Morgunblaðið - 22.04.1975, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 22. APRlL 1975
31
lega f hug, þegar góðir samverka-
menn hverfa sjónum okkar, og í
dag kveður starfsfólk Sláturfé-
lags Suðurlands ljúfmenni, sem
við öll söknum, Jón Bjarnason,
aðalféhirði, en hann lézt af völd-
um kransæðastiflu að loknum
starfsdegi 14. þ.m. Hann hafði
þjáðst af þessum skæða sjúkdómi
um árabil, en þó sérstaklega, eftir
að hann veiktist hastarlega hinn
11. júní fyrra árs, er hann var að
ljúka störfum á aðalfundi Slátur-
félags Suðurlands og varð að
flytjast í skyndi á sjúkrahús. Eftir
nokkurra mánaða sjúkrahúsvist
og hvíld var tekið til starfa á ný í
september s.l., en ljóst var, að
hinn látni náði ekki bata eftir
þetta, þótt hann hlffði sér hvergi.
Ekki var ætlunin með þessum
fáu kveðjuorðum að rekja ævi-
feril Jóns Bjarnasonar, það munu
mér til þess færari menn gera,
heldur gera tilraun til þess að
þakka ómetanlegt ævistarf hins
Iátna í þágu Sláturfélags Suður-
lands og framúrskarandi gott
samstarf. Hann réðst til vinnu hjá
Sláturfélaginu hinn 1. október
1931, þá 22 ára gamall, árið 1939
varð hann bókari á skrifstofu
fyrirtækisins og vann f nánu sam-
starfi við bróður sinn, Jens
Bjarnason, aðalbókara og hægri
hönd þáverandi forstjóra, Helga
Bergs. Voru jafnan miklir kær-
leikar milli þeirra bræðranna,
Jens og Jóns. Jens var 15 árum
eldri maður og stoð og stytta bróð-
ur sfns, þegar á reyndi, en Jón
virti hann mjög, enda var Jens
gáfu- og hæfileikamaður, sem
vann störf sín öðrum til góðrar
eftirbreytni og af einstakri
ástundun. Jón Bjarnason tók við
starfi aðalbókara S.S. í ársbyrjun
1957, en varð aðalféhirðir fyrir-
tækisins árið 1966 og gegndi því
starfi til hinzta dags. Naut hann
jafnan verðskuldaðs trausts yfir-
boðara sinna og viðskiptamanna,
enda starfaði hann óbrigðilega af
einstakri nákvæmni og samvizku-
semi. Þótt hinn látni væri hlé-
drægur maður, sýndu starfsfé-
lagar hans honum margvfslegt
traust, m.a. með því að kjósa hann
f stjórn Eftirlaunasjóðs Sláturfé-
lagsins þar sem hann átti sæti í 14
ár og veitti samstarfsfólkinu
margvíslega fyrirgreiðslu. En
e.t.v. eigum við honum mest að
þakka fyrir einstaklega ljúfmann-
lega framkomu í allri umgengni,
sem átti sinn mikilvæga þátt í, að
störfin urðu ánægjulegri og um-
hverfið bjartara á 200 manna
vinnustað.
Þessa er nú minnzt með þakk-
læti til hins látna drengskapar-
manns, endurminningarnar verða
okkur hvatning til nýrra dáða.
Ég veit, að Jón Bjarnason var
mjög þakklátur sinni ágætu eftir-
lifandi eiginkonu, frú 'Kristfnu
Pálsdóttur, fyrir það, að hún bjó
honum friðsælt og gott heimili,
þrátt fyrir erfið og langvarandi
veikindi hennar. Við samstarfs-
fólk hins látna heiðursmanns
vottum henni og börnunum, okk-
ar innilegustu samúð.
Jón H. Bergs.
Fyrir sextíu árum var faðir
minn að leika sér á Njálsgötunni,
þá sá hann 5 ára dreng koma
gangandi með pabba sinum. Faðir
minn sem var á sama aldri hljóp
til þeirra til að skoða þennan
dreng. Þar með hófst sextiu ára
vinátta þessara tveggja drengja,
sem aldrei bar skugga á, hvorki
fyrr né siðar. Þessi drengur var
Jón Bjarnason siðar aðalbókari
hjá Sláturfélagi Suðurlands.
Jón var fæddur á Breiðabóls-
stað á Síðu í Vestur-
Skaftafellssýslu. Móðir hans var
Sigríður Jónsdóttir frá Stóru-
Borg undir Eyjafjöllum. Faðir
hans var Bjarni Jensson, héraðs-
læknir, síðar landlæknisritari.
Bjarni var sonur Jens Sigurðsson-
ar bróður Jóns Sigurðssonar, for-
seta.
Jón Bjarnason fluttist til
Reykjavíkur fimm ára, ólst upp á
Kárastígnum. Hann lauk gagn-
fræðaprófi frá Menntaskólanum i
Reykjavík. Upp úr þvi réðst hann
sem sendisveinn hjá Sláturfélagi
Suðurlands og vann hjá því fyrir-
tæki óslitið í fjörutiu og fjögur ár,
síðast sem aðalbókari.
Jón átti eitt áhugamál, sem fáir
vissu um, en það var listmálun og
litameðferð. Þegar hann var ung-
ur þótti það ekki lifvænlegt að
gerast listmálari, en þó komst
hann í nokkrar kennslustundir
hjá nafna sfnum Jóni Þorleifs-
syni. Það var stór skaði fyrir ís-
lenzka myndlist að hann skyldi
ekki helga líf sitt henni meira
heldur en raun varð á. Þvi í Jóni
Bjarnasyni bjó ef til vill annar
Asgrfmur eða Kjarval.
Jón heitinn fann fyrst fyrir
þeim sjúkdómi, sem leiddi hann
til dauða, 9. desember 1966 og
gekk aldrei heill til skógar eftir
það. En það sá enginn, því hann
var sikátur og léttur við alla, þótt
dulur væri.
Jón var tvíkvæntur, fyrri kona
hans var Lára Grimsdóttir og
eignuðust þau einn son, Jens, sem
er húsgagnabólstrari i Hafnar-
firói. Kona hans er Valdís Krist-
mundsdóttir. Jón og Lára slitu
samvistum. Seinni kona Jóns er
Kristín Pálsdóttir og lifir hún
mann sinn. Jón kynntist Kristinu
á sumarferðalagi 1948 og kvænt-
ist henni 29. janúar 1949. Þau
hjón eignuðust eina yndislega
dóttur, Þórhildi að nafni, sem enn
er í föðurhúsum.
Er ég frétti lát Jóns, setti mig
hljóðan. Gat það verið að hann
væri farinn frá okkur í ferðina
löngu. Jú, það var staðreynd, og
þeirri staðreynd verður ekki
haggað. „Dáinn, horfinn, harma-
fregn“. Að lokum þakka ég hon-
um fyrir allan þann hlýhug og
alla þá vináttu, sém hanij hefur
sýnt foreldrum minum og minni
fjölslyldu. Einnig votta ég ekkju
hans, Kristínu Pálsdóttur, og dótt-
ur, Þórhildi, okkar innilegustu
samúð.
„Far þú í friði,
friður guðs þig blessi"
Gunnar Jón Engilbertsson.
Þórhildur Stefáns-
dóttir—Minning
Fædd 23. janúar 1965.
Dáin 14. aprfl 1975.
Ljóshærð tfu ára stúlka heldur
af staó að heiman full tilhlökk-
unar í fyrsta sundtimann á vor-
inu. En ferðin verður lengri og
öðru vísi en til stóó. Skyndilega
stöðvast litla hjartað, rétt áður en
hún kemur að sundstaðnum, og
þar með er á enda æfiskeió sem er
svo nýhafið, en hefur þó áður
staðið af sér þungt áfall, því fyrir
rúmlega tveimur árum varð þessi
unga frænka mín fyrir hlióstæðu
áfalli, en bjargaðist fyrir snar-
ræði kennara sinna í Fossvogs-
skóla og færni lækna á Borgar-
spitalanum. Síðan þurfti hún að
taka meðul reglulega og ganga til
læknisskoðana, en lifði samt ham-
ingjusömu eólilegu lífi. Naut hún
þá ástúðar og umhyggju foreldra
sinna og eldri bróður, en eftir að
veikindi hennar komu i ljós hefur
eflaust oft verið erfitt að útskýra
fyrir lítilli stúlku því þetta eða
hitt væri bannað sem öðrum
leyfðist. En æska og glaðværð
Þórhiidar gerðu það að verkum að
þegar við hittum hana brosmilda
og bjarta yfirlitum gleymdust
veikindin og í staðinn urðum við
þátttakendur í gleði hennar.
Þórhildur var dóttir hjónanna
Unnur Haralds-
dóttir—Kveðja
Sigriðar Jónsdóttur og Stefáns
Hermannssonar, Giljalandi 19 i
Reykjavik, og var næstelzt
þriggja systkina, með bræður sér
til beggja handa, þá Jón Hall 15
ára og Hermann 6 ára. Ólst hún
upp sem önnur börn við glaðan
leik á góðu heimili unz veikindin
gerðu þar hlé á, en aftur kom hún
kát og glöð og öll vonuðum við að
vel færi.
Tiu ár er ekki löng æfi og á
þeim tíma verða ekki unnin stór-
virki, en nógu löng til að minn-
ingin lifir um litla ljúfa stúlku,
sem öllum vildi gott. Sú minning
veitir huggun foreldrum hennar
og bræðrum, ömmu á Hólavalla-
götu og afa og ömmu á Akureyri.
Ég, kona mín og börnin þökkum
Þórhildi samfylgdina og biðjum
góðan Guð að varðveita hana. Með
þessum línum vil ég láta fylgja 2
erindi úr ljóði sem afi Þórhildar,
Jón Sigurðsson frá Kaldaðarnesi
orti um systur sina Guðrúnu sem
lézt 18 ára gömul.
Lofs«l er minning, sorgin er sár,
söknuAur þungur og brennhoit vor tár,
Allir, sem kynntistu, unnu þér heitt
— eins ok í draumi nú tídin er breytt —
og óskuðu f för þfn að feta.
Vér tregum þitt blfða og
barnslega þel.
Blessaða systir mín, farðu nú vell
(irafar í húmið nú hverfurðu á
braut,
hulin þú leggst nú f fósturlands
skaut,
en enginn vor gleymt mun þér geta.
Birgir Hermannsson.
LlFSLEIÐIN er oft löng og erfið,
ekki síst fyrir unga foreldra að
sjá á eftir sinu fyrsta barni. En í
sorg þeirra er það mikill styrkur
að vita af því hvila undir verndar-
væng guðs.
Unnur litla fæddist þann 31.
júlí 1974 og kvaddi jarðlífió að
morgni hins 15. apríl 1975 aðeins
8 mánaða gömul. Með fæðingu
Unnar litlu var sem sólargeisli
kæmi yfir fjölskyldu hennar og
skugga slegið á hörmungar þær er
fjölskylda hennar þurfti að horf-
ast í augu við þegar gos hófst i
Vestmannaeyjum, en þau voru í
hópi þeirra er þurftu á dimmri
vetrarnóttu að yfirgefa heim-
kynni sin þar. Unnur litla var frá
fæðingu alheilbrigt barn á öllum
sviðum og hress og kát er maður
gældi við hkna og átti hún stutta
leið til gangs. Það kom því eins og
þruma úr heiðskíru lofti þegar ég
frétti lát hennar. Ég vissi að Unn-
ur litla hafði haft háan hita I
rúmlega viku en bjóst aldrei við
slikum endi og það gerði vist eng-
inn; er þetta því ennþá hörmu-
legra atvik. Minning Unnar litlu
mun lifa í hjörtum allra er kynnt-
ust henni og mun sú spurning
eflaust vakna hjá ástvinum
hennar hví guð almáttugur hafi
stytt göngu hennar svo mjög.
Þessari spurningu læt ég ósvaraó
hér en ganga okkar allra styttist
smátt og smátt og seinast raunura.
við öll hver fyrir sig standa
frammi fyrir hinum luktu dyrum.
Að síðustu vil ég votta foreldrum
hennar Jórunni S. Birgisdóttur og
Haraldi Magnússyni svo og öllum
ástvinum hennar mina dýpstu
samúð. Ég óska að guð megi
styrkja þau á þessari örlaga-
stundu.
Þórunn Ragnarsdóttir.
Kveðja.
ÞEGAR litið barn skyndilega
deyr, virðist manni sem öll lögmál
lífsins séu brotin. A slikri stundu
hljóta að vakna spurningar um
tilgang mannlegs lífs. En, ef
maður trúir því, að líf mannsins
hafi í sjálfu sér tilgang, þá hlýtur
sérhvert mannslíf langt eða
skammt að eiga i sér fólgið gildi
og tilgang, hversu sviplegt og
sárt, sem það kann að virðast,
þegar æskufólk í blóma lifs síns
eóa börn hverfa sjönum okkar.
Enn sárar orkar slikur atburður
á þessum björtu vordögum, þegar
allt líf vaknar af vetrarsvefni.
Mánudaginn 14. april lézt Þór-
hildur, dóttir Stefáns Hermanns-
sonar verkfræðings og konu hans,
Sfgriðar Jónsdóttur. Móðir
hennar hafði ekið henni til sund-
kennslu við Breiðagerðisskóla, en
eftir örfá skref, hné Þórhildur
Minning:
Torfi Hjálmarsson
á Halldórsstöðum
Torfi á Halldórsstöðum. eins og
hann var nefndur af sveitungum
sinum, er látinn. Hann lést 5. júni
1972 og er þvi þessi kveója mín til
hans nokkuð síðbúin. En orsökin
er sú, að ég hélt að einhver sveit-
unga hans. sem var honum miklu
lengur samtióa en sá sem þetta
skrifar mynd minnast hans, að
lífsdegi hans loknum. En svo hef-
ur ekki orðió að ég bezt veit. En
hitt er það að mér er ntjög ljúft að
minnast Torfa Hjálmarssonar, því
af þeint kynnum minum við hann
fannst mér ég ávallt verða rikari.
— Torfi Hjálmarsson fteddist að
Garði í Mývatnssveit 19. 11. 1892
en flutti meö foreldrum sínum.
Hjáimari Jónssyni frá Skútustiið-
um og Aslaugu Torl'adóttur frá
Olafsdal, að Ljótsstöðum i Laxár-
dal, árið 1898. En foreldrar Torfa
urðu þekkt fyrir búskaparháttu
sína á margan hátt — gerðu kotið
að stórbýli. En vissulega stóðu
þau ekki ein að uppbyggingu á
jörð sinni. Þau eignuðust mörg
börn, sent fljótt tóku að hjáipa til,
og þá er það ávallt svo að það
hvilir mest á elzta barninu, og
kom það þvi i hlut Torla að
lilla niður og að stundarfjóröungi
var hún liðin. Banamein hennar
var hjartaveila.
Þórhildur var björt yfirlitum,
bláeygð og Ijóshærð. llún var fríð
og fíngerð, bliðleg og bros i svipn-
um. 1 fuilu samræmi við útlitiö
var öll framkoma hennar og fas
— prúð og kurteis — viðkvæm en
hógvær.
Hjartasjúkdómur hennar kom
fyrst i ljós fyrir tveimur og hálfu
ári siðan, er hún skyndilega hné
niður i skólanum. Þá var aðeins
um örfáar minútur að tefla. en
læknum tókst á undraverðan
hátt að bjarga lífi hennar. Okkur
hér i Fossvogsskóla, þar sem Þór-
hildur litla stundaði nám sitt, var
hún ef til vill enn kærari vegna
þessa atburðar.
Við kennarar og nemendur i
Fossvogsskóla erum þakklát fyrir
að hafa fengið að njóta návislar
hennar þessi ár. Þrátt fyrir þenn-
an veikleika, stundaði Þórhildur
litla nám sitt af alúð og kostgæfni,
enda var hún góðum gáfum gædd,
og tók jafnan fullan, þátt í leik og
störfum skólafélaga sinna.
Við sem þekktum hana,
stöndum orðvana og vottum að-
standendum okkar dýpstu samúð.
Eg vil ljúka þessunt fáu orðum
með ljöðlinum Tómasar
Guðmundssonar.
'Og skín ei ljúfast
ævi þeirri yfir,
sem ung á morgni
lífsins staðar nemur,
og eiliflega, óháð þvi,
sem kemur,
í æsku sinnar tignu
fegurð lifir?
Sem sjálfur Drottinn
mildum lófum lyki
um lifsins perlu
i gullnu augnabliki —
Aslatig Brynjólfsdóttir.
standa við hlið þoirra — l'yrst i
st að.
Eg minnist þess som mio.ur
drongur, or Iljálniar varstaddur a
hoimili minu som oltar, a lirepps-
nofndarfuiuli. Kinn hoimilismað-
ur hafði orð á því við Iljálmar ;ið
nú vteri Torfi giltur og farinn l'rá
honum. Hjálmar var l'ljótur til
svars: „Kg kviði oiigu tiin Torla
minn, hann or jat'n' igur á allt
innan luiss soni utan." Þossi orð
lljálmars hala ætið sotið fiist i
mér síðau. Kn visl or það að hvor
sá, soin for úr fööurgaröi moö
slikan vitnisburð má sannaiioga
vora stoltur af.
Kn þó Torfa vteru biistörfin
luigheg og liaiin hlyti góða lioima-
fongna moiinlun fór þó okki svo
að liugur lians Imoigðisl okki að
(iðrum sviðum. Ilann var oinn vot-
ur á skóla að Skútuslöðum i Mý-
vatnssvoit og um sama lo.vti
hreifst liann mjög af þoirri félags-
logu vakiiingu, som gokk yfir
b.Vggð og liérað á fyrsla og öðruni
ái'atug þossarar aldar i Suður-
Þingoyjarsýslu, og som logaöi af
þoini noisla or þoir kveiklu Jtikob
llálfdánarson, Bonodikt á Auön-
um og þoirra lolagar lyrir síðustu
aldamót. Kn vakiiing þossi varð til
þoss <ið margir liigðu iiruggari
hiind á plóginn on annars hofði
ordiö.
A uiiguin aldri gorðist Torli
Iljálniarsson oinn af lorgiingu- .
miinnuin unginoiiiiafélagsliroyf-
ingariiinar og var um áralnl í
stjórn Uiigmoiiiialélags Laxihela.
Hann var líka aðalstofnandi bóka-
félagsins i Laxárdal og l'yrsti for-
maður þoss. Og eins og ;ið likum
hetur var það okkorl áhlaupavork
að lirinda sliku i framkvtemd á
þeini árum som ofnahagur fólk.s
leyfrti okki mikinii inunað þó að í
monniiigartilliti vteri. Kn Torli
Iljálmarsson hugsaði um andhga
roisn sina og annarra og að hið
andloga vopn yrði iiotadrjúgt i
sjálfst;eðishaiáltu hmdsiiiaiiiia
gogn oinokuií liins danska kon-
ungsvalds, or longi Iiafði rikt á
landi voru. Kii mitl i nimuiii le-
lagsmálanna hólst aiinar kapituli
í lifi Torfa lljálmarssonar. Ilaiin
flutti að lialldórsstöðum i Laxár-
dal árið 1921 og giflisl Kolfiiinu
Magnúsdóttur, dóttur hins kuiuia
athafnaniaiin.s Magnúsar Þórar-
inssonar og Guörúnar Bjarnhéð-
insdóttur. Torli og Kolfinna
hjuggu siðan ;i hálflondu þoirrar
jarðar iill sin búskaparái og hún-
aðist vol. liarnalan þoirra var
mikið, þau oignuðust sox liörn og
voru þau hjónin mjög samlicnt að
búa þau vol undir lifsbaráttuna.
Börnin oru þe.ssi: Magniis . Þór,
hiostarétlardómari i Itoykjavik,
kvfentiir Sigri'V! Þ<*!-<\:.ror,M ,,r
Iljálniar Jón, gullsiniðui i Itoykja-
vik, kvæntur LTiru l'étursdóttur.
Asgeir Kagnar, listmunasmiður i
Roykjavik, kviontur Ilralnhildi
Olafsdóttur. Aslaug Guðrún, hús-
móðir, Kópavogi, gift Þorstoim S.
Jönssyni. Sigríður Ragnhoirtur,
verzlunarmær, Roykjavik, og
Guðrún Briot, húsmóðir, llalnar-
firði.gift Andrési Ma; nússyni.
Kkkoi! (Giiii.d (i þ;a, .... þa<;
liolur vorið allnnkil broyling á
Framhald á bls. 24.