Morgunblaðið - 20.07.1975, Blaðsíða 44

Morgunblaðið - 20.07.1975, Blaðsíða 44
44 MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 20. JÚLl 1975 Piltur og stúlka Eftir Jón Thoroddsen grautur, heldur hrísingrjónagrautur. Meðan menn skeiðuðu grautinn, var alþjóðleg þögn í stofunni; svo var grauturinn góður og spakmáll. Nú varð nokkuð vopnahlé, og fóru menn að taka sér neðan í því, þvf nóg var fram reitt af öllum ölföngum. Gjörðist þá glaumur mikill í veizlusalnum, og getum vér ekki talið allt, sem talað var, meðan staupin og steikin og pönnukökurnar — því þar voru engar lummur sem í skemmunni — fóru í kringum borðið. — Brúðhjónin sátu á brúðarbekki með alvörusvip, eins og vera ber, er menn koma í þann sess, er í skal sitja alla ævi, þar til dauðinn skilur; en auðséð var af augum beggja brúðhjónanna og ekki sízt Sigríðar, að hún og Indriði höfðu ekki verið brösuð saman af höndum Völundar veraldar- innar. Hinn góði og guðhræddi postuli síra Tómas, er sat næstur brúðhjónunum, sá það án alls efa og vantrausts og svo, að hann ekki þurfti að þreifa fyrir sér, að /<-COSPER---------------------- Ætli hún verði ekki sár á olnbogunum? V_______________________________________/ ást og ánægja höfðu fyrir löngu byggt sér sterkan stað í brjóstum nývígðu hjón- anna. Pési hrekkjalómur „Já, víst sit ég hér, hvar ætti ég annars að sitja?“ sagði Pési. „Þú ert nú búinn að gabba mig illilega hvað eftir annað“, sagði kóngur, „komdu nú með mér heim, svo ætla ég að láta stytta þér aldur“. „Svo verður það vist að vera“, sagði Pési. „Ætli ég komi þá ekki með þér?“ Þegar þeir komu til hallarinnar, var tekin stór tunna, og þar átti að setja Pésa í. Svo þegar það var gert, var farið með tunnuna upp á hátt fjall, þar átti tunnan að liggja í þrjá daga, og Pési að hugsa um allt það illa, em hann hafði gert, en síðan átti að velta tunnunni fram af fjallsgníp- unni, svo hún ylti niður snarbratt fjallið og niður í sjó. Þriðja daginn kom ríkur maður gang- andi fram hjá, en Pési sat inni í tunnunni og söng um það, að hann ætti bráðlega að fara til himnaríkis. fangaverksmiðju í Hong Kong. Ég veit þetta er hryililegt. — Hví ekki að styrkja mig til fiðlunáms? Hér eru nokkur skjöl sem ég bið þig að annast áður en sumarleyfið hefst. 1 ' ^— Maigret og guii hundurinn Eftir Georges Simenon Þýðandi Jóhanna Kristjónsdóttir stigi. Kn þegar ég kom hingað varð ég sannfærður um að leikur inn væri enn ekki hafinn. Til að ná öllum þráðum i höntl mér, varð ég að lála leikinn ganga sinn gang, þó svo að reyní yrði að koma í veg fyrir alvarleg áföll. Le Pomnieret er að vísu dauður, sam- sekur félagi hans myrti hann ... Kn ég þvkisí sannfærður um að hann hefði sjálfur reynt að svipta sig lífi þann dag sem hann hefði verJð handtekinn ... tollvörður fékk kúlu I fötinn, hann verður orðinn alheill eftir vikutíma ... Aftur á móti get ég hér á staðnum skrifað handtökuskipan á Ernst Miehoux fyrir skotárás á Mostag- uen og einuig morð af yfirlögðu ráði á vini hans Le Pommeret ... Og hér er enn ein handtökuskip- an sem hljóðar á nafn frú Miehoux fyrir árásina á tollvörð- inn. Hvað Jean Scrvieres snertir held ég að lögsaekja megi hann fyrir að sína yfirvöldum Iftils- virðingu. Feiti hlaðamaðurinn varp önd- ínni af feginleika. Það var næst- um því hlægilegt i þcssu þunga andrúmslofti fkiefanum. Og hann var mcira að segja nógu sprækur til að segja hik,- andi: — Þá vona ég að megi láta mig iausan gegn tryggingu ... Ég er reiðubúinn að greiða 50 þúsund franka... — Akæruvaldið mun skera úr um það, Servieres. Frú Miehoux hafði hnigið sam- an í stólnum sfnum, en nú brá svo við að sonur hennart virtist hafa færzt f aukana. — Hafið þér einhverju við að bæta ’spurði Maigret hann. — Forlátið mér, en ég mun héðan i frá aðeins svara að lög- fra-ðingi minum nærstöddum. Að öðru leyti leyfi ég mér að draga f efa réttmæti þess sem hér hefur farið fram. — Hvað með þau tvö þarna? spurði bæjarstjórtnn. — Ég hef enga ákæru á hendur þeim. Leon Le Gueree hefur við- urkennl að það hafi verið mark- mið hans að fá Michoux til að skjóta hann .. til að svo mæfti verða varð hann að sýna sig hon- um ... ég fceit ekki til að hann hafi brotið nein lög. — En flækingur varðar við lög, skaut vörðurinn ínn I. Lögreglu- foringinn yppti öxlum og það dugði fil að vörðurinn sagði ekki meira og setti dreyrrauðan. Enda þótt komið væri langt fram yfir hádegi stóð fjöldi fólks fyrir utan og bæjarstjórinn hafði fallizt á að láta bil sinn til afnota, þvf að þar var hægt að draga fyrir glugga svo að ekki var hægt að gægjast inn. Emma steig fyrst inn sfðan Leon og loks Maigret sem settist við hlið ungu stúlkunnar. Þau öku greitt gegnum mann- fjöldann og eftir nokkurt hik spurðí Leon og horfði flöktandi á lögregluforingjann: — Hvers vegna söðguð þér það? — Sagði ég hvað? — Að það hefðuð verið þér, sem settuð eitrið í flöskuna? Entma var náföl. Hún þorði ekki að hagræða sér I sætinu, sennilega hafði hún aldrei stigið inn f svona glæsilegan farkost. — Æ, mér bara datt það svona f hug, tautaði Maigret og beit tönn- unum í pípuna sfna. Þá gat Emma ekki lengur orða bundizt: — Ég fullvissa yður, lögreglu- foringi.... að ég vissi ekki lengur hvað ég gerði ... Miehoux hafði fengið mig til að skrifa þetta bréf ... loksins hafði mér orðið Ijóst hver var eigandi hundsins. A sunnudagsmorguninn sá ég Leon bregða fyrir ... þá skildi ég allt ... Ég réyndi að fá hann til að tala við mig ... en hann gekk burtu án þess að virða mig viðlits og hræktí meira að segja á eftir mér ... Ég vfldi hefna hans ... Ég vildi ... Ég vcit ckki hvað ég viltli! Eg var svo örvæntíngarfull ... Ég vissi að þeir ætluðu að drepa hann ... Og mér þótti enn vænt um hann. Ég braut hcilann allan dagínn. Um hádegið fór ég til húss Michoux til að leita þar að eitri sem ég gæti notað ... Hann hafði cinhvern tfma sýnt mér glös og sagt að eitrið í þeim nægði til að drepa alla fbúa Con- carneau. En ég sver að ég ætlaði ekki a„ láta yður drekka af þvi ... það held ég að minnsta kosti ekki... Hún brast f grát. Leon sneri sér að henni og klappaði henni vand- ræðalega á kinnina til að sefa ftana. — Ég get aldrei þakkað yður eins og skyldi, iögregluforingi, sagði hún snöktandi. — Það sem þér hafið gert ... gert fyrir mig ... er svo undursamlegt! Maigret leit á elskendurna .. hann með sundurtætta vörina, krúnurkað höfuð og stórskorið andlitið, hún með fölt andlit sitt sem honum hafði orðið ógleyman- legt þegar hann leit það fyrst augum í Cafe de I'Amiral. — Hvað hyggist þið gera? — Við vitum það ekki enn ... Við förum héðan ... kannski tíl Le Havre ... Mér tókst að vinna fyrir mér I hafnarhverfunum í New York ... — Fenguð þér frankana yðar aftur? Leon roðnaði og svaraði ekki. — Hvað kostar farmiðinn héð- an til Le Havrc? — Nei! Það megið þér ekki gera, iögregluforingi. Þvf að við vitum ekki hvernig ... þér skiljið Maigret barði á rúðuna að bfl- stjórasætinu, því að þau voru að nálgast stöðina. Hann tók tvo hundrað franka seðla upp úr vcskinu. — Takið þá. Ég læt það á kostn- aðarreikninginn minn. Og svo ýtti hann þeim báðum út og sketlti aftur dyrunum meðan þau voru enn að stynja upp þakk- lætisorðum. — Til Concarneau. Og fiýtið yður! n Þegar hann var orðinn einn eft- ir f bílnum. yppti hann nokkrum sinnum öxlum eins og hann lang- aði mest til að skellihlæja að '.jílfum sér. Málareksturinn stóð yfir f eitt ár. Michoux læknir kom alit að fimm sinnum fyrir rannsóknar-

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.