Morgunblaðið - 11.01.1977, Síða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 11. JANUAR 1977
Guðrún Ingibjörg
Guðmundsdóttir frá
Húseg - Minningarorð
Fríða Sigurbjörns-
dóttir—Minning
Aðfaranótt mánudagsins 3. jan.
lézt á Landsspítalanum Guðrún
Ingibjörg Guðmundsdóttir frá
Húsey, eftir langt og erfitt sjúk-
dómsstrfð.
Við andlátsfrétt náins ættingja
og vinar fyúist hugurinn trega og
söknuði. En við nánari íhugum,
þegar vitað var, að hin jarðnesku
starfstæki hinnar látnu voru orð-
in lítt starfshæf, er ekki hægt
annað en að álykta eins og Einar
Ben. skáid gerir í eftirfarandi
ljóðlínum:
Og því er oss erfitt að
dæma þann dóm,
að dauðinn sé hryggðarefni,
þó ljósin slokkni og
blikni blóm.
Er ei bjartara land
fyrir stefni?
Ingibjörg var fædd 22. feb. 1914
á Dratthalastöðum í Hjaltastaða-
þinghá. Foreldrar hennar voru
Guðrún Sigmundsdóttir frá Gunn-
hildargerði og Guðmundur
Halldórsson frá Sandbrekku. Hún
var þriðja i aldursröð af sex börn-
um þeirra hjóna og einnig sú
þriðja, sem kveður þennan heim.
Ingibjörg ólst upp með foreldrum
og systkinum við venjuleg sveita-
störf og hefur vinnudagur fjöl-
skyldunnar eflaust oft verið lang-
ur, því að börnin voru mörg og
tímarnir erfiðir. Þar við bættist,
að faðir hennar, sem var einstak-
ur hagleiksmaður, missti sjónina
áður en börnin voru öll uppkom-
in. En með sameiginlegu átaki
fjölskyldunnar bjargaðist þetta
allt vel. Dratthalastaðaheimilið er
mér minnistæðara en flest önnum
heimili, er ég þekkti á bernskuár-
unum fyrir snyrtimennsku og
myndarskap i hvíventa, því að
það má segja, að öll fjölskyldan
hafi hlotið I vöggugjöf næmt auga
og haga hönd. Frá þessu heimili,
sem var Ingibjargar eini skóli, að
frátöldum barnaskóla, tel ég hana
vart hafa verið verr undirbúna
lifsbaráttunni en mörg ungmenn-
in í dag, þó að þau séu á fyrri tíma
visu öll langskólagengin.
Ingibjörg bar föðurhúsum
glæstan vitnisburð æ síðar á lífs-
brautinni. I janúar 1937 giftist
hún Sigurði Halldórssyni i Húsey
í Hróarstungu o bjuggu þau í
Húsey nærri 30 ár eða þar til
heilsa þeirra hjóna fór að bila.
Fluttust þau þá í Egilstaðaþorp og
var heimili þeirra þar nokkur ár.
En heilsu Ingibjargar hnignaði
enn og þurfti hún stöðugt að vera
undir læknis hendi. Fluttust þau
því búferlum til Reykjavíkur fyr-
ir um það bil þremur og háifu ári.
Húseyjarheimili stendur mér
glöggt fyrir hugskotssjónum sem
eitt af höfðingjasetrum sveitar-
innar. Þar var tvíbýli og voru
bændur á báðum búum gjarnan
kosnir til að gegna opinberum
störfum fyrir sveit sína. Heimili
þeirra Ingibjargar og Sigurðar
var þekkt fyrir myndarskap,
rausn og gestrisni. Þar var gott að
koma, húsbóndinn ræðinn og
skemmtilegur, viðmót húsmóður-
innar mjög hlýtt og alúðlegt, svo
gestir fundu sig ávallt velkomna.
Gestagangur var oft mikill, því
bæði voru hjónin vinamörg og
frændgarðurinn stór. Fáa hefi ég
þekkt jafn frændrækna og Ingi-
björgu frænku mína. Bar hún hag
sinna nánustu og alls síns stóra
frændgarðs mjög fyrir brjósti og
af fullri einlægni, því að hún var
kona sönn og hjartahlý. Þegar ég
nú minnist hennar, dettur mér I
hug svar þekkts spekings, er hann
var spurður hvernig mannleg
hegðun ætti að vera.
„Elskaðu og gerðu svo hvað,
sem þú vilt.“ Ingibjörg og Sigurð-
ur eignuðust 5 börn. Kristbjörgu
Jennýju, Guðrúnu, sem gift 'er
Hauki Kjerúlf, Aðalbjörgu gifta
Eyþóri Ólafssyni, Halldór, sem
kvæntur er Guðrúnu Fredriksen
og Katrínu Jónbjörgu, sem er í
foreldrahúsum og stundar sjúkra-
liðanám. Öll eru börnin mann-
vænleg og barnabörnin orðin sex,
sem fluttu ávallt sólskinsgeisla
inn í sjúkrastofuná til ömmu sinn-
ar, er þau komu í heimsókn. Sum
þeirra komu langa leið að, frá
hinum kæru átthögum Ingibjarg-
ar, Fljótsdalshéraði.
Þegar ég minnist frænku
minnar, þá finnst mér það lýsa
henni bezt, hvernig hún bar sína
erfiðu sjúkdómsþraut með ein-
stakri stillingu og æðruleysi. Það
geislaði frá henni hjartahlýja og
góðleiki til allra, sem umgengust
hana og það var dásamlegt að sjá,
hvað hjúkrunarfólk þeirra deilda
Landspítalans, sem hún lá á,
kunni að meta þessa mannkosti
hennar og hjúkraði henni af sér-
stakri nákvæmni og mannkær-
leika og á allt þetta fólk hjartans
þakkir fyrir.
Að iokum flyt ég Sigurði, börn-
unum, systkinum hinnar látnu og
öllum vandamönnum, sem hún
unni, innilegar samúðarkveðjur
og bið hinni látnu guðsblessunar
á æðri stigum tilverunnar.
Guðrún I. Jónsdóttir.
Væna kona, hver hlýtur hana?
Hún er miklu meira virdi en perlur ...
Orðs. 31.10.
Ein af merkilegurstu konum Is-
lands er fallin í valinn. Fríða
Sigurbjörnsdóttir var Vestur-
Húnvetningur; fædd á Vigdísar-
stöðum þar í sýslu 10/11 1893.
Flest öll hjúskaparárin bjó
Frlða með eiginmanni sínum Þor-
birni Teitssyni á Sporði I Vestur-
hópi, og andaðist hann fyrir fáum
árum.
Frlða var ein af fegurstu kon-
um sem ég hefi séð á lffsins leið;
virðuleg I framkomu og átti hún
mikla skapfestu. Hún sýndi I öllu
lrfí sínu fórnarlund, dugnað og
trúmennsku. 1 fjölda ára var hún
ljósmóðir og leysti hún störf sln
af hendi með mikilli árvekni og
snyrtimennsku. Og það var engin
bifreið sem flutti Frfðu langar
leiðir til að hjálpa barnshafandi
mæðrum. Þarfasti þjónninn, hest-
urinn, fór með ljósmóðurina f
söðli og oft voru þessar embættis-
ferðir hennar farnar í skamm-
degismyrkri og f hrfðarveðri. Hún
var ósérhlífin og skyldurækni
hennar var í hvfvetna til fyrir-
myndar.
Frfða var svo góðum vitsmun-
um gædd að ég veit til þess að
sumt fólk leitaði ráða hjá henni.
Ég var ekki búinn að þekkja hana
lengi er ég fann hversu mikil og
kærleiksrfk kona hún var og bar
hún mikla umhyggju fyrir þeim
sem bágt áttu. Eru mörg dæmi til
þess að hún hjálpaði öðrum sem
voru f vanda staddir eins og efni
hennar leyfðu.
Frfða var trúuð kona, og f ljós-
móðurstarfi hennar og á öðrum
örlagaríkum stundum var hún
alltaf viss um hjálp, þvf hennar
trúartraust á handleiðslu Drottins
var alltaf svo óbifanlega sterkt að
henni tókst að leysa vandann af
hendi. Hún var viss um að Drott-
inn vakti yfir henni og hennar
gjörðum, — nótt sem dag. Þótt ég
sem þessar línur rita sé ekki
fæddur og uppalinn á þessu landi,
veit ég það að Fjallkonan hefur
oft verið hörð og ströng fóstra og
agað síp börn. Frfða Sigurbjörns-
dóttir sem ólst upp á allt öðrum
tíma en við þekkjum nú, þekkti
vcl þennan aga. Hún kynntist þvf
eins og elzta fólkið sem nú lifir að
fegurð og gróska grænna sumar-
daga hrökk ekki alltaf til að jafna
hörku vetrarbylja. Ég hefi heyrt
gamalt fólk að tala um árvisst
útmánaða áhlaup og skort sem
minnisstæðustu reynslu æsku
sinnar. Það var aldrei skortur á
Sporði. Frfða var nægjusöm og
stjórnsöm. Hún var sívinnandi,
ekki aðeins fyrir sitt heimili held-
ur fyrir aðra. Hún var mjög eftir-
sótt til að sauma islenzka þjóð-
búninginn, og eru þeir orðnir
mjög margir sem hún hefur saum-
að.
Jafnvel þegar hún, fyrir nokkr-
um árum, handleggsbrotnaði var
hún með umbúðir fram á hendi,
þegar hún var að vinna. Þeir sem
hafa einhverntíma verið f sveit
vita að sveitavinnan er ekki létt,
sérstaklega áður en vélaöldin
hófst.
Hjónin á Sporði eignuðust eina
dóttur, Birnu, og einnig son sem
andaðist stuttu eftir fæðingu, og
kom það snemma f hlut dótturinn-
ar að annast heimilisverkin í fjar-
veru móður sinnar. Fríða og Þor-
björn ólu upp þrjá drengi, Þráin,
Sigurbjart og Magnús og allir
reyndust þeim sem beztu synir,
enda aldrei litið á þá öðruvísa en
þeirra syni.
Eftirfarandi saga sýnir hvern
hug Frfða bar til fóstursona sinn.
Það var einu sinni fyrir jóla-
hátfðina að Fríða hafði verið
óvenjulega mikið að heiman, og
kom hún ekki aftur að Sporði fyrr
en þrem dögum fyrir aðfangadag.
Hún átti þá að sjálfsögðu eftir að
annast allan jólaundirbúning fyr-
ir sitt heimili. En samt voru tvenn
ný föt á drengina tilbúin -á að-
fangadagskveld.
Frfða sá um sig sjálf fram undir
það sfðasta, en naut hún hlýju og
aðhlynningar Þorbjarnar dóttur-
sonar síns og Oddnýjar konu hans
á Sporði. Enn fremur naut hún
ánægju af langömmubörnum.
Þótt hún ætti ekki nema tvö
barnabörn er það góður hópur
sem kallaði hana ömmu á Sporði.
Væna kona, hver hlýtur hana?
Hún er miklu meira virði en perl-
ur. Fríða Sigurbjörnsdóttir vildi
enga lfkræðu í venjulegum skiln-
ingi. Allt Iff hennar var ein mikil
predikun.
öll þau sem ég hefi nefnt ásamt
tengdasyni og fjölda manna og
kvenna þakka Frfðu ljósmóður
fyrir allar sólskinsstundir.
Þú gafsl þitl hjarta, það var gæfa þfn.
1 þvf er fólgin beita huggun mfn.
A meóan góós manns hjarta f heimi er til,
4 hús hins veika bróður yl.
Robert Jack,
Tjörn, Vatnsnesi, V.-Hún.
Eiginmaður minn
SÆMUNDUR SIGUROSSON.
Gnoðarvogi 72,
lést í Landspítalanum 8 janúar.
Fyrir hönd aðstandenda.
Sigrfður Kristjánsdóttir.
+ Faðir okkar
EINAR A SCHEVING
húsasmiður.
Hrlsateigi 1 7,
lést að Elli- og hjúkrunarheimilinu Grund laugardaginn 8. janúar s I
Fyrir hönd aðstandenda.
Sigurlln Scheving. Birgir Scheving,
Árni Scheving, Orn Svheving
Ingibjörg Björnsdótt-
ir — Minningarorð
Fædd 4. ágúst 1915.
Dáin 27. nóvember 1976.
Er dauðans klukka kallar:
komið, komið hér,
enginn, enginn getur
undan vikið sér.
Lögmál lffs og dauða
lykur um hvert hljóm,
ailt, sem anda dregur,
á sinn skapadóm.
Þann 4. desember s.l. var Ingi-
björg Björnsdóttir, Skógargötu
13, Sauðárkróki, til moldar borin
frá Víðimýrarkirkju.
Hún varð bráðkvödd á heimili
sfnu að kveldi þess 27. nóvember.
Ingibjörg var fædd á Krithóli á
Neðribyggð 4. dag ágústmánaðar
1915.
Foreldrar hennar voru hjónin
Björn Árnason, bóndi á Krithóli,
og Jóhanna Sæmundsdóttir. Árni,
faðir Björns, var sonur Jóns
Árnasonar, skálds, á Viðimýri og
konu hans Ástríðar Sigurðardótt-
ur.
Móðir Björns og kona Árna var
Ingibjörg Björnsdóttir, bónda í
Mælifellsárseli, Finnbogasonar,
bónda á Sjöundastöðum í Flóka-
dal, Jónssonar. Foreldrar
Jóhönnu voru Sæmundur
Jóhannsson, bóndi á Krithóli, og
1. kona Sæmundar, Ingibjörg
Guðmundsdóttir, Guðmundssonar
í Áshildarholti, Jónssonar sterka
á Hryggjum, Þorsteinssonar.
Þetta eru kunnar bændaættir f
Skagafirði.
Ingibjörg dvaldist hjá foreldr-
um sinum, fyrst á Krithóli og síð-
ar á Krithólsgerði- nýbýli, sem
foreldrar hennar reistu í landi
Krithóls á rústum gamals eyðibýl-
is. Árið 1938, þann 16. maí, gekk
hún í hjóríaband með Hrólfi
Jóhannessyni, bóna í Kolgröf á
Efribyggð.
Ingibjörg og Hrólfur bjuggu f
Kolgröf, fyrst í tvíbýli á móti
Birni bróður Hrólfs, og konu
hans, Þorbjörgu Bjarnadóttur-
Björn og Hrólfur áttu sinn helm-
ing jarðarinnar hvor- til ársins
1944, en kaupa þá hlut Björns, og
síðan á allri jörðinni til 1962, er
þau bregða búi og flytja til
Sauðárkróks.
Fljótt byrjuðu þau hjónin að
gera jörð sinni til góða, eftir þvi
sem efni og aðstæður framast
leyfðu. Landið var girt, skurðir
skornir, túnrækt og byggingar-
framkvæmdár og rafvæðing „bar-
in í gegn“ þrátt fyrir þær aðstæð-
ur, að Kolgröf var á því svæði,
sem samþykktir um raflagnir um
byggðir landsins náðu þá ekki til.
Árin milli 1940 og 1950 voru
skagfirskum bændum, vestan
Vatna, að mörgu Ieyti þung f
skauti, þá herjaði mæðiveikin
fjárstofn þeirra og gerði ómældan
ursla, sem endaði með alsherjar
niðurskurði.
Þá varð hver og einn að neyta
allra ráða til að sjá sér og sínum
farborða.
Þessi plága kom ekki síður hart
niður á þeim Kolgrafarhjónum en
öðrum. Margar vonir tengd bresta
— í bili —.
Hrólfur í Kolgröf brá á það ráð
— eins og fleiri — að gerast varð-
maður á heiðum frammi. Þá kom
það í hlut konunnar að sjá um bú
og börn, og stóðst hún þá þolraun
af mikilli prýði, þrátt fyrir veila
heislu, enda mjög sýnt um bústörf
og auk þess skepnuvinur mikill.
Ingibjörg frá Kolgröf var kona
vel gerð, hljóðlát og íhugul með
góða dómgreind og siðferðisvit-
und.
Hún kunni af eðlislagni að ala
,börn sfn þannig upp, að kringum
hana var hvorki ys né þys,
flausturslæti né flumbruháttur,
heldur kyrrð og spekt, samtilling
í háttum og framkomu.
Börnum sinum var hún hin leið-
andi og kærleiksríka móðir, sem
sá og skildi að traustasti horn-
steinn undir uppeldi þeirra er
umönnun og mótunarhæfni
móðurinnar, og dýrmætasti arfur
hvers einstaklings eru góðar
minningar bernskunnar.
Ingibjörg var manni sfnum
ástrík eiginkona og traustur föru-
nautur, hún bjó honum og börn-
um þeirra aðlaðandi og hamingju-
ríkt heimili, þar sem rfkti friður
og gagnkvæmur hlýhugur. Þar
var gott að koma.
Börn þeirra Ingibjargar og
Hrólfs verða talin hér f aldursröð:
María gift Stefáni Bergþórssyni,
eiga tvö börn, búa á Akureyri.
Jóhanna Birna húsfreyja í Felli í
Sléttuhlíð, býr með Eggert
Jóhannssyni, eiga tvö börn. Áður
hafði Jóhanna eignast dreng.
Bragi Stefán var kvæntur Sigur-
björgu Óskarsdóttur, en missti
hana eftir stutta sambúð, eign-
uðust tvo syni. Nú býr Bragi með
Ingu Lfnberg Runólfsdóttur, búa
á Sauðárkróki. Sæmundur kvænt-
ur Guðlaugu Jóhannsdóttur, eiga
tvö börn, búa á Akureyri. Sigrfð-
ur Björg býr með Skaphéðni
Jóhannessyni, eiga tvær dætur,
búa í Hveragerði.
Öll eru börn þeirra hjóna
myndar- og mannkostafólk, enda
hlotið í vöggugjöf og heimilisarf f
uppeldi og mótun þær eigindir og
áhrif, sem lengi vara og drýgstar
verða til heilla og velfarnaðar fyr-
ir einstakling og þjóðarheild.
Ingibjörg var túuð kona og átti
þá sannfæringu, að eftir dauðann
tækju við hærri svið og æðri okk-
ar heimi, þar sem hroði og gróm
heimsins fyrirfyndust ekki og
hamingja og mildi lýstu veginn.
Nú, þegar þáttatjaldið á mörk-
um lffs og dauða byrgir sýn, en
hið óræða tekur við, er mér ljúft
og skylt að þakka Ingibjörgu vin-
konu minni og frænku fyrir marg-
ar ánægjustundir, vinsemd, hlý-
hug og fyrirgreiðslu veita mér og
mínu heimili í ríkum mæli frá
fyrstu kynnum til síðasta dags. Þá
vil ég og óska þess, að henni verði
að trú sinni. Gengin er góð kona,
gott er hennar að minnast.
Vini mínum Hrólfi, börnum
hans og öðru skylduliði óska ég
allrar blessunar Hjalti J6nsson