Félagsbréf - 01.03.1960, Blaðsíða 37

FÉLAGSBRÉF
35
Hann vill reyna hringekjuna. Miri-
am vill það ekki. Þá sér hann litla
alþýðustúlku og býður henni með
sér. Telpan fær, um leið og hún
hefir áttað sig, blik í augu og velur
sér glansandi, skínandi hest, nýmál-
aðan, settan inn í röðina eins og
gervilim. Stjórnandi hringekjunnar
er farinn, en Wilfred kann á vélina
og setur hana af stað. Hann getur
með naumindum kastað sér á eitt
dýrið, elg, áður en allt fer af stað
méð þessa tvo ólíku leikfélaga, sem
gera það að verkum, að Miriam virð-
ist hringekjan enn eyðilegri, þar sem
hún stendur og sér þá sveiflast í
birtu ljóskeranna. Þá verður slysið.
Telpan snýr sér við í himneskri sælu
á glansandi hesti sínum, kallar eitt-
hvað til Wilfreds og æpir með sker-
andi hljómlist hringekjunnar, þar til
hún skyndilega þagnar.... „Hann
lá sem dauður á trégólfinu undir
dýrunum, sem ekki hreyfðust. Báð-
ar hendurnar voru einhvers staðar
inni í vélinni. En hana sakaði ekki.
Fólk hafði séð hana snúa sér við
og renna til og detta og séð hann
kasta sér af baki, grípa í hana, um
leið og kjólfaldurinn hennar fór í
vélina. .. .“ „Það var vani hans að
bjarga börnum“, sagði hann eitt
sinn seinna við Miriam. Hann hafði
hlegið að því. Hann hafði sagt henni
frá barni, sem var látið detta. 011
börn duttu, það var meinloka hjá
honum.... Það varð að grípa þau
með höndum, sem til þess voru ætl-
aðar.“ Barn, sem var svikið og féll
— það voru örlög hans.
Fyrsta bindi skáldsögunnar endar
á flótta. Það sama er að segja um
það þriðja. Hann hafði verið við-
staddur, þegar þýzki liðsforinginn
skaut sig. Það hefði getað verið
hann. Hann flýr nú með skammbyss-
una í vasanum.
Og betur en fyrir sinni raunveru-
legu hendi finnur hann fyrir „gervi-
hramminum, sem hann hafði fengið
eftir andartaks umhugsunarlausan
fórnarverknað við undirleik hring-
ekjuhljómlistar. Ef hún hneykslar
iþig. . . . hugsunin flaug hamingju-
þrungin gegnum huga hans. Hann
allur hneykslaði hann, höggðu hann
þá af, höggðu sjálfan þig allan af,
ef þú hneykslast....“
Sjálfsmorð” svífur honum fyrir
hugskotssjónum. Nei, hann vill flýja,
eins og dádýr, eins og þetta næma,
stygga dýr, „það var góði bróðirinn
hans, dauðadæmt dýr alla ævi. Hann
vildi deila kjörum með því. Flótta-
maður, það var hann fyrst nú, al-
gjör flóttamaður, sem ekki átti
neinnar náðar von.“ Hugsunin fyllir
hann hrifningu. Hún gerir það að
verkum, að honum finnst hann vera
aleinn í fyrsta skipti á ævinni. --
Honum finnst sálarrýrnun sín
nálgast hámark. Hann er í Nobishro,