við
styttuna af skáldinu, sem hvíldist.*
Hann sat með hönd undir kinn og
hlýddi einnig á aftansönginn. En
það var enginn söngur, sem hljóm-
aði, nema sá, sem við heyrðum innra
með okkur, skáldið, sem hvíldist, og
ég. Þá hitti ég Miröndu.“
í óhugnanlegri andstöðu við þessi
kynni af sálarjafnvægi og íhyglum
friði er mótið, sem Wilfred býr
henni á stað, þar sem nýtízku dans
með slyttingslegum sveiflum handa
og fóta minnir hana á slyttingslega
brúðu í vinnustofu Wilfreds. Sjálf-
ur hrífst hann af þessari sjón, hendi
hans dansar í hennar á viðbjóðsleg-
an hátt. Henni finnst hún heyra regn
bylja á gleri og sér tvo sálarvana
* Welhaven.