Morgunblaðið - 25.06.1981, Blaðsíða 16

16
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 25. JÚNÍ 1981
Apakapphlaup
og talnakapp-
hlaup voru iðk-
uð af miklu
fjöri um kvöld-
ið.
Sumardvöl
barna í sveit
99Á Úlfljótsvatni
er hopp og hí u
— hopp og hí
Tveir smyglarar, dökkir á hörund, voru handsamað-
ir af hópi 50 barna á bökkum Úlfljótsvatns í
siðustu viku. Smyjílararnir höfðu smyglað umtals-
verðu magni af kexi og var varningurinn gerður
upptækur. Tildrög málsins voru þau að sýslumaður Arnes-
sýslu hafði látið það boð út ganga, að sést hefði til smyglara
á ferli í nágrenni Úlfljótsvatns og bað hann barnahópinn að
hafa opin augu, ef sæist á ný til ferða þeirra. Mánudags-
kvöldið 15. júní skiptu börnin sér í flokka, njósnaflokk,
merkjaflokk, seiðgaldraflokk — til að lokka smyglarana að,
— sjúkraflokk og fleiri, því spurst hafði að þeir myndu
reyna að koma smyglvarningnum undan þá um kvöldið. Um
leið og birtu fór að bregða komu smyglararnir með góssið
upp að strönd vatnsins á hraðbáti. Börnunum tókst að
yfirbuga þá, ná kexbirgðunum og fengu þau kexið ásamt
heitu kakói sem verðlaun. Smyglararnir fengu auðvitað
makleg málagjöld.
Börnin sem um ræðir eru á aldrinum 7 — 13 ára og eru á
sumardvalarheimili Bandalags íslenzkra skáta við Ulfljóts-
vatn. Lýsingin á afreki þcirra hér að ofan er frásögn
Tryggva Felixsonar yfirumsjónarmanns búðanna á inntaki
leiks sem farið var í með börnunum kvöldið áður en
blaðamaður Mbl. kom i heimsókn til að kynnast starfseminni
lítillega og ræða við börnin.
Tryggvi, sem er hagfræðingur
og þjóðfélagsfræðingur að mennt,
sagði að sumrinu væri skipt í þrjú
megintímabil. Börnin dveldust yf-
irleitt eina viku hvert, sum lengur.
Vikudvöl kostar 560 kr., átta daga
dvöl aftur á móti 630 krónur.
Fargjald fram og aftur kostar 60
kr. aukalega.
Börnin dvelja á tveimur stöðum
við Úlfljótsvatn. Annars vegar í
kvenskátaskálanum en hins vegar
drengjaskátaskálanum. Borðað er
í sérstökum skála við hlið kven-
skátaskálans. Börnunum er skipt í
tvo hópa eftir aldri, en systkinum
og vinum er leyft að vera saman í
hópi án tillits til aldurs. Strákar
og stelpur eru saman í hópum.
Fastir starfsmenn á staðnum
eru tíu skátar, en um helgar koma
iðulega nokkrir til viðbótar í
heimsókn og aðstoða þá við leiki
og starf.
„Skátalíf
er þjóðlír
— Byggir starfið í sumarbúð-
unum á grunni skátastarfsins?
„Nei, ekki að öðru leyti en því að
við foringjarnir notum reynslu
okkar úr skátahreyfingunni í
leikjum og starfi. Hefðbundið
skátastarf er þetta ekki og get ég
nefnt sem dæmi að fánahylling fer
ekki fram á skátavísu." Einn
foringjanna, Bennó, Benjamín
Árnason, bætti því við, að skátalíf
væri þjóðlíf og mætti að því leyti
segja að starfað væri í anda
skátahreyfingarinnar.
Tryggvi sagði starfið fjölbreytt.
farið væri í gönguferðir í nágrenn-
inu og bátsferðir á Úlfljótsvatni,
sundlaugin á Ljósafossi væri
óspart notuð, þá væru dagsferðir,
leikir, kvöldvökur og varðeldar svo
eitthvað væri nefnt. „Búin“ á
staðnum væru einnig mjög vinsæl
hjá yngri bðrnunum. „Við reynum
að sveipa allt starf í ævintýra-
ljóma. Gönguferð er ekki aðeins
gönguferð heldur fá börnin ákveð-
in hlutverk á leiðunum. Þau fá
bréfleg skilaboð á ákveðnum
stöðum um að ganga eftir áttavita
í ákveðnar áttir eða leysa ákveðin
verkefni. Þá fá þau að elda sinn
mat sjálf undir beru lofti og eldri
börnin fá sérstaka þjálfun í útilífi.
Þau tjalda, útbúa tjaldborg með
göngustígum og tilheyrandi. Þá
sofa þau í tjöldum, þegar vel
viðrar. Öllu sælgæti sem börnin
koma með eða fá sent er safnað í
einn sjóð og fá þau síðan jafnt úr
honum. Við höfum þann háttinn á,
þegar við göngum niður að Ljósa-
fossi til að fara í sund, að þá er
stoppað og gefið inn „benzín", sem
er sælgætismoli, þegar börnin
verða lúin á göngunni, einnig fá
þau sælgætisbita á kvöldvökum og
við hátíðleg tækifæri.
Segi þeim þá
sögur úr
sveitinni
— Hvernig gengur að hafa
hemil á svona mörgum börnum?
„Það gengur vel. Þau eru róleg
og góð og leiðist ekki á meðan þau
hafa nóg að gera. Þá höfum við í
hópnum, sem nú er hérna, til að
mynda nokkur börn sem eru að
koma hingað í fimmta sinn, þann-
ig að lítið er um vandamál.
Áuðvitað er þetta erfiðast fyrst
meðan við erum að koma þessu í
gang, en álagið er hvað mest í
eldhúsinu. Þar er verið að frá því
eldsnemma að morgni og langt
fram á kvöld."
— Engin heimþrá og tár í
kodda á kvöldin?
„Ég er að baka. ah, ha, ha“ gætu þessar myndarlegu stelpur verið að
syngja, en þær eru, talið frá vinstri: Sigrún Jónsdóttir, Elín
Þórðardóttir og Guðrún Einarsdóttir.
Nokkrir úr hópi starfs-
manna. ásamt yfirum-
sjónarmanni, fyrir fram-
an eidhús- og borðskál-
ann. Þorvaldur Böðvar
Jónsson lengst ti vinstri,
þá Benjamín Árnason —
Bennó, síðan Tryggvi
Felixson, þá Ásta Kristin
Þorsteinsdóttir og loks
Hrönn Ingibergsdóttir
matráðskona. Bennó,
Ásta og Þorvaldur Böðv-
ar eru öll foringjar á
staðnum.
„Jú, það kemur stundum fyrir
að þau gráta og þá helst á kvöldin
og sakna þá mömmu og pabba. Þá
segi ég þeim sögur úr sveitinni.
Það hefur aldrei brugðist."
Nú höfum við tekið nokkuð
langan tíma frá Tryggva og félög-
um hans því í nógu var að snúast.
Undirbúa þurfti varðeld fyrir
eldri börnin niðri við drengjaskála
fyrir kvöldið, setja upp mörk og
útbúa fótboltavöll fyrir morgun-
daginn og sinna þurfti krökkun-
um.
Blaðamaður gekk því upp fyrir
kvenskátaskálann til að spjalla
við krakkana og fá þeirra álit á
dvölinni þarna, en þau voru í
frjálsum tíma eftir kvöldmat og
höfðu mörg brugðið sér upp í
„búin“.
Þær voru að baka
Fyrstar hittum við að máli þær
Sigrúnu Jónsdóttur úr Mosfells-
sveit. „Átta ára, nei níu ára — ég
gleymi þessu alltaf," sagði hún
aðspurð um aldur. Einnig Elínu
Þórðardóttur, 9 ára, úr Reykjavík.
Þær voru önnum kafnar við
„bakstur" á fallegum kökum. Upp-
skriftin var auðfengin: Mold, sem
nóg er af á staðnum, og vatn úr
nærliggjandi lækjarsprænu. Þá
eru steinar, laufblöð og fleira
tilfallandi notað til skrauts. Kök-
urnar voru hinar fallegustu útlits
en blaðamaður afþakkaði samt
gott boð um að smakka, og hafði
góða afsökun, enda nýbúinn að
þiggja veitingar í eldhúsi staðar-
ins.
— Er gaman hérna stelpur?
Ja-há sögðu þær einum rómi.
— Hvað er mest gaman?
Jdest gaman er að fara á bát, —
við fórum út á bátum í dag.“
— Náðuð þið smyglurum í gær-
kvöldi?
Já, — það var soldið gaman.
Nú bættist Rúna — Guðrún
Einarsdóttir sjö ára — í hópinn,
en hún hafði farið í heimsókn í
hitt „búið“ sem er ofar í brekk-
unni. Hún var sammála þeim
hinum að það væri mjög gaman í
sveitinni.
— Saknið þið ekkert þeirra
heima?
Nei, nei, sögðu þær eldri. Það
verður samt líka gaman að koma
heim, bættu þær við. Rúna svaraði
hreinskilnislega: „Ég veit það
ekki, jú pínulítið."
Þær stöllur máttu nú ekki vera
að því að hugsa meira um að-
komumann, eða hvort þær sökn-
uðu einhverra. Bakstrinum varð
að ljúka fyrir kvölddagskrána.
Leyfi fékkst til myndatöku, en
síðan luku þær bakstrinum og
þutu að því loknu í kurteisis-
heimsókn í nágrannabúið.
„Við urðum að
róa og róa“
Við héldum því niður í drengja-
skátaskála. Á flötinni fyrir utan
var risin myndarleg tjaldborg og
gerð gangstíga og girðinga miðaði
vel. Við tjöldin hittum við sex
vaska stráka og tókum þá tali.
Þeir höfðu frá mörgu að segja og í
frásögnum báru hæst ævintýri