Morgunblaðið - 31.03.1979, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 31. MARZ 1979
HRAFN GUNNLAUGSSON:
Reykjavík
at night
í sumar sem leið heimsótti
mig útlendingur. Hann spurði
mig hvort ég gæti farið með sig í
ökutúr um Reykjavík og komið
sér út á lífið. Hann hafði í huga
svipaða rútu og hægt er að
kaupa í sumum borgum „Paris
at night" eða „Stockholm at
night". Við lögðum upp á
fimmtudagskvöldi og komum í
tvö ballhús sem buðu upp á
tónlist af grammafónum. Aðra
skemmtun var ekki að hafa í
borginni nema þá að sitja í
leigubíl og þjóra, en ég treysti
mér ekki til að útskýra svo lókal
ánægju fyrir vini mínum.
Eftir 11:30 lokuðu bæði ball-
húsin og við héldum á'helsta
næturklúbb borgarinnar: Sölu-
gatið á Umferðarmiðstöðinni.
Úti var rigning og sumarslag-
viðri. í næturklúbbnum héngu
nokkrar skjálfandi sálir í bið-
röðum, drukku af stút eða börðu
náungann sér til hita. Við hring-
sóluðum á plani Umferðarmið-
stöðvarinnar, og ég var illa
Flóttinn frá borg
að skemmtanahverfi Reykjavík-
ur. Hætta við að veita leyfi fyrir
veitingastarfsemi, nema innan
ákveðins hrings, sem dreginn
yrði um miðbæinn og felld niður
opinber gjöld af veitingum. Slík
ráðstöfun er engin endanleg
lausn, en þeir kostir sem fylgdu
henni eru margir.
Hér skulu aðeins örfáir nefnd-
ir:
Löggæzla yrði mun auðveldari
og lögreglan þyrfti síður að
þeytast milli útjaðra borgarinn-
ar. Ónæðið sem skemmtistaðir
valda svefnsömum borgurum
flyttist úr íbúðarhverfunum,
niður í miðbæ, þar sem fyrir-
tæki og verzlanir búa. Leigu-
bílarápið minnkaði. Gamli mið-
bærinn vaknaði til lífsins og
lifandi borgarlíf skapaðist.
í þessari tillögu felst alls ekki
að útiloka eigi minniháttar mat-
staði í úthverfunum, heldur
miðast tillagan öðru fremur við
skemmtana- og næturlíf.
Nei, Reykjavík
er verstöð
Sjómaður kemur til Reykja-
víkur á þriðjudagskvöldi eftir
tuttugu daga úthald. Hann lang-
inni þar sem enginn a heima
ódrukkinn, en mundi þá allt í
einu eftir blessuðum heitavatns-
læknum, og þóttist nú geta bætt
úr bráðri raun. Á leiðinni út
eftir hélt ég fjálglega tölu um að
engin höfuðborg gæti státað af
því að eiga heitan læk þar sem
fólk baðaði sig ókeypis hvenær'
sem væri sólarhringsins. Ég
gerðist meira að segja svo djarf-
ur að lýsa því yfir að skemmt-
analífið væri svona dautt vegna
þess að allt fjör leitaði í lækinn.
Þegar við komum úteftir villt-
umst við og fundum ekki læk-
inn. Eftir dálítið brölt keyrðum
við fram á gamlingja. Hann
tjáði mér að Hitaveitan hefði
skrúfað fyrir lækinn „því það
hefði víst verið eitthvað fjör í
fólki þegar það var komið úr
flíkunum, og það hefði Borgar-
ráð ekki þolað“.
Ég fer ekki út í þá sálma
hvernig ég útskýrði fyrir vini
mínum að lækurinn væri horf-
inn, en hins vegar hef ég einsett
mér að bjóða engum í rútuna
„Reykjavík at night".
Reykjavík
er vindarass
Sumir segja Reykjavík vinda-
rass og ógerning að halda þar
útiskemmtanir vegna veðurs.
Þetta var þó afsannað í sumar,
því setning Listahátíðar 1978
fór fram undir berum himni 3.
júní og nákvæmlega á þeim 20
mínútum sem rigndi þann dag.
Einn poppari setti fram þá
hugmynd að skapa líf í úti-
skemmtanahald á Islandi með
því að gera véðrið samsekt í
hverri skemmtun og láta það
ráða ferðinni. Aðferðin er í
stuttu máli þessi: Borgaryfir-
völd bjóði upp á útidagskrá um
hverja helgi á sumrin. Veðrið
ákveður síðan hvort af skemmt-
uninni verður; þannig að sé gott
veður veit fólk að það getur
gengið að skemmtuninni vísri á
Lækjartorgi, en byrji hann að
blása, geti menn bókað að
skemmtunin fellur niður og
flyzt á næstu helgi með sólskini.
Reykjavík
er mötuneyti
Ein ástæða þess að veitinga-
húsarekstur þrífst ekki í borg-
inni eru öll mötuneytin sem ríki
og borg hafa komið á laggirnar.
Mötuneytin eru undanþegin
flestum þeim opinberu gjöldum
sem veitingarekstur er háður, og
samkeppni er því vonlaus fyrir
frjálst framtak. Náköld krumla
stórabróður leggst yfir æ fleiri
þætti íslenzks þjóðfélags.
Ungur maður hefur varpað
fram þeirri hugmynd, að létta
opinberum gjöldum af veitinga-
rekstri og gera hann jafn rétt-
háan opinberum mötuneytum,
og skapa þannig grundvöll fyrir
eðlilega samkeppni.
Gallinn við mötuneytin er
öðru fremur sá að þau draga
fólk í dilka. Sama fólkið er
bundið af einu og sama mötu-
neytinu.
Síðan, þegar frambærilegir
veitingastaðir hafa náð að festa
rætur ætti að fækka mötuneyt-
unum og leggja þau loks niður.
Beri einhverjum að hafa for-
ystu um þessa þróun er það
borgarstjórn Reykjavíkur. Eins
og stendur eru opinber mötu-
neyti dauðahlekkur á heilbrigð-
um veitingarekstri.
Hugsum okkur ef stefnt yrði
að því að gera Gamla miðbæinn
ar til að skemmta sér, en á í
ekkert hús að venda, nema
kaupa flösku á svörtum, leita
skjóls í leigubíl og hanga fyrir
utan sölugatið við Umferðar-
miðstöðina. Hvergi er gert ráð
fyrir afdrepi fyrir sjómenn eða
aðra sem vilja eða þurfa að
skemmta sér utan venjulegra
helga.
Hvernig væri að bindindis-
samtök og aðrir, sem spá í
áfengisvandamálið, tækju þenn-
an ósóma fyrir og berðust fyrir
bættri skemmtanamenningu, í
stað þess að einblína á boð og
bönn, og ætla sér að leyfa
vandann með því að færa tilver-
una í spennitreyju?
Myndlistarmaður sagði eitt
sinn: „Reykjavík er að breytast í
verstöð þar sem menn strita
myrkrana á milli, en flýja svo til
Mallorea til að skemmta sér.
Viljum við að Reykjavík endi
sem vinnubúðir og menn verði
að fara til útlanda til að gera sér
glaðan dag?“
Er Reykjavík aðeins staður til
að róta saman peningum með
ofsalegri vinnu og svefni, svo
það fyrsta sem okkur detti í hug,
þegar við viljum lifa, sé að flýja
burt? Sá sem leggur ekki rækt
við borgina sína, er kaupamaður
sem á hvergi heima.
Léttlyndur rithöfundur stakk
einu sinni upp á því, að borg-
aryfirvöld fengju nokkur hundr-
uð manns til að leika fótgang-