Birtingur - 01.07.1956, Blaðsíða 23

kom aldrei til hans nema hann óskaði eftir
því, hún hafði alltaf verið háð vilja hans í
öllu, alltaf reiðubúin að svara hverju kalli,
uppfylla hverja ósk.
Henni fannst hún þekkja hann því minna
sem þau voru lengur saman. En eitt var hún
nokkurnveginn viss um: hún myndi aldrei
yfirgefa hann að fyrrabragði, og gat ekki
gert sér þess grein að hann hyrfi henni nokk-
urntíma, svo algerlega var hún runnin sam-
anvið hann.
Hún lifði í stöðugum ótta um að hann færi
sér að voða. Hverju sinni er hann kvaddi
hana og fór til vinnu sinnar, fannst henni
að það gæti eins vel orðið í síðasta sinn, sem
hún sæi hann, einkum þó þá daga sem hann
stóð upp frá borðinu án þess að segja neitt
og fór út án þess að kasta á hana kveðju, og
þó var það verst þegar hann kvaddi hana svo
dulræðum orðum að hún var miður sín allan
daginn, þangað til hann kom heim aftur frá
vinnu.
En þegar hann fór daprastur út, gat hann
átt það til að koma heim léttur í skapi, segja
henni frá einhverju skemmtilegu sem hafði
komið fyrir, eða færa henni smágjöf. Gleðin
kom æfinlega utanfrá, hún var ekki lengur til
á heimilinu, né varð til þeirra á milli. Skap-
sveiflur hans réðu orðið algerlega yfir lífi
hennar, væri hann í léttu skapi, var hún
það æfinlega líka, væri hann þungbúinn, gat
hún varla dregið andann.
Síðustu vikurnar fann hún alveg nýa og
óþekkta tilfinningu læðast að sér, varlega í
fyrstu, en dró þó stöðugt þrengri hringinn
kringum hana. Það var eitthvað sem ógn-
aði henni sjálfri. Það læddist að henni úr
skotunmn, það var í veggjum hússins, þögn
hans var full af því. Þó var það einkum í
augnaráði hans, þegar hann vissi engan horfa
á sig, þá gátu augu hans hvarflað æðisleg
og stjórnlaus. Þetta var því undarlegra sem
augnaráð hans var annars kyrrt og rauna-
legt.
Og þessi ótti orkaði næsta undarlega á
hana. Það var eitthvað lokkandi og æsandi
við hann. Hún svalg hann í sig, óskaði ekki
að losna við hann, aðeins vita hvert þetta
bæri, hvað yrði næst.
Þau sögðu sjaldan mikið eftir að þau voru
háttuð. Hvorugt vissi hugsanir hins, en oft-
ast var andrúmsloftið kringum þau mettað
ósögðum hugsunum, allskonar þýðingarmikl-
um hugsunum, eldfimum og varhugaverðum.
Þau rifust aldrei, höfðu sjaldan deildar mein-
ingar, létu það enn sjaldnar í ljós. Það var
helst ekki fyrr en annaðhvort þeirra sofn-
aði sem slaknaði á þagnarspennunni milli
þeirra.
Þau höfðu legið þarna hlið við hlið í rúm-
inu um stund án þess að segja neitt og hún
fann sig umlukta þessum sefjandi ótta.
Svo reis hann á annan olnbogann, en forð-
aðist að líta á hana. Þegar sængin lyftist
fann hún heitan næturilminn af líkömum
þeirra.
Hann lyfti handleggnum snöggt, lagði hann
yfir hana einsog hann vildi láta vel að henni.
Hreyfingin var máttlaus, fallandi og heldur
óþægileg. Nú leit hann snöggvast á hana,
starandi tómu augnaráði einsog hann sæi
hana ekki, hvarflaði augunum aftur útí húm-
ið.
Svo dró hann aftur að sér handlegginn, sem
hann hafði slengt yfir hana og greip hendinni
tilviljunarlega um háls hennar. Hún fann
andlit hans yfir andliti sinu. Hann lét ekki
vel að henni né kyssti hana, en þreifaði um
háls hennar leitandi fingrum, er staðnæmd-
ust neðan við eyrun. Hreyfing handarinnar
var í fyrstu sem hugsunarlaus tilviljun, en
átakið smáþyngdist eins og af sjálfu sér. Það
steyptist yfir hana bylgja af ótta og hún
minntist þess hve oft hann hafði áður leitað
21