Morgunblaðið - 22.04.1975, Blaðsíða 32

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 22. APRlL 1975
Piltur og stúlka Thóroddsen
Ég forsikra þig! Það skal þó vera ganske afgjört
aldeilis afgjört.
Men Gud! Hann má jú vera hreint tossaður! Nú
get ég fyrst begripið, hvers vegna hann hefur verið
að renna þangað í húsið upp á hvern einasta dag; en
hvað segir þú? Trúir þú ekki, að hann er tossaður að
forlova sig með soddan einni taus; hún er jú ekki
annað en hrein og simpil barnapía?
Það er ogso nokkuð af því bezta, sem ég hef heyrt,
og teink bara, i gaar, í gær lét hann hende ride paa
hann Graane, Grána sín, op í réttene, upp í réttirn-
ar.
Hve gott er minni þitt? — Teiknarinn lætur strák-
ana tvo horfa á 17 hluti sem hann teiknaði. Þú mátt
horfa á teikninguna samfleytt í eina mínútu, en
sióan leggja blaóið frá þér og skrifa upp heitin á
þessum hlutum. Getir þú það án þess að grípa blaðið
aftur er minnið gott, — segir teiknarinn.
HÖGNI HREKKVÍSI
[ p*
Skyldi hann hafa heyrt talað um minnkandi
spennu?
So má það þó endilega vera satt, því annars pleiir
hann ekki að lána hann Grána sinn til nokkurs; — en
hvað þenkirðu, að sú gamla maddame B. vil segja til
þetta, trúir þú ekki, að hún skal blíva hreint tossuð?
Dú kannt trúa, Stíne, þú getur trúað það vill móra
henni, ha! ha!
Við megum þá endilega til hennar til að fortelja
henni þá historíu.
Gud, Stine!
Strákurinn sem lék
á tröllkarlinn
Einu sinni var fátækur maður, sem átti þrjá syni.
Þegar hann dó, lögðu eldri synirnir báðir af stað út í
heiminn, til þess að leita gæfunnar, en vildu alls ekki
hafa þann yngsta með sér. „Hvað ætli við séum að
flækjast með þig,“ sögðu þeir, „þú sem aldrei hefir
nennt að gera ærlegt handtak."
„Þá verð ég bara að fara einn,“ sagði pilturinn
yngsti.
Nú lögðu þeir tveir af stað og komu að konungshöll
nokkurri, þar fengu þeir vinnu, annar hjá hestahirð-
inum, hinn hjá skógmeistaranum. Yngsti bróðirinn
fór líka af stað og tók með sér stórt trog sem var það
eina, sem þeir bræður höfðu erft eftir foreldra sina,
en sem hinir tveir höfðu ekkert kært sig um. Það
var þungt aó bera, en hann vildi nú samt
ekki skilja það eftir. Þegar hann hafði geng-
ið nokkuð lengi, kom hann að konungs-
höllinni lika og bað um vinnu. Honum
var svarað, að það væri ekkert til handa hon-
um að gera, en hann bað þess betur og að lokum
fékk hann að vera eldabuskunni til aðstoöar, bera
inn handa henni vatn og eldivið. Hann var ötull við
þetta starf og leið ekki á löngu þar til öllum fór að
þykja vænt um hann, en bræður hans báðir voru
latir og voru þess vegna oft barðir og fengu lítið
kaup, og svo fóru þeir að öfunda bróður sinn, þegar
þeir sáu hve vel honum gekk.
Beint á móti konungshöllinni, hinum megin við
Ekki gætuð þér hugsað
yður að hjálpa mér um
smápening fyrir kaffi-
bolla handa mér og kær-
ustunni minn, vætni ég?
Lofið mér að sanna ykk-
ur að húsið er aðeins
steinsnar frá ströndinni.
Getur upplýsingadaman
sagt mér hvað orðið hef-
ur af inniskónum?
Svo gleypi mig jörðin, —
hafi ég nokkru sinni
svikið þig.
439
Ég vona að þessar
kúnstir séu honum eðli-
legar.
M
Éödd þín er ferleg —
þegar þú talar.