Morgunblaðið - 21.02.1980, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 21. FEBRÚAR 1980
Minning:
Gísli Júlíus Skafta-
sony Lækjarbakka
Fæddur 22. júlí 1907.
Dáinn 9. febrúar 1980.
Laugardagskvöldið 9. febrúar
barst mér sú harmafregn, að vinur
minn, Gísli Skaftason, hefði orðið
bráðkvaddur þá um kvöldið.
Gísli Júlíus fæddist á Fossi í
Mýrdal 22. júlí 1907, eitt ellefu
barna hjónanna Margrétar Jóns-
dóttur og Skafta Gíslasonar bónda
þar. Þá átti Gísli þrjú hálfsystk-
ini. Þegar hann var 5 ára dó móðir
hans, og dreifðist þá barnahópur-
inn, og var Gísli tekinn í fóstur til
hjónanna Guðrúnar Hjartardótt-
ur og Vigfúsar Brandssonar í
Reynishjáleigu í sömu sveit. Á
þeim bæ ólst Gísli-upp og átti þar
heima allt til þess hann stofnaði
eigið heimili.
13. janúar 1938 kvæntist Gísli
eftirlifandi konu sinni, Önnu
Kristínu Ólafsdóttur, og hófu þau
þá búskap á Lækjarbakka, föður-
leifð Kristínar, og hafa búið þar
síðan. Þeim varð þriggja barna
auðið, sem öll eru hin mannvæn-
legustu eins og þau eiga kyn til.
Börnin eru þessi: Fjóla, gift
Birgi Hinrikssyni, þau eru búsett í
Vík; Ragnhildur, gift Guðbergi
Sigurðssyni, þau búa á Lækjar-
bakka; Þórólfur, í foreldrahúsum,
ókvæntur. Barnabörn þeirra
Lækjarbakkahjóna eru orðin átta.
—Á heimili þeirra Kristínar og
Gísla voru tveir bræður húsfreyju,
Þorsteinn eldri og yngri, og unnu
þeir heimilinu af trúleik; þeir eru
látnir fyrir nokkrum árum. Af
systkinahópnum stóra frá Fossi
eru nú sjö á lífi.
Það var á haustdögum 1947 að
leiðir okkar Gísla lágu saman. Ég
réðst þá kennari austur í Mýrdal
og var til heimilis á Reyni tvo
fyrstu veturna. Er skemmst frá að
segja, að ég varð brátt heimagang-
ur á Lækjarbakka, enda þótti mér
allgott að ræða „um landsins gagn
og nauðsynjar" við hinn glaðbeitta
og greinda húsbónda þar. Oft voru
þetta „eldhúsumræður", en ekki
var heldur ótítt, að ég væri að
snagast kringum hann í fjósinu, er
hann var að ljúka löngum vinnu-
degi, þessi ötuli, ósérhlífni verk-
maður. En það átti margur erindi
til Gísla og Kristínar á þessum
árum og má með sanni segja að
heimili þeirra væri miðstöð og
samkomustaður sveitarinnar og
varla var farið svo með mjólk á
brúsapallinn að ekki væri litið inn
— á Lækjarbakka var ætíð opið
hús. Stína mín, blessunin, tók
öllum af sinni falslausu einlægni
og alltaf var heitt á könnunni. Var
þá skrafað og skeggrætt og hús-
bóndinn hrókur alls fagnaöar með
glettnisglampa í augum og gam-
anyrði á vör. — Síðasta veturinn,
sem ég kenndi þarna, brann skóla-
húsið í Reynishverfi; Gísli var þá í
skólanefnd og skjótráður að
vanda, því þegar daginn eftir
brun’ann var kennsla hafin í stof-
unni á Lækjarbakka! Eins og
gefur að skilja þýddi þetta aukin
umsvif og umstang á heimilinu,
ekki síst fyrir húsfreyju, sem hún
veikst ekki undan og átti hún þá
oftar en ekki við vanheilsu að
stríða.
Ekki vildu -Reynishverfingar
vera án skólahúss til langframa og
var þá ráðist í byggingu Eyrar-
lands og með samstilltu átaki var
því verki hrundið í framkvæmd.
Hafði Gísli þar alla forystu og
frumkvæði.
Gísli var kappsfullur og elju-
maður hinn mesti til allra verka,
enda mun hann fljótt hafa þurft
að taka til hendinni. Ungur að
árum fór hann á vertíð til Eyja, en
þó mun hugur hans jafnan hafa
staðið til búskapar, enda hlífði
hann sér hvergi eftir að hann hóf
búskap á Lækjarbakka, seinna
keypti hann jörðina Reynishjá-
leigu. Með atorku og ósérhlífni
hófst hann úr fátækt til bjarg-
álna. Margir leituðu til Gísla og
vildi hann hvers manns vandræði
leysa, enda var hann þeirrar
gerðar að vilja fremur vera veit-
andi en þiggjandi.
Gísli fylgdist gjörla með því er
efst var á baugi hverju sinni og
tók jafnan skýra afstöðu til mála,
kenndi þar hvorki hiks né hálf-
velgju. Fylgdi hann fast fram
þeim málum, er honum voru
hugleikin, og hvað helst ef andbyr
var, enda maðurinn harðskeyttur
og höfuðkempa til vopna sinna. En
hann var hreinskiptinn og hafði
því traust sveitunga sinna. Hann
var fyrst kjörinn í hreppsnefnd
1946 og átti þar lengi sæti, hann
var í skólanefnd eins og fyrr er
getið, meðhjálpari í Reyniskirkju
þrjá áratugi, og fleiri trúnaðár-
störf voru honum falin, þó eigi séu
hér talin.
Ég hripa þessi minningabrot á
kveðjustund en finn þó, að þau eru
færri og fátæklegri en skyldi, því
gott er góðs drengs að minnast.
Þökk, vinur, fyrir þriggja áratuga
órofavináttu.
Kristín mín! Við hjónin sendum
þér og börnunum hugheilar sam-
úðarkveðjur.
Útför Gísla J. Skaftasonar var
gerð frá Reyniskirkju 16. febrúar
að viðstöddu fjölmenni.
Jón Kristinsson
Við, sem lifum það að komast
yfir miðjan aldur, eins og það er
nefnt, verðum að hörfast í augu
við þá staðreynd að æ fleiri
samferðamenn hverfa yfir landa-
mæri lífs og dauða með hverju
árinu sem líður. Aldrei vitum við,
hverjum klukkan glymur næst.
Þess vegna kemur dauðinn oft svo
óvænt. Þó er öruggt að hann er
ætíð og allsstaðar nálægur.
Það var því eins og ég væri
lostinn þungu höggi er mér barst
fréttin um skyndilegt fráfall Gísla
Skaftasonar, vinar míns, á
síðkvöldi þann 9. þessa mánaðar.
Fyrir skömmu var hann gestur
á heimili okkar hjónanna og við
áttum með honum ánægjulega
kvöldstund, sem okkur fannst líða
allt of fljótt. Umræðuefnin voru
nóg og Gísli glaður og reifur
eins og alltaf, fullur af lífsfjöri og
starfsþrá þrátt fyrir árin. Erfitt
er því að sætta sig við að hann
skuli nú vera horfinn af sjónar-
sviðinu og lagður upp í þá ferð,
sem okkar allra bíður. Ég læt vera
að skrifa um ævi og starf Gísla.
Það verður gert af öðrum.
Þessi fáu kveðjuorð eru sett á
blað til þess að þakka honum við
leiðarlok fyrir samfylgdina og
óska honum fararheilla til lands-
ins eilífa. Það skarð, sem burtför
þessa góða vinar míns skilur eftir
í huga mínum, er stórt og vand-
fyllt.
Gísli Skaftason var maður, sem
ekki gleymist þeim, er kynntust
honum og eignuðust hann að vini.
Hann var flestum mönnum trygg-
ari þeim er ég hefi kynnst um
ævina og hann gleymdi ekki göml-
um kynnum þótt vík yrði milli
vina. Fyrir það skal honum þakk-
að á kveðjustund.
Tæpir 3 áratugir eru nú liðnir
síðan ég og fjölskylda mín fluttist
til Víkur í Mýrdal. Þá hitti ég í
fyrsta sinni Gísla á Lækjarbakka.
Þá hófust kynni okkar, sem leiddu
til mikilla samskipta og samvinnu
í rúman áratug. Þar bar aldrei
neinn skugga á og vináttuböndin,
sem þá voru bundin entust. Gisli
gerði ekkert með hangandi hendi.
Einlægni og festa einkenndi allt
hans líf og sá, sem einu sinni hafði
eignast vináttu hans, átti hana
vísa þaðan í frá.
Gísli Skaftason var ekki borinn
til auðs eða valda. Hann var einn í
hópi ellefu alsystkina og átti auk
þess þrjú hálfsystkini. Móðir hans
dó frá hópnum sínum þegar Gísli
var aðeins fimm ára gamall.
Hlutskipti hans varð því að alast
upp hjá vandalausum. Fóstru sína,
sem hann unni, missti hann einnig
meðan hann var enn á unglings-
aldri. Lífið var honum því hvorki
blítt eða gjöfult fyrstu árin. Þó
hafði það verið lagt í vöggu hans,
sem kannski er hverju manns-
barni dýrmætast, góðar gáfur og
líkamshreysti ásamt athafnaþrá,
óbilandi kjarki og léttri lund. Með
þetta veganesti hóf hann sína
lífsbaráttu og hann átti að baki
marga sigra og góða áður en yfir
lauk.
Gísli var gæfumaður í einkalífi
sínu. Hann átti góða konu,
Kristínu Ólafsdóttur, og börnin
þeirra þrjú eru foreldrum sínum
lík að atorku og mannkostum.
Allt frá æsku stóð hugur Gísla
til sveitabúskapar, þótt hann
stundaði einnig sjóróðra og önnur
sjávarstörf á vertíðum. Þegar
hann kvæntist árið 1938 hófu
ungu hjónin búskap að Lækjar-
bakka, sem var föðurleifð Kristín-
ar. Þar bjuggu þau alla tíð. Jörðin
Lækjarbakki er í Reynishverfi,
vestan undir Reynisfjalli. Þar
er mikil náttúrufegurð og
moldin djúp og frjó. Þarna í
hverfinu voru bæði hjónin borin
og barnfædd og þar unnu þau
lífsstarf sitt með sóma.
Gísli Skaftason var sístarfandi
atorkumaður og búskapurinn á
Lækjarbakka til fyrirmyndar.
Heimili þeirra hjóna stóð opið
öllum, sem leið áttu í Reynishverf-
ið. Þar var öllum veitt af alúð og
frábærri gestrisni. Hressilegt við-
+
Innilegar þakkir til allra sem sýndu samúö og vinarhug viö fráfall
eiginmanns míns, fööur, tengdaföður og afa,
KRISTINS OTTASONAR,
skipasmiös
Guölaug Eiríksdóttir
Hanna Kristínsdóttir Hilmar Gestsson
Otti Kristinsson Rannveig Ingvarsdóttír
og barnabörn
t
Útför
BJARNA BJARNASONAR
frá Bolungarvík
Vallarbraut 1,
Akranosi
veröur gerö frá Akraneskirkju, föstudaginn 22. febrúar kl. 14.
Þeim sem vildu minnast hans eru vinsamlegast beönir aö láta
Sjúkrahús Akraness njóta þess.
Jóna Jónsdóttir
Friögeróur E. Bjarnadóttir Banadikt R. Hjálmarsson
Erla Guömundsdóttír Gfsli Sigurösson
Skarphéöinn S. Bjarnason Sigrfóur Karlsdóttir
Jón Ol. Bjarnason Þorgaröur M. Gísladóttir
Jóna B. Bjarnadóttir Guöfinna G. Bjarnadóttir
barnabörn og barnabarnabörn.
mót og glettni húsbóndans laðaði
fólk að honum, hvort sem var
heimafyrir eða á mannamótum.
Hann var ætíð manna fyrstur til
að rétta út hönd til hjálpar ef
hann vissi einhvern standa höllum
fæti.
Gísli var einarður maður,
hreinskiptinn og baráttuglaður.
Hann sagði meiningu sína fullum
hálsi og án allrar tæpitungu.
Baktjaldamakk og undirferli var
fjarri honum. Menn gátu treyst á
drengskap hans, hvort sem um
samherja eða andstæðinga var að
ræða og hlaut hann af því virðingu
og traust allra er með honum
störfuðu eða áttu við hann skipti.
Hann hlaut strax á barnsaldri
þá lífsreynslu, sem margir kynn-
ast aldrei, sem betur fer, og kom
úr þeirri eldraun heill og ókalinn á
sál og líkama. En reynsla
bernskuáranna var honum þó ætíð
hugstæð og mótaði lífsviðhorf
hans á margan hátt. Kannski var
það vegna þessa að hönd hans var
alltaf svo hröð til hjálpar ef þeir
áttu í hlut, sem minna máttu sín.
Við sem þekktum Gísla á Lækj-
arbakka, berum söknuð í brjósti
þegar hann svo skyndilega er
horfinn af sjónarsviðinu.
Ég vil við leiðarlok þakka hon-
um fjölmargar ánægjulegar sam-
verustundir á lífsleiðinni, —
þakka honum fyrir tryggðina,
vináttuna og drengskapinn, sem
aldrei brást.
Við hjónin og börnin okkar
sendum fjölskyldunni á Lækjar-
bakka okkar innilegustu samúð-
arkveðjur og biðjum þeim bless-
unar á ókomnum árum.
Ragnar Jónsson
Kveðja:
Orvar Þorbjörnsson
Fæddur 17. mars 1977.
Dáinn 2. febrúar 1980.
Art hrygxjast og gleðjast
hér unt fáa daga
að heilsast og kveðjast
l'að er lífsins saga.
(P.J. Ardal)
Það var mikill gleðidagur í
fjölskyldunni er Örvar litli leit
dagsins Ijós. Lítill fallegur dreng-
ur var kominn í heiminn sem var
fagnað innilega af foreldrum og
öllu venslafólki, sem bundu sínar
björtustu vonir við framtíð þessa
litla drengs.
En ævidagarnir urðu ekki
margir aðeins tæp 3 ár. Þessi litli
drengur bar alltaf með sér birtu
og yl þrátt fyrir líkamlega veik-
burði sína allt frá fæðingu.
Á kveðjústund þökkum ,við allt
hið ljósa og bjarta er hann færði' í
okkar rann, -og biðjum algóðan
Guð að vernda litla vininn okkar
og gefa foreldrum hans birtu og yl
í fangið sitt.
Langafi og langamma.
Arnarhrauni 4, Ilafnarfirði.
Kæru ástvinir heima á íslandi.
Við sem erum hér í Kaupmanna-
höfn um stundarsakir fengum
fréttina af láti Örvars litla,
skömmu eftir brottför hans. Þrjú
ár er ekki langur æviferill, en um
Örvar giltu einstakar aðstæður.
Hann var veikburða frá því hann
leit dagsins ljós og til hinztu
stundar. Slík börn verða háðari
nærveru ástvina og umönnun, en
þegar um heilbrigð börn er að
ræða. Og við sem álengdar stóðum
dáðumst að hetjulund foreldr-
anna. Og margar hlýjar hugsanir
og bænir streymdu til þeirra frá
ástvinahópnum. Slík lífsreynsla
þroskar meir en flest annað, sem á
lífsleið þeirra verður. Það sáum
við og skildum. Nú er þessi þraut
liðin og við trúum því, að Örvar sé
kominn þangað sem engin kvöl er
framar til en allt er orðið nýtt.
Við biðjum foreldrum hans og
öðrum ástvinum allrar Guðs
blessunar, styrks og friðar.
Dabba og Ómar.
Við viljum kveðja lítinn vin. Þó
að Örvar hafi átt skamma ævi, var
hann öllum til gleði. Það, sem við
þekktum hann, var hann rólegt
barn og gott. Það er lítið hægt að
segja, nema við vottum foreldrum
hans og ástvinum innilega samúð
og við viljum segja að honum gæti
örugglega ekki liðið betur en núna.
Vinur þú sefur við opinn glugga.
Æskunnar brunn í svefnsins Ifyiltu festi
siítur þú i oif safnar fullum krafti.
lluKur minn man þinn háa pálmaskuKKa,
hafi úk komið líkur þreyttum Kesti
utan frá lifsins eyðuhvitu söndum.
Steinunn Helga og fjölskylda.
Hulda og fjölskylda.
Afmœlis- og
mmningargreinar
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og
minningargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrir vara. Þannig verður grein, sem birtast á í
miðvikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi
á mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga.
Greinar mega ekki vera í sendibréfsformi. Þess skal
einnig getið af marggefnu tilefni að frumort ljóð um
hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíðum
Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera velrituð og
með góðu línubili.