Morgunblaðið - 12.11.1981, Síða 37

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 12. NÓVEMBER 1981
37
Páll Hallbjörnsson
- Minningarorð
tíð var það aðalsmerki hans að
skila sínum starfsdegi sem best og
engan þekki ég sem fólk hændist
eins að. Þrátt fyrir erilsama daga
var oft tími til að glettast örlítið
við náungann, einnig ef einhver
nálægur átti við erfiðleika að
stríða, var fylgst með og reynt að
bæta úr, hugga og gleðja. Já, mik-
ið höfum við misst sem störfuðum
með Gunnari og eignuðumst hann
að vini. Tómarúm verður hjá litla
hópnum í aukasopanum á morgn-
ana, þar sem öll heimsins vanda-
mál eru útkljáð og hann síkátur og
iðandi af lífsfjöri. Og sárt er að
sætta sig við að ekki verða fleiri
gönguferðir farnar með Gunnari
þar sem lífsgátan var rædd fram
og aftur.
Hjá okkur samstarfsfólkinu lif-
ir minningin um góðan dreng og
einstakan starfsmann. Missirinn
er sár, en mestur hjá Elsu, börn-
unum og öldruðum föður.
Við Edda og börn okkar vottum
þeim okkar dýpstu samúð.
Konráð Guðmundsson
Glaðlega röddin er hljóðnuð.
Sætið hans við skrifborðið er autt.
Gunnar Óskarsson hefur kvatt
vinnustaðinn sinn hinsta sinni.
Hann sem alltaf var svo jákvæður,
hrókur alls fagnaðar í góðra vina
hópi.
Hvern hefði órað fyrir því að
þarna færi maður sem hefði feng-
ið þann úrskurð að hvenær sem
væri, gæti kallið komið og að lok-
um beið Gunnar ósigur fyrir
sjúkdómnum er hann hafði barist
við um margra mánaða skeið.
Hann hafði gengið glaður tii
starfa dag hvern. Hann hafði bæt-
andi áhrif á vinnufélagana og þá
sem hann umgekkst. Alltaf þessi
létti, mildi tónn. Dagfarsprúður
var hann. Móttökustjóri á Hótel
Sögu um margra ára skeið. Þegar
gest bar að garði, var hann boðinn
og búinn að miðla því besta sem
hann átti. Þjónustu alla leysti
hann vel af hendi, það var sama
hvort voru á ferð þjóðhöfðingjar
fjarlægra landa eða bóndinn úr
nærliggjandi sveit, allir nutu þeir
hlýjunnar og nærgætninnar sem
Gunnari var í blóð borin.
Þau hjónin Gunnar og Elsa
höfðu reist sér hlýlegt heimili að
Hjallalandi 12 hér í borg. Þar
bjuggu þau ásamt börnum sínum.
Þar ríkti vinátta og skilningur
fyrir velferð heimilisins og barn-
anna. Gunnar var söngelskur
mjög og aðeins 12 ára að aldri
heillaði hann þúsundir manna
með bjartri og fallegri drengja-
rödd og söng þá inn á hljómplötu.
Gunnar var nærgætinn mjög og
byrjendur í starfi nutu hlýleika
hans í hvívetna. Hann fylgdist
með vinnufélögunum í starfi, jafnt
sem utan þess. Það fór ekki hátt er
hann spurði líðan þessa eða hins.
Hlýlegt handtak eða góðar óskir
þeim til handa er vegna veikinda
eða annarra aðstæðna áttu þess
ekki kost að stunda vinnu um
lengri eða skemmri tíma, en
mættu svo á vinnustað að nýju.
Gunnar var vinur í raun. Hann
uppfyllti orð heilagrar ritningar:
Allt sem þér viljið að aðrir menn
gjöri yður, það skuluð þér og þeim
gjöra. Gunnar hefur nú tekið hvíld
frá störfum, en síðustu árin sem
hann lifði, vann hann við skrif-
stofustörf á Hótel Sögu.
Hvað segir orð Guðs um lífið og
dauðann? Á stundum sem þessum
koma spurningar fram í hugann:
Er líf að loknu þessu? Látum Bibl-
íuna svara, hjá predikaranum eru
þessi orð skráð:
„Því að þeir sem lifa, vita að
þeir eiga að deyja, en hinir dauðu
vita ekki neitt og hljóta engin laun
framar, því að minning þeirra
gleymist. Bæði eiska þeirra og
hatur og öfund, það er fyrir löngu
farið, og þeir eiga aldrei framar
hlutdeild í neinu því, sem við ber
undir sólinni."
Þannig að þeir sem deyja fá
hvíld erfiðis síns. Þeir sofna og
sofa þar til orð rætast eins og
skráð er í 1. Þessalonikubréfi
4.13-18:
„Ekki viljum vér, bræður, láta
yður vera ókunnugt um þá, sem
sofnaðir eru, til þess að þér séuð
ekki hryggir eins og hinir sem
ekki hafa von. Því að ef vér trúum
því, að Jesús sé dáinn og uppris-
inn, þá mun Guð sömuleiðis fyrir
Jesúm leiða ásamt honum fram
þá, sem sofnaðir eru; því að það
segjum vér yður og höfum fyrir
oss orð Drottins, að vér sem sofum
og erum eftir við komu Drottins,
munum alls ekki fyrri verða en
hinir sofnuðu; því sjálfur Drottinn
mun með kalli, með höfuðengils
raust og með básúnu Guðs, stíga
niður af himni, og þeir, sem dánir
eru í trú á Krist, munu fyrst upp
rísa; síðan munum vér, sem lifum,
sem eftir erum, verða ásamt þeim
hrifnir burt í skýjum til fundar
við Drottin í loftinu: og síðan
munum vér vera með Drottni alla
tíma. Huggið því hver annan með
þessum orðum."
Þannig fáum við vitneskju um
það að dauðir sofa þar til Kristur
kemur í skýjum himinsins og þeir
sem dánir eru 1 trú á Krist munu
fyrst upp rísa. Huggið því hver
annan með þessum orðum, segir í
Ritningunni. Með þá von í huga og
trúvissu, felum við vin okkar,
Gunnar, í hendur almættisins.
Við vinnufélagar Gunnars sökn-
um góðs drengs. Nú er sætið hans
autt, röddin hljóðnuð. En eftir lif-
ir minning um góðan dreng.
Við vottum þér, Elsa mín, og
börnunum, svo og öðrum ættingj-
um og vinum okkar innilegustu
samúð og biðjum algóðan Guð,
sem öllu stjórnar, að veita styrk
og kraft í þungri sorg. En orð
Ritningarinnar létta gönguna:
„Komið til mín allir þeir sem erf-
iði og þunga eru hlaðnir og ég mun
veita yður hvíld.“ Þeirrar hvíldar
njótum við uns dagurinn ljómar.
Kar þú í friði,
friður (>uðs þig blcssi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
F.h. Starfsmanna-
félags Hótel Sögu
K.V.Þ.
1898 — 1981
Nokkur kveðjuord.
Um leið og ég set á blað nokkur
kveðjuorð í sambandi við fráfall
Páls Hallbjörnssonar, æskuvinar
míns, finnst mér bjart yfir sam-
fylgdinni. Við vorum þátttakendur
í mesta byggðaævintýri aldarinn-
ar, þegar fólk streymdi hvaðanæ-
va frá Vestfjörðum til Suðureyrar
í Súgandafirði. Upp úr aldamótun-
um síðustu voru um þrjátíu íbúar
í fiskiverinu á Suðureyri, en
fimmtán árum síðar taldist á
fjórða hundrað manns í þorpinu
og tuttugu og tveir mótorbátar
flutu þar fyrir landi. Það var
gullævintýrið, sem laðaði fólk í
veiðistöðina, þar var skammt til
hafs og „gott til fiskifanga" og hin
nýja sjósókn á mótorbátum í full-
um gangi. Sem dæmi um þessa
fólksflutninga má geta þess, að
þrjár stórar fjölskyldur fluttust
þá frá Tálknafirði til Suðureyrar.
Þar á meðal voru Sigrún Sigurð-
ardóttir og Hallbjörn Oddsson frá
Bakka með ellefu börn sín. Meðal
þeirra barna var Páll, þá um
fermingu.
Fyrir nokkrum árum kom ég til
Tálknafjarðar landveg. Þá fannst
mér sveitin vera eins og hlýr og
mjúkur faðmur og ég fór að hug-
leiða hvað það var, sem dregið
hafði þennan mikla mannfjölda
milli byggða. Það mun að mestu
hafa verið atvinnuleit. Tveir elstu
synirnir á Bakka, Sigurður og
Oddur, voru fluttir til Suðureyrar,
orðnir þar formenn á mótorum og
aflamenn í fremstu röð.
Hann kom úr hinum hlýja
Tálknafirði, þar sem hann hafði
alist upp, en ég kom frá Flateyri,
með tveggja ára viðdvöl í Bæ í
Staðardal og við hittumst á fisk-
reitum Ásgeirsverslunar á Suður-
eyri.
Er ekki að orðlengja það, að við
urðum brátt góðir vinir og félagar.
Páll var þemur mánuðum eldri en
ég, hann var glaður og spriklandi
af fjöri. Við vorum báðir grannir á
vöxt, en talsvert þrekmiklir eftir
aldri. Við reyndum brátt krafta
okkar saman, tuskuðumst og valt
á ýmsu, fengum kannski blóðnasir
eða það rifnaði niður úr jakkavasa
í áflogunum. Þessi útrás okkar í
ólátunum vakti nokkra athygli og
Magnús Hj. Magnússon fræðimað-
ur (Olafur Kárason Ljósvíkingur),
sem vann með okkur, orti um
okkur, svo sem sjá má í Dagbókum
hans. Seinna á lífsleiðinni minnt-
umst við Páll oft á þessa fyrir-
ferðamiklu útrás á unglingsárun-
um.
Við gengum í íþróttafélagið
Stefni á Suðureyri, æfðum glímu,
hlaup, stökk og síðan sund í sjón-
um fyrir innan Suðureyri. Við lifð-
um fjörugu félagslífi, sýndum
íþróttir í heimahéraði og fórum í
sýningaferðir til Bolungavíkur og
á kappmót á ísafirði. Við Páll vor-
um líka félagar á sjó kringum
landið undir stjórn Sigurðar,
bróður Páls. Sem sagt: í leik og
starfi vorum við félagar og vinir.
Við höfðum báðir gaman af að
skrifa. Þegar hann var átján ára
fór hann á vertíð í Sandgerði, hjá
Sigurði bróður sínum. Um pásk-
ana fór Sigurður með skipshöfn-
ina til Reykjavíkur, til þess að
sýna henni höfuðstaðinn. Litlu
síðar sendi Páll okkur í Stefni rit-
gerð til birtingar í skrifuðu félags-
blaði okkar, Sunnu, er lesið var
upp á fundum. Þar lýsir Páll m.a.
komu þeirra félaga í Alþingishús-
ið. Þessa ritgerð skrifaði ungi
maðurinn við þröngar aðstæður í
lúkarnum á vélbátnum Óla, sem
var um tíu smálestir að stærð.
Þjóðkunn er tilhneiging ættar
Páls að skrifa. Hallbjörn Oddsson
skrifaði ævisögu sína, er hann var
kominn á áttræðisaldur, eftirtekt-
arverða aidarfarslýsingu. Birtist
meiri hluti hennar í Tímariti
Vestfirðinga. Cæsar Mar, bróðir
Páls, var farmaður á styrjaldarár-
unum 1914—1918 og fór víða um
höfin. Hann skrifaði og gaf út
tvær sjóferðamannsbækur. Sonur
hans er hinn þjóðkunni rithöfund-
ur Elías Mar.
Á seinni árum sat Páll tíðum
við skrifborðið að loknum vinnu-
degi og skrifaði bæku'r. Sendi
hann frá sér nokkrar skáldsögur,
ferðasöguna Stolt landsins, um
ferð þeirra hjóna með Karlakór
Reykjavíkur til Miðjarðarhafs-
landa. Einnig sendi hann frá sér
rit trúarlegs eðlis.
Síminn var lagður frá ísafirði
til Súgandafjarðar á unglingsár-
um okkar Páls. Einn símamanna
var Jóhann Hallgrímsson, áður
kaupmaður í Reykjavík. Hann
fékk vinnu við Ásgeirsverslun á
Suðureyri og fluttist í plássið með
konu sinni, Guðríði Guðmunds-
dóttur frá Ljárskógum, og tveimur
börnum þeirra, Sólveigu og Guð-
mundi, sem var um fermingu.
Það var yndislegur dagur, þegar
þetta fólk steig á land í plássinu.
Sólveig var milli fermingar og
tvítugs, falleg stúlka, grönn og létt
í fasi. Það var aðalaðandi góðleiki
í framkomu hennar. Þarna var
komin ástmey Páls.
Páll fór um þessar mundir í
Samvinnuskólann í Reykjavík og
kom heim eldheitur framsóknar-
maður undir áhrifum frá Jónasi
frá Hriflu. Þá hóf hann skrifstofu-
og félagsmálastörf á Suðureyri.
Þau Sólveig og Páll gengu í hjóna-
band og þar var ekki tjaldað til
einnar nætur. Þau voru saman í
rúma hálfa öld og eignuðust sex
börn. Alla þessa áratugi báru þau
svipmót hinna glöðu æskudaga.
Þau voru glöð og atorkusöm og
vildu hvarvetna láta gott af sér
leiða. Sólveig er látin fyrir fáum
missírum. Hús þeirra var jafnan
opið fyrir vinum þeirra og þeir
voru margir.
Þau Sólveig og Páll fluttust til
Reykjavíkur um 1930. Páll gerðist
þar brátt mikill athafnamaður.
Hann stofnsetti Harðfisksöluna,
sem varð fljótlega talsvert mikið
fyrirtæki og hafði marga menn við
störf. Þá hóf hann verslunarstörf
við Leifsgötu og byggði stórhýsi
þeirra tíma.
Hann vann mikið og varð einn
af kunnustu borgurum höfuðstað-
arins. I þessum umsvifum gerðist
hann sjálfstæðismaður í hugsun.
Hann breyttist einnig að öðru
leyti. Hann varð sterktrúaður á
kirkjulega vísu, og gerðist með-
hjálpari við Hallgrímskirkju. Þar
steig hann stundum í stólinn og
predikaði. Þar var allt einlæglega
og falslaust fram borið, eins og
annars staðar, þar sem hann tók
til máls. Páll hélt hreysti og ein-
kennum unglingsáranna fram á
efri ár. Til marks er það, að hann
þreytti langhlaup, þegar hann var
kominn á áttræðisaldur, yfir
Lyngdalsheiði, milli héraðanna
Laugarvatns og Þingvalla. Á
skrifstofu hans á Leifsgötu hanga
á veggjum fjögur viðurkenn-
ingarskjöl fyrir þessa einstöku
þrekraun.
Á vináttu okkar bar aldrei
skugga. Ég hitti hann síðastliðið
vor, léttan á fæti með silfurhærur.
Þrátt fyrir liðna áratugi var
eitthvað, sem ekki hafði breyst.
Svipað var blikið í augunum sem
áður og sama brosið.
Ég kveð vin minn ekki með sér-
stökum trega, þetta er leiðin
okkar allra. En ég er þakklátur
fyrir að hafa átt hann fyrir vin,
þennan spotta af öldinni frá árinu
1912.
Og svo sendi ég ættingjum hans
góðar keðjur.
5. nóvember 1981.
Gunnar M. Magnúss.
t
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
BJARNA ÓLAFSSONAR,
bókbindara,
Óöinsgötu 15.
Þórarinn Bjarnason,
Stella Brown,
Kristín Bjarnadóttir,
Lína Bjarnadóttir,
Sigríður Þ. Bjarnadóttir,
Ólafur G. Bjarnason,
barnabörn og
Ingibjörg Gunnarsdóttir,
Harry D. Brown,
Hróbjartur E. Jónsson,
Einar G. Ólafsson,
Brynhíldur Hauksdóttir,
barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö fráfall hjónanna
UNNAR PÁLSDÓTTUR
og
SVEINS GUOMUNDSSONAR
frá Vestmannaeyjum.
Börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra er sýndu okkur vinarhug og samúö
við andlát og útför
BJÓRNSJÓHANNSSONAR,
Laugarnesvegi 104, Reykjavík.
Erlingur Jóhannsson,
Sígrún Baldvinsdóttir.