Morgunblaðið - 22.08.1976, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 22. ÁGUST 1976
Ævintýrið um
móða Manga
eftir BEAU BLACKHAM
kalt, þrátt fyrir eldinn undir gufukatlin-
um hans.
En hin furðulegustu ævintýri áttu eftir
að koma fyrir Manga. Á einhverjum af-
skekktasta stað járnbrautarinnar brá
honum við meir en nokkru sinni áður á
ævinni. Því allt í einu var kallað: „Stopp-
aðu, járnbrautarlest“, og út á teinana
stökk stór, svartskeggjaður maður. Hann
var klæddur blá-hvítum jakka, í bláum
buxum og stórum, hnéháum leðurstígvél-
um. Eyrnahringar úr gulli héngu úr eyr-
unum á honum, á höfðinu hafði hann
svartan hatt með mynd af hauskúpu og
leggjum og hann hélt á tveimur ægileg-
um marghleypum, sem hann beindi beint
að Manga.
— Guð geymi gufuketilinn minn!
stundi Mangi og stoppaði svo skyndilega
að það marraði í hjólunum hans. —
Þarna er sjóræningi á ferðinni!
Járnbrautarstjórinn og járnbrautar-
vörðurinn og allir farþegarnir stungu
höfðinu út um gluggann, þegar lestin
stoppaði, og þegar þeir sáu sjóræningj-
ann, ráku allir upp hræðsluóp.
— Heyrðu! kallaði vörðurinn. Hvað
viltu? Þú getur ekki farið svona að ráði
þínu.
— Jæja, sagði sjóræninginn og var
illilegur á svipinn. — En er það ekki
einmitt það, sem ég hefi gert?
Vörðurinn neyddist til að játa, að
sjóræninginn hefði rétt fyrir sér og
sagði:
— Hvað heitirðu annars?
— Hvaó heiti ég? Sjóræninginn horfði
svo grimmdarlega á lestarvörðinn að
hann skalf á beinunum. Hvað heiti ég?
öskraði ræninginn. Áttu við, að þú vitir
ekki, hvað ég heiti? Fari það nú í græn-
golandi Atlar.tshafið! Ég hélt, aó allir
þekktu mig. Ég heiti Surtur sjóræningi!
Hann benti á jörðina rétt við hliðina á
járnbrautarteinunum, Þegar Mangi leit
þangað, kom hann auga á trékistu, búna
látúni og kopar, en við hlið kistunnar
stóð lítil tunna.
.......
viw
MORödNf
KAFFÍNO
GRANI göslari
Grani goslari ryðst fram á sjónarsviðið f Morgunblaðinu f
fyrsta sinn f dag. Höfundur hans, George Crenshaw, var
um áraraðir samstarfsmaður Walt Disneys, en byrjaði
sfðan sjálfur að skapa eigin persónur, — Grani hefir
þegar aflað sér mikilla vinsælda vfða um heim og létt
mörgum f skapi. Hann heimsækir ykkur við og við nú á
næstunni — þó ekki daglega — og hver veit nema þið
eignizt þar nýjan heimilisvin.
„Hafi fólk-
ið hér í
hverfinu
peninga til
að kaupa
hjólbörur,
hefur þú
það.“
— Hver er refsingin við tvf-
kvæni?
— Tvær tengdamæður.
Já, sagði skipstjoðrinn á
gufuskipinu við óttasleginn
farþega — ég er nú búinn að
vera svo lengi við siglingar á
þessum slóðum, að það má
segja, að ég þekki orðið hvern
boða og hvert sker.
Rétt f þvf tók skipið harka-
lega niðri og hristist allt og
skókst. — Og hérna er nú
einmitt eitt af þessum skerjum.
Aðalorsök hjónaskilnaða er
hjónabandið.
Móðirin kallaði árangurslaust á
son sinn. Hún leitaði um allt
húsið og endaði með að fara
upp á þak. Þar kallaði hún:
„Ertu þarna, Jón?“
„Nei, mamma, en þú ættir að
leita f kjallaranum."
s______________________________
Læknirinn: Hóstinn f yður er
léttari f dag en f gær.
Sjúklingurinn: O, það er ekki
að furða, ég hefi verið að æfa
mig f alla nótt.
Læknirinn: Ég get ekkert
gert fyrir yður, maður minn.
Þessi sjúkdómur er arfgengur.
Sjúklingurinn: Viljið þér þá
ekki gera svo vel að senda
reikninginn til hans föður
mfns.
Sjúklingurinn er að vakna
eftir svæfingu við uppskurð og
sér að gluggatjöldin eru dregin
fyrir gluggann.
— Hvers vegna er dregið
fyrir spyr sjúklingurinn?
Læknirinn: Sjáið þér til, það
er að brenna hús þarna hinum
megin við götuna og ég vildi
ekki láta yður halda, að upp-
skurðurinn hefði mistekizt.
Fangelsi
óttans
Framhaldssaga eftir
Rosemary Gatenby
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
2
kannski vegna þeirrar dulúðar
sem er að finna í þeim. Og menn
streyma f kvikmyndahúsin sem
sýna myndir, gerðar eftir bókum
hans.
Frá upphafi hefur James
Everest haft sérstöðu f bók-
menntaheiminum. Hann er rit-
höfundur sem hefur selzt vel og
hefur fengíð afburða góða dóma
bókmenntamanna, en slfkt fer
sjaldnast saman. Hann hefur orð-
ið goðsögn f lifandi lffi, til að ég
noti þennan útþynnta frasa sem
er fyrir löngu úr tfzku. En á þó
við hér.
Nftján ára gamall skrifaði hann
bókina „The Kingdom Lost“ og
hún vakti á honum athygli og með
henni sló hann f gegn. Margar
bækur fylgdu í kjölfarið og
tuttugu og fimm ára gamall fékk
hann Pulitzerverðlaunin.
Næstu tfu árin skrifaði hann
frábærar bækur, en gagnrýn-
endur fóru að tala um til-
breytingarleysi f formi og stfl. En
svo fékk hann uppreist, þegar
Nóbelsverðlaunin féllu honum f
skaut fyrir „The Valley of the
Shadow“ og þar með skipaðí hann
sér á bekk með mestu rithöfund-
um samtfmans.
Þó hefur Everest jafnan tekizt
að halda sjálfum sér utan við allt.
Myndir hans hafa að vísu verið á
kápum bóka hans, en engin atriði
úr ævi hans. Væru spurningar um
hann lagðar fyrir forleggjara
hans var þeim svarað loðið og út f
bláinn. Lengi var talið að James
Everest væri dulnefni og það var
varla fyrr en hann fékk Nóbels-
verðiáunin, að maðurinn sjálfur
kom að ráði fram á sjónarsviðið
Jack Severing gerði hlé á skrif-
um sfnum og hugsaði til þess er
hann sjálfur hafði lesið fyrstu
bók Everest. Hann hafði þá Ifk-
lega verið sextán ára og fullur
eftirvæntingar hafði hann sökkt
sér niður f hana.
Það var furðulegt að það skyldi
vera öldungis sú bók sem hafði
leitt til þess að hann hafði komið
hingað til Texas f gær.
Hann hélt áfram:
„Eftir að Everest fékk Nóbels-
verðlaunin heyrðist ekki mikið
frá honum. Hann bjó annaðhvort
á risastórum búgarði sfnum f
Texas ásamt fámennu liðí, f
lúxusfbúð sinní f New York eða
sumarhúsi sfnu f Mexico. Kona
hans hafði dáið skömmu eftir að
fyrsta bók hans kom út og hann
hafði ekki kvænzt á nýjan leik.
Hann heitir f verunni James
Whíte en hann notaði það nafn
aldrel.
Eftir að Nóbelsverðlaunabókin
kom út virtist þörf rithöfundarins
til að vera í næði og ró vaxa enn.
Stöku sinnum tókst þó blaða-
manni að komast að honum til að
fá viðtal við hann eða kvikmynda-
handritahöfundur sem átti að
vinna upp úr bók eftir hann fékk
leyfi til að ráðgast við hann. En
einhvern veginn hafði sú hefð
skapazt að haldið var upp á út-
gáfudag „The Kingdom Lost“ á
hverju ári. Sú bók hafði orðið
eins konar hiblfa yngstu kyn-
-slóðarinnar. Ilvert ár, þann 15.
aprfl, fóru tveir blaðaljósmyndar-
ar og nokkrir blaðamenn til
dvalarstaðar rithöfundarins f það
og það skiptið og sfðan gat að iesa
heldur magrar lýsingar þeirra á
fundi þeirra við skáldið.
I ár stendur svo á að nú er
aldarfjórðungur líðinn sfðan
þessi umtalaða bók kom út. Var
af þvf telefni gefin út sérútgáfa
af henni og skrifaði rithöfundur-
inn formála að henni. Þess vegna
fékk og fjölmennari blaðamanna-
hópur að heimsækja James Ever-
est en áður.
Og það var ástæðan fyrir því að
ég kom akandi eftir þjóðvegi Tex-
as f bflaleigubf) og var á leið til
búgarðs James Everest. Ég hafði
tilbeðið þennan mann f meira en
tfu ár og ég var bæði kvfðinn og
eftirvæntingarfullur þegar ég
nálgaðist áfangastað. Þegar mað-
ur er komínn um og yfir þrftugt
eru hugsjónirnar farnar að fölna
og fá goð á stalli sfnum. Þvf óttað-
ist ég að fundur minn með Ever-
est myndi verða til að svipta mig
hugsjón minni og satt að segja
langaði mig ekki að glata henni.
Ég var feginn þvf að Vernon
Fix, aðalljósmyndari Perspektivs,
hafði getað komið með mér. Hann
)á makindalegur f sætinu við hlið-
ina á mér og virtist satt að segja
ekki mikíð Iffsmark með honum.
En það er sannarlega enginn doði
yfir myndunum sem hann tekur.
Mér hefur fallið vel að vinna
með Vern sfðan fundum okkar
bar saman. Samstarf okkar hófst
strax fyrsta daginn minn á blað-
inu og Vern kom inn á skrifstofu
mfna. Þar sem hann var næstum
þrjátfu árum eldri en ég gat hann
sem hægast hafa boðið mér hjálp
sfna. En það gerði hann ekki.
Þess f stað sagði hann með
glettnisglampa í auga:
— Heldurðu ekki að okkur tak-
ist að möndla þetta f sameiningu.
Og okkur hefur satt að segja
tekizt það bærilega allar götur
sfðan.
Þetta verkefni bauð upp á
fyrstu heimsókn okkar til Suður-
ríkjanna.