Morgunblaðið - 21.04.1982, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 21. APRÍL 1982
Halldór Hafliðason
flugstjóri - Minning
Fæddur 12. mars 1935
Dáinn 13. apríl 1982
I dag verður gerð frá Dómkirkj-
unni útför Halldórs Hafliðasonar
flugstjóra, Lynghaga 1. Halldór
var fæddur á Siglufirði 12. marz
1935, sonur hjónanna Þórunnar
Sveinbjörnsdóttur og Hafliða
Halldórssonar. Fjölskyldan flutt-
ist til Reykjavíkur í ársbyrjun
1940, eftir að faðir hans hafði,
ásamt fleirum keypt Gamla bíó af
Bio-Petersen. Þar ólst hann upp
ásamt Sveinbirni bróður sínum,
gekk í Miðbæjarskólann og út-
skrifaðist frá Verslunarskólanum
1953.
Hann vann næstu árin í Út-
vegsbanka Islands, en áður hafði
hann dvalið í Eindhoven hjá
Philips-verksmiðjunum hollensku.
Halldór starfaði síðan jafnframt í
Gamla bíói sem sýningarmaður,
en til þess hafði hann full réttindi.
I Útvegsbankanum kynntist hann
konu sinni, Ólöfu Ingu Klemens-
dóttur. Þau giftust 1959. Dætur
eignuðust þau tvær, Þórunni, gifta
Jóhanni Steinssyni. Þau eiga einn
son, Halldór, og Hrafnhildi, sem
býr með Halldóri Þ. Þórhallssyni.
Þau eiga eina dóttur, Ólöfu Ingu.
Við Halldór kynntumst árið
1958, þegar við vorum báðir að
læra flug og keyptum saman
flugvél, ásamt sameiginlegum
vini. Halldór var mér frá því
fyrsta minnisstæður. Hann var
með glæsilegri mönnum í sjón,
fíngerður og sviphreinn. Hann
innri maður var álíka grómlaus.
Hann var hlédrægur, nokkuð inn-
hverfur og dulur, svo jaðraði við
feimni. En bak við rólegt yfirborð-
ið leyndist ótrúleg seigla og
ákveðni, sem ég átti oft eftir að
reyna. — Hvorki skilaði útgerð
okkar á flugvélinni neinum ábata
né flýtti fyrir námi, óhöpp komu
fyrir og skemmdir, ásamt ýmsum
bilunum. En Halldór fór okkar
mýkstu höndum um Stinsoninn.
Við fórum mörg flugin saman á
þessum árum, og betri ferðafé-
laga, var ekki hægt að hugsa sér.
Þótt hægt sæktist námið hjá
okkur, virtist tíminn bíða eftir
okkur. Árið 1%1 var mikið þenslu-
ár í íslenskum flugmálum. Flugfé-
lag íslands og Loftleiðir réðu flug-
menn í stórum stíl, og í lok þess
árs var búið að ráða alla tiltæka
flugmenn í vinnu, þá sem réttindi
höfðu, og mun slíkt einsdæmi í
okkar flugsögu. Það var því algert
happdrætti hjá hvoru félaginu við
lentum, en þó fór svo, að Flugfé-
lagið auglýsti eftir mönnum í
byrjun þessa árs. Við sóttum um
og allir umsækjendur voru sendir
til Kaupmannahafnar, prófaðir af
sænskum sálfræðingi, sem einnig
starfaði fyrir SAS. Þetta var
strembið próf og tók tvo daga. Ég
man eftir einni þraut, sem varðaði
uppsetningu og skipulag ákveð-
innar skýrslu. Ekki minnist ég
þess að nokkrum okkar tækist að
leysa þrautina, nema Halldóri.
Hans lausn var einföld, en hann
einn fann lykilinn. Eftir þetta
próf, var strax ákveðið að ráða
Halldór, en í maí voru fjórir ráðn-
ir í viðbót. Við hófum því báðir
störf um sama leyti hjá Flugfélag-
inu. Halldór hafði þvi starfað rúm
tuttugu ár, þegar hin óvæntu
KKAMBOÐSLISTI AlþýAuflokksins
við bæjarstjórnarko.sningarnar í
Garðabæ 22. maí nk. hefur verið sam-
þykktur og er þannig skipaður:
1. Orn Eiðsson, fulltrúi,
Hörgslundi 8.
2. Uaukur Helgason, skólastjóri,
Uraunhólum 10.
3. Erna Aradóttir, fóstra,
Smáraflöt 35.
4. Karl Ó. Guðlaugsson,
starfslok hans urðu í ágúst sl. ár.
Ég held, að Halldór hafi virzt öll-
um samstarfsmönnum sínum vel,
og hjá mörgum var hann í sér-
stöku uppáhaldi. Fas hans og
framkoma styggði engan. Sérstæð
kímni hans, sem stundum nálgað-
ist gálgahúmor, sýndi mönnum oft
tilveruna í sérstæðu ljósi.
Upptalning á störfum Halldórs
er sem þverskurður af flugsögu
okkar á þessu tímabili. Hann hóf
störf á DC-3, þristinum, næsta ár,
1962, var hann þjálfaður á DC-4,
Skymaster, og á fjarkanum flaug
hann mikið í Grænlandi. Árið
1964 fékk hann réttindi á DC-6B.
M.a. flaug hann hjá Loftleiðum á
DC-6B árið 1965. Honum líkaði
sérlega vel við Douglasinn, ekki
síst „sexuna", en frá 1967 flaug
hann eingöngu á Boing 727. Hann
var aðstoðarflugmaður á Gullfaxa
við komu hans 24. júní 1967, og
sótti Sólfaxa ásamt Antoni G. Ax-
elssyni 1971. Árið 1973 varð hann
flugstjóri á Fokker F-27 Friend-
ship, og flaug eftir það hið hefð-
bundna innanlandsflug, Færeyja-
og Grænlandsflug, ásamt flugi í
Líbýu á sl. ári.
Við Halldór flugum eðlilega lít-
ið saman eftir að við hófum okkar
flugmannsstörf. Þó er mér minn-
isstætt síðasta þjálfunarflugið,
sem við fórum saman í maí 1977.
Ég minnist þess hve afslappaður
Halldor var í þessari þjálfunar-
flugferð, og hve flugvélin lék í
hans höndum. Var þó Ingimar K.
Sveinbjörnsson ekki með neitt
barnaprógram handa okkur.
í júni sl. hittumst við síðast við
störf í Líbýu. Ekki duldist að
„Bleik var brugðið". Ekki lá skýr-
ing á lausu, en sögur voru um
margt. Halldór tók sér frí í lok
júní sl. Það var augljóst, að hann
var örþreyttur. Eg hitti hann
nokkrum sinnum í júlí. Hann naut
hvíldarinnar sem svaladrykks, en
kvartaði yfir litlu úthaldi og þreki
við garðvinnu sína.
Skyndilega í ágúst „brá sól
sumri“. Krabbamein hafði heltek-
ið hann.
Á Landakotsspítala var allt
hugsanlegt reynt til að hefta
sjúkdóminn. Það tókst að nokkru.
Æðruleysi hans gleymir enginn,
sem þyí kynntist. Hann hafði
spaugsyrði á vör við þá sem hann
heimsóttu, svo þeir fóru hressari
af hans fundi en þeir komu. Þó
þekkti hann út í hörgul sjúkdóm
sinn og útskýrði með sömu ná-
kvæmni sem hann væri að lýsa
kerfi í flugvél.
Eftir tæpa tvo mánuði á Landa-
koti fékk hann að fara heim. Þar
dvaldist hann að mestu sl. vetur.
Þriðjudag í dymbilviku gekkst
hann undir uppskurð öðru sinni.
Viku seinna var hann allur.
Læknum og hjúkrunarfólki
skulu færðar sérstakar þakkir
fyrir frábæra umönnun og nær-
gætni í veikindum hans.
Einstök umönnun Ólafar konu
hans verður aldrei þökkuð sem
skyldi, en hún reyndist Halldóri
ómetanleg hjáparhella og styrkur.
þegar mest reyndi á.
Ég votta henni, foreldrum hans
og öllum ástvinum, mína dýpstu
samúð.
Ámundi H. Olafsson
borgarstarfsmaður, Garðaflöt 1.
5. Valborg S. Böðvarsdóttir,
borgarstarfsmaður, Breiðási 9.
6. Hilmar Hallvarðsson,
yfirverkstjóri, Aratúni 3.
7. Kristinn Þórhallsson,
sölumaður, Hofslundi 17.
8. Magnús Árnason,
kjötiðnaðarmaður, Hofslundi 3.
9. Magnús Stephensen,
by ggi ngatækn i f ræði ngu r,
Halldór, bróðir minn, sem lést
hin 13. þ.m. og jarðsunginn verður
í dag, var borinn í þennan heim
hinn 12. dag marsmánaðar 1935 í
Siglufirði, eldri sonur foreldra
okkar, Þórunnar Sveinbjarnar-
dóttur, Kristjánssonar kaup-
manns og konu hans Danielínu
Brandsdóttur og Hafliða Hall-
dórssonar, Jónassonar, kaup-
manns og konu hans Kristínar
Hafliðadóttur. Halldór átti sín
bernskuár í Siglufirði þar til for-
eldrar okkar fluttu búferlum til
Reykjavíkur í ársbyrjun 1940, er
faðir okkar gerðist meðeigandi og
forstjóri fyrir Gamla Bíói hf., en
því starfi gegndi faðir okkar þar
til nú skömmu fyrir sl. áramót að
fyrirtækið var selt og breytt í
óperuhús, með kvikmyndasýn-
ingar sem aukagetu.
Það er ekki ætlun mín að rita
lofgerðarrullu um bróður minn,
slíkt hefði ekki verið honum að
skapi, heldur rekja helstu atriði
allt of stuttrar ævi hans.
Hér í Reykjavík ólst Halldór
upp í foreldrahúsum sem voru í
Gamla Bíói við Ingólfsstræti.
Skólagöngu hóf hann í Isaksskóla,
sem þá var til húsa í Grænuborg.
Síðan lá leiðin í Miðbæjarskólann.
Að loknu barnaprófi sótti hann
gagnfræðadeild sama skóla, en
hélt síðan í Verzlunarskóla ís-
lands og lauk þaðan fjórðabekkj-
arprófi vorið 1953.
Að loknu verzlunarskólaprófi
starfaði hann um hríð á skrifstofu
Flugfélags íslands í Lækjargötu 4.
Halldór aflaði sér frekari mennt-
unar, m.a. dvaldi hann veturlangt
í London við verzlunarskólanám,
það var árið 1954. Hann lauk einn-
ig prófi sem sýningarstjóri og
sótti framhaldsnám á því sviði hjá
Philips-verksmiðjunum í Eind-
hoven í Hollandi. Um þetta leyti
hóf hann störf hjá Útvegsbanka
Islands sem gjaldkeri og gegndi
því starfi fram á mitt ár 1958.
Jafnframt starfi sínu í Útvegs-
bankanum var hann sýningarmað-
ur í afleysingum í Gamla Bíói.
Reyndar sýndi hann alltaf af og til
í því ágæta bíói fram á síðustu ár.
Þrátt fyrir ofangreindar at-
hafnir í námi og starfi, stóð hugur
Halldórs frá því á unglingsárum
til flugnáms. Mig minnir að hann
hafi „stolist" í sinn fyrsta flug-
tíma 16 ára gamall. Flugnámið
með atvinnumennsku í huga hóf
hann þó ekki fyrir alvöru fyrr en
hann var iiðlega tvítugur.
Starf sem flugmaður hóf Hall-
dór í apríl árið 1961 hjá Flugfélagi
Islands hf. Um svipað leyti og
Flugfélagið og Loftleiðir samein-
uðust í Flugleiðum árið 1973 varð
Halldór flugstjóri.
Á um það bil 20 ára ferli sem
flugmaður og flugstjóri flaug
Halldór á öllum venjulegum leið-
um félags síns bæði innan lands
Þrastarlundi 8.
10. María E. Gestsdóttir,
húsmóðir, Goðatúni 15.
11. Óli Kr. Jónsson, múrari,
Lindarflöt 46.
12. Helga Kristín Möller, kennari,
Hlíðarbyggð 44.
13. Páll Garðar Ólafsson, læknir,
Melási 8.
14. Helga Sveinsdóttir, húsmóðir,
Görðum.
og milli landa. Auk þess flaug
hann á ýmsum framandi slóðum,
t.d. um tíma árið 1964 fyrir
dönsku landsstjórnina á Græn-
landi, og fyrir félag sitt til Lýbíu á
sl. ári. Hann var einn af þeim sem
flutti þotuöldina til íslands sem
flugmaður á Gullfaxa, B-727-100,
frá og með komu þeirrar vélar ár-
ið 1967.
Halldór var sá gæfumaður að
skila ávallt farþegum, áhöfn og
farkosti heilum í höfn, þrátt fyrir
oft erfið skilyrði og aðstæður á
frumstæðum lendingarstöðum hér
heima og á framandi slóðum er-
lendis.
Um mitt sl. ár kenndi Halldór
þess sjúkdóms, sem leiddi hann til
dauða. Þá gekkst hann undir upp-
skurð og geislameðferð þar á eftir,
en allt kom fyrir ekki, og í annað
sinn var hann skorinn upp nú
þriðjudaginn fyrir páska. Þá varð
fullvíst að hverju stefndi.
Að framan er þess getið hver
gæfumaður Halldór var í starfi
sínu. Hann varð einnig þeirrar
gæfu aðnjótandi að eignast góðan
lífsförunaut, Ólöfu Ingu Klem-
enzdóttur, Þorleifssonar og Her-
dísar Sigfúsdóttur, og eignuðust
þau tvær dætur, Þórunni, sem gift
er Jóhanni Seinsson, og Hrafn-
hildi Ingu, sem býr með Halldóri
Þór Þórhallssyni. Barnabörnin
eru Halldór og Ólöf Inga. Heimili
Halldórs og Ölafar stóð fyrst að
Kjartansgötu 3 hér i borg, svo að
Barðaströnd 20, Seltjarnarnesi, og
nú síðustu árin að Lynghaga 1,
Reykjavík. Það var ávallt gott að
heimsækja Halldór, hvort sem var
á Kjartansgötunni eða Lynghag-
anum.
Við sem eftir lifum huggum
okkur við minninguna um góðan
dreng, sem kallaður hefur verið á
vit forfeðra sinna fyrr en við öll
vildum, — en deyja þeir ekki ungir
sem guðirnir elska?
Sveinbjörn.
í dag er til moldar borinn Hall-
dór Hafliðason, flugstjóri, Lyng-
haga 1, Reykjavík, sem lést í
Landakotsspítala þann 13. apríi
síðastliðinn.
Halldór var fæddur 12. mars
1935, en fluttist barn að aldri til
Reykjavíkur með foreldrum sín-
um. Hann lauk flugnámi snemma
árs 1961 og var þá fljótlega ráðinn
til flugmannsstarfa hjá Flugfélagi
Islands hf. og starfaði á hinum
ýmsu flugvélategundum félagsins,
og frá 1973 var hann flugstjóri á
Fokker Friendship-flugvélum
Flugfélags íslands hf. og Flugleiða
hf. þar til hann á síðastliðnu
sumri varð að láta af störfum
vegna sjúkdóms þess, sem nú hefir
dregið hann til dauða.
Halldór var prúður maður í
framgöngu, hógvær og hlédrægur
en gæddur ríkri kimnigáfu og
þessir eiginleikar hans, ásamt
kunnáttu og hæfni í starfi, öfluðu
honum verðskuldaðra vinsælda
hjá öllum þeim sem með honum
störfuðu.
Hið þunga sjúkdómsok bar
hann af einstakri karlmennsku,
heyrðist aldrei kvarta undan
hlutskipti sínu en hafði ávallt
spaugsyrði á hraðbergi svo að við,
sem heilbrigðir megum teljast,
fórum jafnan ögn hressari af hans
fundi.
Stjórn Félags íslenskra at-
vinnuflugmanna og félagsmenn
allir þakka góðum dreng fyrir
samfylgdina og senda eftirlifandi
eiginkonu, foreldrum, dætrum og
öllum öðrum ættingum hugheilar
samúðarkveður.
G.H.G.
Hratt fara örlögin. Það er ekki
svo langt síðan við sátum saman,
unglingar í Verzlunarskóla ís-
lands. Nú er hann allur, langt um
aldur fram, ungur maður.
Margar bjartar minningar eru
frá þessum dögum. Halldór var
sérlega háttvís og prúður maður,
snyrtimenni fram í fingurgóma og
nærgætinn gagnvart tilfinningum
annarra. Fremur var hann feim-
inn og hlédrægur á yngri árum og
átti það sinn þátt í að efla félags-
skap okkar. Halldór átti til lunk-
inn „húmor“, sem var eins og hann
sjálfur, góðlátlegur en særði eng-
an. Réttlætistilfinningu átti hann
sterka, rólyndi og jafnaðargeð.
Áhugi hans á flugi kom snemma
fram og hann fræddi okkur skóla-
bræður sína um margt, sem hann
hafði lesið sér til og sannfærði
okkur um að flugið væri lang ör-
uggasti ferðamátinn, sem völ væri
á. Hann sannfærði okkur enn bet-
ur í starfi sínu.
Skrifstofumaður hjá Flugfélagi
Islands, sagði einu sinni við mig
þegar Halldór barst í tal, að menn
eins og Halldór væru sómi félags-
ins út á við. Þetta eru réttmæt orð
um mann sem var bæði hæfur
flugmaður og glæsilegur maður.
Eftir að hann hóf störf hjá
Flugfélaginu, hittumst við minna,
en þó öðru hvoru í kaffi að Banka-
stræti 11, eða í flugvél sem hann
stjórnaði, eða á förnum vegi. Allt-
af voru endurfundirnir jafn
ánægjulegir, hversu langur tími
sem leið á milli þeirra. Hlýlegt
bros og varfærin framkoma yljuðu
alltaf hugi viðmælenda hans.
Aldrei metur maður menn
nægilega meðan þeirra nýtur við,
en eftir á að hyggja, finnst mér ég
alltaf hafa fundið hlýhug og ná-
lægð Halldórs, hvort sem við hitt-
umst eða ekki.
Mér finnst dauðinn ekki geta
breytt þessu, og mun geyma vin-
áttu hans meðal dýrustu minn-
inga.
Jóhann J. Olafsson.
Það er alltaf hastarlegt, þegar
menn á besta aldri, hraustir og
fullir af starfsorku, verða að hlíta
þeim örlögum að verða óvígir og
síðan að fullu herfang hins mikla
óvinar lífsins. Fammi fyrir þess-
ari staðreynd stöndum við þó nú,
þegar Halldór Hafliðason er allur.
Því dómsorði tjáir ekki að mót-
mæla, en hitt er víst að alltaf er
eftirsjá mikil að góðum mönnum.
Kynni mín af Halldóri hófust
þegar hann var enn á barnsaldri.
Ég á margs góðs að minnast um
hann frá þeim árum og um
bernskuheimili hans. Það var mér
mikil gæfa að eignast foreldra
hans að vinum. Þeim á ég margt
að þakka, og aldrei hefur nokkurn
skugga borið á samband þeirra og
mitt. Marga ágæta kosti sinna
góðu foreldra erfði Halldór, enda
var hann mannkostamaður, sem
vinir hans munu lengi minnast.
Snemma fékk Halldór áhuga á
flugmálum og ákvað að gera flugið
að ævistarfi sínu. Þetta varð einn-
ig til að auka og styrkja vináttu-
böndin okkar í milli, því að þetta
áhugamál var okkur sameiginlegt.
Ég fylgdist því með ferli hans í
atvinnufluginu og vissi vel hve
prýðilegur starfskraftur hann var
á þeim vettvangi.
En oft bregður sól sumri með
skjótari hætti en ætla mætti. 111-
vígur sjúkdómur lamaði starfs-
þrek Halldórs, og síðustu mánuð-
ina háði hann harða baráttu vð
þennan óvin. Þar ætlaði Halldór
sannarlega ekki að láta undan
síga, þótt nú sé raunin orðin önn-
ur. Ekki alls fyrir löngu átti ég
með honum kvöldstund, en þá
hafði bráð af honum í bili, eins-
konar vopnahlé. Þá sagði hann
mér, að hann ætlaði sér sannar-
lega að vinna sigur á sjúkdómi
sínum og ekkert væri fjær sér en
að gefast upp. Þessi ólgandi lífs-
vilji hans og karlmennska hafa nú
samt orðið að lúta í lægra haldi
fyrir þeim óvini, sem dauðlegum
mönnum er ekki unnt að sigrast á.
Ég mun ávallt minnast Halldórs
með virðingu og hlýjum hug og er
þakklátur fyrir öll okkar kynni
fyrr og síðar. Hugur min, konu
minnar og fjölskyldu leitar einnig
til ykkar, ástvina hans, eiginkonu,
barna og foreldra. Við sendum
ykkur hjartanlegar samúðarkveð-
ur í sorg ykkar. Lífið er vissulega
óútreiknanlegt, en minnist þess,
að enginn missir neinn frá sér sem
hann ann. Látið því Guð helga
ykkur hinar bestu minningar sem
þið eigið um Halldór. Samkvæmt
okkar trú gistir hann nú þann
heim, sem við öll vonumst til að
gista um síðir. Hinum eina sanna
græðara alla meina felum við
Halldór og alla sem hann syrgja.
Ólafur Jónsson.
Garðabær:
Listi Alþýðuflokksins lagður fram