Melkorka - 01.05.1954, Blaðsíða 11

Melkorka - 01.05.1954, Blaðsíða 11
ekki bráð hætta búin. Eiginlega finnst mér það stórkostlegt, að slíkt tímarit sem Mel- korka, sem engan Iraklijall liefur, hvorki flokka eða félagasamtök, skuli hafa aflað sér þeirra vinsælda, að kaupendafjöldinn stend- ur undir útgáfunni. Að vísu munu iito;efend- ur ekki hafa borið mikinn fjárhagsarð úr býtum af: erfiði sínu, en með því mun aldrei fiafa verið reiknað, svo ekki er þar um nein vonbrigði að í'æða. Að geta fil'að og starfað frjáls og óháð, aukið víðsýni og manndáð ís- lenzku þjóðarinnar og talað kjark í þá, sem eru að bugast í lífsbaráttunni, var takmark Melkorku, að því mun einnig verða stefnt framvegis. Ég óska afmælisbarninu til liamingju og bið þess að það megi jafnan verða trútt köll- un sinni, er mörkuð var þegar í l’yrsta hefti tímaritsins. Aðalbjörg Sigurðarclóttir. GÖNGUFÖR í GÁLGAKLETTA Eftir Guðrúnu Sveinsdóttur A Alftanesi við Arnarnesvog er Gálgahraun. Fram við sjóinri, beint á móti Bessastöðum gnæfa Gálgaklettar. Við klettaræturnar þekur grasið gömul tóftarbrot. í klettaskorum vex ljónslöpp, tófugras, burkni, þursa- skegg o. fl. Efst uppi situr svartbakur, einn síns liðs, en annars er hér urmull fugla. í sandbleytunni og smá- tjörnunum, sein útfirið befur skilið eftir, á milli grasi- gróinna sandbala, vaða stelkar og sendlirigar, en í þang- bendunni, sem öldurnar hafa skolað langt upp á land, giisla úfnar og óhreinar rolluskjátur með lömbin sín. Smáfuglar þjóta á milli kléttanna. sem endur fyrir löngu báru uppi líkami ógæfusamra vesalinga, sem tnannanna réttlæti dæmtli til lífláts á þessum stað. Við erum þrjár á ferð, frú Unnur Skúladóttir, Signý, bróðurdóttir liennar, 11 ára gönnil, og sú er þetta ritar. Við nemum staðar og fáunt okkur sæti í brekkunni, að Vestanverðu við stóra klettinn. Landslagið er sérkenni- b'gt og víður sjóndeildarhringurinn. Hér er friðsælt, 'ið njótum veðurblíðunnar og finnum hve staðurinn er btus við ömurleg áhrif þess, sem hér hefur áður gerzt. Úinzta hvlla hinna ógæfusömu, sem fengu ekki að bera beinin í kristinna manna reit, hefur áreiðanlega hlotið snia vígslu, sem hrakið hefur á brott allt óhreint og belgað staðinn. Gömul frásögn hermir, að einu sinni sat lítil stúlka nitdir Gálgaklettum. Var ln’in þá, sem í leiðslu, hrifin llPp í ljóshvolf vítt og undrafagurt. Að eyrum hennar bárust tónar, fegurri en mannlegt cyra má heyra og var scm bylgjnr hinna fögru tóna bæru mcð sér blikandi btskrúð. Loftið var þrungið angan blónta og hreinleika nspilhrar náttúru. Svo slerk voru áhrifin af þessari óvið- jafnanlegu fegurð, að hún minntist þess ckki, hvort hún ^elkorka hefði séð fólk á þessum stað, en samt fannst henni sem þarna hefði farið fram einhver helgiathöfn. I>egar hún kom aftur til sjálfrar sín, þar sem hún sat í brekkunni, flutti hún með sér þessa vísu: „zEðra ljós, sem lyftir sál lífið að mér rétti. Mig vermir eilíft andans bál undir Gálgakletti." Þarna sátum við og virtum fyrir okkur umhverfið fjær og nær. Regnskúrirnar í Esjunni færðust lengra í vestur- átt, en Snæfellsnesið og jökullinn voru enn umvafin skærri birtu og bláma, og andspænis okkur litum við höfuðbólið Bessastaði. „Sjáðu nú Signý ntín, þarna á Bessastöðum fæddist hann pabbi þinn," sagði Unnur, „og þar var liún Unnur frænka þín heimasæta," bætti ég við. „Finnst þér ekki einkennilegt að horfa héðan heim að þeim stað, sem geymir svo margar ntinningar æskuáranna, þar sem þú þekkir hvern krók og kima inni og hverja þúfu úti fyr- ir?“ spurði ég Unni. „Jú vfst er það einkennilegt, ég átti jxtr heima í 9 ár. Ég man jrað eins og |>að hcfði skeð í gær, þegar ég kom fyrst að Bessastöðum." Náttúran og sólskinið var hið sama og á sólskinsdögum æskuáranna, jregar Unnur var heimasæta á Bessastöðum. hað hlaut að vera hið ákjósanlegasta tækifæri til að fá að skoða í myndabók minninganna hjá henni. Það bar margt á góma þennan dag, atburðir alda og ára, og eilífðarinnar, sem geymir allt í fórum sfnum. Svo fáum við kannske einliverntíma seinna að skoða og skilja allt, sem okkur langar til. Þegar ég kotn heim, 39

x

Melkorka

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Melkorka
https://timarit.is/publication/625

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.