Morgunblaðið - 04.04.1978, Síða 39

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 4. APRÍL 1978
39
Minning:
------ yr
ArthurH. Isaks-
son hifreiöastjóri
Fæddur 11. júní 1915.
Dáinn 24. marz 1978.
I dag, þriðjudag, 4. apríl kl.
13.30, fer fram frá Fossvogskirkju
útför Arthurs H. Isakssonar bif-
reiðastjóra.
Það var að morgni föstudagsins
langa, 24. marz, að Arthur H.
Isaksson, bifreiðastjóri, andaðist
að Borgarspítalanum í Reykjavík.
Arthur fæddist í Reykjavík 11.
júní 1915. Móðir Arthurs var
Guðrún Sigríður Jóhannesdóttir,
en hún dó úr berklum árið 1924,
aðeins 29 ára gömul, en hafði áður
átt við langvarandi vanheilsu að
stríða. Faðir Arthurs var sænskur
að ætt, Carl Albin Isaksson. Hann
var í siglingum á skipum DFDS,
en vann síðar í Sænska frystihús-
inu í Reykjavík, þar til hann varð
atvinnulaus hér árið 1930 og fór þá
alfarinn til útlanda, í siglingar. Þá
var atvinnuleysi mikið hér á landi,
og þar eð Carl Albin var sænskur
ríkisborgari mun það hafa ráðið
nokkru um að hann var í meiri
erfiðleikum en aðrir að fá vinnu,
sem mun hafa verið fremur talinn
skylda að láta íslendinga njóta .
Vegna þessara erfiðu aðstæðna fór
Arthur þegar hann var þriggja ára
gamall í fóstur til þeirra ágætu
hjóna Auðbjargar Guðmundsdótt-
ur og Ólafs Bjarnasonar að
Vitastíg 7. Þar var hann í fóstri
þar til hann 15—16 ára gamall gat
farið að vinna fyrir sér sjálfur.
Var hann lengi vel framan af í
atvinnu í Sandholts-bakaríinu hjá
fósturbróður sínum Guðmundi
Ólafssyni, við að bera út brauð, en
síðar ók hann á sendibifreið
bakarísins brauði og kökum um
bæinn. Ólafur Bjarnason, fóstur-
faðir Arthurs, reyndist honum
mjög góður í hvívetna, og Arthur
minntist hans ávallt með þökk,
sem heiðvirðs og staðfasts
sæmdarmanns. Þó hafa bernsku-
og æskuár Arthurs verið honum
erfið. Eldri bróðir Arthurs, Harry,
fæddist 1913, en hann dó þegar
árið 1935, aðeins 22 ára gamall.
Systir þeirra bræðra, Lilly
Isaksson, var yngst þeirra systkin-
anna, og hún var ásamt Harry í
fóstri hjá móðursystur þeirra,
Þuríði Jóhannesdóttur, sem nefnd
var Lóa, og bjó á neðri hæð
hússins Bergþórugötu 4 í Reykja-
vík, þar til árið 1940, að þau
Hinn 4. apríl 1878 fæddist þeim
hjónum, Runólfi Jónssyni og
Guðrúnu Guðmundsdóttir, í Hey-
dal við Mjóafjörð vestra, dóttir.
Hún var sjötta barn foreldra
sinna, sem alls eignuðust átta. Hin
unga mær hlaut við skýrn nöfnin
Þóra Sigríður. Hún ólst upp í
glöðum systkinahóp með foreldr-
um sínum til fullorðins ára, en fór
þá ásamt yngstu systur sinni
Kristínu Guðrúnu, að leita sér
mennta. Leiðin lá til Blönduóss en
þar var þá þegar hinn ágætasti
kvennaskóli. Að námi loknu stað-
næmdust þær systur þar nyrðra
við ýms störf. Barnakennslu,
kaupavinnu o.fl. en hurfu fljótlega
aftur heim til foreldrahúsanna,
því það var aldrei ætlunin að
setjast að langt frá æskustöðvun-
um. Hjónin í Heydal höfðu alið
upp tvo drengi. Annar þeirra
Elínus Jóhannesson hafði dvalist
með þeim frá fæðingu og er fóstri
hans, Runólfur lést 13. sept. 1911,
veitti hann fósturmóður sinni alla
þá aðstoð er hann mátti við
rekstur búsins. Elínus var þá
rúmlega tvítugur, f. 12. jan. 1888.
5. apríl 1918 gengu þau Þóra
Sigríður og Eiínus í hjónaband og
hófu búskap á litlum hluta Hey-
Arthur, Lilly og Lóa móðursystir
þeirra fluttust saman í íbúð.
Arthur Isaksson keypti sína
fyrstu vörubifreið á árinu 1942, en
til þess hvatti og hjálpaði honum
hans ágæti fósturbróðir Guð-
mundur Ólafsson. Síðan hefur
Arthur haft með höndum akstur
eigin vörubifreiðar, allt þar til
hann varð að leggjast á sjúkrahús
vegna innri meinsemda.
Hann starfaði sem vörubifreiða-
stjóri við virkjunarframkvæmdir í
Fljótunum nyrðra, og þar komst
hann fyrst í kynni við Kaj
Langvad, danskan verkfræðing,
sem hafði þær framkvæmdir með
höndum. Síðan starfaði hann öll
árin við írafossvirkjun í Soginu,
meðan sú virkjun var í smíðum, en
þar var hann auk þess að starfa
sem bifreiðastjóri, einnig sér-
stakur trúnaðarmaður þeirra, sem
stjórnuðu hluta framkvæmdanna,
og þá einkum Kaj Langvad. Síðan
starfaði hann að framkvæmd
Mjólkurárvirkjunar á Vestfjörð-
um. Allan þann tíma, sem hann
vann að þessum vikrjunum, voru
honum falin sérstök trúnaðarstörf
við varðveislu og viðhald tækja og
búnaðar og umsjón með birgða-
geymslum fyrirtækja þeirra, sem
hann starfaði hjá, enda var
samviskusemi og trúmennska
Arthurs slík, að þeir sem hann
þekktu vissu, að engum var betur
hægt að treysta í hvívetna.
Þegar þessum virkjunarfram-
kvæmdum lauk, vann Arthur sem
vörubifreiðastjóri með eigin bif-
reið á „Þrótti", en honum var þó
aldrei um það gefið að bíða á
dals en þar var þá þríbýli. Smám
saman eignuðust þau þó jörðina
alla og bættu hana mjög á allan
hátt. Lífsbarátta var hörð í þá
daga Heydalur stór jörð og erfið
en fáliðað á bæ. Þar var því jafnan
unnið mikið ekki síst af hús-
bóndanum, sem var afburða verka-
maður, þó ekki væri hann hár í
lofti. Húsmóðirin var lengst af
heilsulítil og það vissum við synir
hennar að oft tók hún nærri sér á
þeim árum. Þau hjón urðu fyrir
þeirri sorg að missa 5 ára gamlan
son, Einar, mesta efnisbarn, móðir
okkar andaðist 3. des. 1944. Hún
var 66 ára og hafði aldrei átt
lögheimili annarsstaðar en í Hey-
dal, sem er fegurstur Dala og
skáld hafa ort um dýrðleg kvæði.
Eftir lát konu sinna, bjó faðir
okkar í Heydal um nokkurra ára
skeið, en það gerðist honum þó
ofviða svo hann leigði jörðina
ágætis fólki úr sveitinni. Sjálfur
keypti hann eyðijörð, Galtarhrygg,
reisti hana úr algerri auðn og bjó
þar notalegu smábúi í mörg ár við
mikla rausn.
Þegar Félag Djúpmanna var
stofnað af brottfluttum Djúp-
mönnum í Réykjavík og nágrenni,
var fljótlega farið að svipast um
stöðinni eftir einstökum ferðum.
Hann átti sér sína föstu viðskipta-
vini, sem leituðu til hans um
verkefni, sem leysa þurfti. Þeirra
á meðal voru sérhæfð störf eins og
akstur á neyzluolíugeymum og
niðurstening þeirra úti um landið,
og einnig ýmsar bæjarfram-
kvæmdir á vegum Reykjavíkur-
borgar, og hafði hann m.a. búið
bifreið sína sérstaklega vegna
ýmissa slíkra verkefna, eins og við
að steypa kantrendur við gang-
stéttir á staðnum. Arthur gætti
þess ávallt að eiga fullkomnustu
gerð vörubifreiða og halda þeim
svo vel við, að alltaf væru í
fullkomnu lagi og ávallt til reiðu
til starfa.
Meðal áhugamála Arthurs
Isakssonar voru ferðalög um
byggðir landsins og óbyggðir. Auk
vörubifreiðarinnar átti hann oft-
ast jeppa-bifreið til einkanota, og
naut hann þess að skreppa úr
bænum með góðum ferðafélögum.
Annað áhugamál Arthurs var að
hann hafði mikið yndi af að hlusta
á sígilda tónlist. Arthur kvongað-
ist aldrei, en byggði hluta hússins
Laugateig 6, þar sem hann bjó, en
alla tíð hefur han átt sérsitt annað
heimili hjá systur sinni Lilly
Isaksson og eiginmanni hennar
Guðmundi Kristjánssyni skipstj-
óra, og miklu ástfóstri tók Arthur
við börn systur sinnar, sem í
móðurbróður áttu traustan vin.
En Arthur Isaksson var sannur
vinur allra vina sinna, ávallt
reiðubúinn til að hjálpa og aðstoða
hvernig sem á stóð. Það var því
sárt vinum hans að fylgjast með
hvernig sjúkdómurinn tærði þenn-
an góða dreng síðustu mánuði æfi
hans, en kjarkur Arthurs og
vonarneisti um bata var aðdáunar-
verður. Þó kom þar, að hann gerði
sér ljóst að hverju stefndi. Hann
hafði gert sér ljóst, að kveðju-
stundin nálgaðist. Þó var hann
rólegur og án biturleika yfir
örlögum sínum, þakkaði með
jafnaðargeði ættingjum og vinum
samfylgdina og var þakklátur og
mat að verðleikum þá aðhlynn-
ingu, sem hann varð aðnjótandi
hjá læknum og hjúkrunarliði
Borgarspítalans til hinzta dags.
Við sem áttum þess kost að
kynnast þessum trygga vini og
njóta samfylgdar hans á liðnum
árum söknum hans af heilum hug,
og þökkum honum innilega allar
liðnar ánægjustundir.
Við munum ávallt í huga okkar
geyma minninguna um þennan
góða dreng.
Systur hans Lilly og fjölskyld-
unni allri vil ég votta innilega
hluttekningu.
Hjálmar R. Bárðarson.
eftir sumarbúðalandi miðsvæðis í
Djúpinu. Bauð þá faðir okkar að
gefa spildu úr landi jarðar sinnar
í því augnamiði. Þessi gjöf var með
þökkum þegin og Djúpmanna-
félaginu mæld út rausnarleg
spilda á fegursta stað í landi
jarðarinnar. Því miður sá hann
aldrei hafnar framkvæmdir á
þessu óskalandi, því hann andaðist
3. des. 1958, sama ár og hann gaf
landið. Nú stendur þar myndarleg-
ur skáli. Ferðamannaþjónusta á
sumrum en samkomustaður
heimamanna á vetrum. í júlí 1977
fjölmenntu Djúpmenn heima og
heiman að Djúpmannabúð til
vígslu þessa húss.
Við það tækifæri var rætt um
nauðsyn girðingar umhverfis
landareign félagsins, og bauð þá
einn af stofnendum þess, Helgi
Þórarinsson bóndi í Æðey fram
styrk til þess. Helgi og Runólfur
Þórarinssynir eru systursynir
Þóru móður okkar, synir Kristínar
Runólfsdóttur frá Heydal, og báðir
meðal stofnenda Djúpmanna-
félagsins, systir þeirra er látin
fyrir nokkrum árum.
Á fjölmennri árshátíð Djúp-
mannafélagsins, 25. febrúar s.i.
barst bréf frá Æðeyjarhjónum,
Guðrúnu Lárusdóttur og Helga
Þórarinssyni ásamt með 100 þús-
und króna peningagjöf. Þessi
veglega gjöf er, samkvæmt gjafa-
bréfinu, minningargjöf um
foreldra okkar, Þóru Sigríði
Runólfsdóttur og Elínus Jóhannes-
son. Skal þessi upphæð vera stofn
Framhald á bls. 31.
Aldarminning:
Þóra Sigríður Run-
ólfsdóttir Heydal
Skátakveðja:
Bjarni Þórarinsson
Sœvar Lárus Ásgeirs-
son, Neskaupstað
Sævar Lárus Ásgeirsson
Fæddur 4. desember 1959.
Dáinn 26. marz 1978.
Hólmsteinn Bjarni Þórarinsson.
Fæddur 23. maí 1960.
Dáinn 26. marz 1978.
Okkur setti hljóð, þegar hingað
til aðalstöðva skáta bárust þær
fréttir, að Hólmsteinn Bjarni
Þórarinsson og Sævar Lárus Ás-
geirsson aðalforingjar skátafé-
lagsins Nesbúa, Neskaupstað,
hefðu farist um páskana í snjó-
skriðu, er þeir voru á ferð í
fjalllendinu milli Norðfjarðar og
Mjóafjarðar.
Mér komu í hug orð Páls postula
um æskuna: „Lát engan líta
smáum augum á æsku þína, en ver
þú fyrirmynd trúaðra íorði, í
hegðun, í kærleika, í trú og
hreinleika." Og það var ekki að
ástæðulausu, því að þessir ungu
menn höfðu með öllu sínu líferni
verið fyrirmynd annarra ungra
manna. Áhugi þeirra og starfsþrek
í félagsmálum var slíkt að fáum er
gefið. Þeir voru áhugasamir og
dugmiklir útilífsunnendur —
miklir ferðamenn og vanir ferðum
við allskonar aðstæður, þó að
ungir væru að árum. Þeir störfuðu
báðir í íþróttafélagi og í björgun-
arsveit Slysavarnafélagsins og
voru þar framtakssamir og ötulir
um ýmis velferðarmál þessara
félaga.
Við hér þekkjum þá sem dug-
mikla skátaforingja. — Þegar
Skátafélagið Nesbúar var endur-
reist 1973 hófu þeir sitt skátastarf
-og tóku fljótlega forystu þar, og
svo hefur það verið síðustu árin.
Oft er við mikla erfiðleika að eiga,
þegar rekstur æskulýðsfélaga í
litlu byggðarlagi á í hlut. Þegar
stofnun fer fram og hrifning
hugsjóna er augljós, vilja allir
leggja hönd á plóginn. En þegar
hversdagsleg störf að félagsmálum
koma til, þá þynnist hópurinn og
oft stendur að lokum ekki eftir
nema hinn hatði kjarni, sem hefur
úthald og kjark til þess að halda
áfram.
Þessum eiginleikum voru þessir
ungu menn búnir, sem nú eru
„farnir heim“ eins og við skátar
segjum um þá sem horfnir eru
sjónum okkar.
Skátar í Nesbúum eiga nú um
sárt að binda, þegar 50 ungmenni
sakna nú foringja sinna. Þar er
hnípin „þjóð“ í vanda. En fyrst og
fremst verður okkur hugsað til
foreldra þessara ungu karlmenna,
sem alltaf vorú boðin og búin til
að styðja þá í hinum mikilvægu
störfum þeirra að félagsmálum.
Við skátar sendum þeim hjónun-
um Huldu Bjarnadóttur og Þór-
arni Sveinssyni og Unni Bjarna-
dóttur og Ásgeiri Lárussyni okkar
innilegustu samúðarkveðjur um
leið og við þökkum þeim störfin á
liðnum árum. Megi minningar
þeirra um hina glöðu og atorku-
sömu syni þeirra vera þeim ljós,
sem lýsir upp myrkur örvæntingar
og skilur eftir minningu um
drengina þeirra, sem ávallt voru
fyrirmynd annarra, og höfðu
þannig áhrif á umhverfi sitt á
stuttri ævi, umfram það sem aðrir
ná
Páll Gíslason.
Harðneskja lífs og dauða sýnist
oft þungbær. Það er okkur erfið
raun að kveðja þessa ungu félaga,
sem hurfu svo sviplega. Þrátt fyrir
ungan aldur skiluðu þeir næsta
ótrúlegu starfi, sem mótaðist af
einstakri hjálpfýsn og félags-
hyggju og var unnið af lífsgleði og
krafti, jafnt þau störf, sem erfið og
óvinsæl þóttu, sem önnur. Þeir
voru hvergi aðeins félagar að nafni
til heldur hvarvetna af lífi og sál,
svo aðrir hlutu að hrífast með.
Þessvegna völdust þeir gjarnan til
forystu í þeim félögum, sem þeir
helguðu krafta sína.
Þeir voru verðir þess trausts,
sem borið var til þeirra og reglu
sem þeirra var öðrum fyrirmynd.
Ómótstæðileg löngun til að
kynnast og sigrast á stórbrotnu
landslaginu umhverfis bæinn,
hafði þegar aflað þeim þekkingar,
sem hver mætti vera stoltur af. Sú
þekking kom sér vel bæði í
göngunum á haustin og ekki síður
í starfi björgunarsveitarinnar og
skátanna.
Þeir ólust upp hlið við hlið og
heimili beggja voru báðum jafnt
opin. Samstarf þeirra var slíkt,
sem einungis getur orðið milli
náinna vina og ólík persónugerð
þeirra gerði þá einmitt að sterkari
heild. Slík vinátta hlýtur að gera
einstaklinginn sterkari og e.t.v.
myndar hún grunninn að
árangursríku félagsstarfi.
Mikil hamingja hlotnast þeim
foreldrum, sem eignast slíka syni
og mikill missir hlýtur fráfall
þeirra að vera.
Við vottum þeim og öðrum
aðstandendum samúð okkar.
Skarðið í röðum okkar verður
vandfyllt.
Björgunarsveit S.V.F.Í.
Neskaupstað.
Félag iðnnema, Austurlandi
Fjáreigendafélag Neskaupstaðar,
íþróttafélagið Þróttur,
Skátafélagið Nesbúar,
Skólahljómsveit
Neskaupstaðar.
Afmælis- og
minningargremar
Að marggefnu tilefni skal
athygli vakin á því, að af-
mælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verð-
ur grein, sem birtast á f mið-
vikudagsblaði, að berast i sfð-
asta lagi fyrir hádegi á mánu-
dag og hiiðstætt með greinar
aðra daga. Greinar mega ekki
vera í sendibréfsformi eða
bundnu máli.
Sé vitnað til Ijóða eða sálma
skal höfundar getið. Greinarn-
ar þurfa að vera vélritaðar og
með góðu Ifnubili.