Morgunblaðið - 13.07.1982, Blaðsíða 30

38
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 13. JÚLÍ 1982
+
Móðir okkar
JÚLÍANA ÁGÚSTA GÍSLADÓTTIR
lést aö Elliheimilinu Grund
Olga Þorateinsdótlir
Ólína Þorsteinsdóttir
Pálína Þorsteinsdóttir
Þorsteinn Þorsteinsson
t
Systir okkar og mágkona mín
MARGRÉT HELGADÓTTIR,
Hávallagðtu 17,
andaðist í Landspitalanum 11. júlí.
Guörún Helgadóttir
Kristín Helgadóttir
Gestur Þóröarson
+
Konan mín, dóttir min, móðir okkar og tengdamóöir,
ÞÓRA HARALDSDÓTTIR,
Hagamel 44,
andaöist í Landspítalanum, sunnudaginn 11. þ.m.
Guðmundur Jónsson Ástríöur Einarsdóttir
Ástríöur Guömundsdóttir
Halldóra Guömundsdóttir Helgi Már Pálsson
Þorvaröur Jón Guömundsson Áslaug Guömundsdóttir
+
Eiginmaöur minn, faöir okkar, tengdafaöir og afi,
H. B. Ingimar Haraldsson,
húsasmíóameistari,
Fýlshólum 11
lést í Landspítalanum 12. þ.m.
Sigríöur Ásgeirsdóttir
Haraldur Ingimarsson Elínborg Angantýsdóttir
Jensína Ingimarsdóttir Einar Jónsson
Guörún Ingimarsdóttir Hilmar Þorkelsson
og barnabörn
+
Eiginmaöur minn og faöir okkar
JÓN ÞORLEIFSSON,
vélstjóri frá ísafiröi,
Merkurgötu 4, Hafnarfiröi,
veröur jarösunginn frá Fríkirkjunni í Hafnarfiröi miövikudaginn 14.
júlí kl. 13.30
Sólveig Steindórsdóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
+
Systir mín og móöursystir,
PÁLÍNA FRIDFINNSDÓTTIR,
veröur jarösungin frá Fossvogskirkju miövikudaginn 14. júlí, kl.
13.30
Guórún Friölinnsdóttir
Guörún Guólaugsdóttir
+
Eiginmaöur minn og faöir okkar,
ÞORSTEINN GUÐBJÖRNSSON,
málari,
Flúöaseli 66,
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju þriöjudaginn 13. júlí kl.
13.30
Þórunn Jónsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn
Þeim sem vildu minnast hins látna er vinsamlegast bent á Flug-
björgunarsveitina.
Minningarorð:
Þorsteinn Guöbjörns-
son (Steini málari)
Sumt fólk er betra en annað fólk
og þiggur í vöggugjöf þær lyndis-
einkunnir, sem allir þrá að gera að
sínum.
Um skeið hef ég notið þeirra
forréttinda að eiga að nágrönnum
og vinum þau hjónin Þorstein
Guðbjörnsson og Þórunni Jóns-
dóttur, að ógleymdum börnunum
þeirra.
Og nú er Steini vinur minn all-
ur, horfinn af þessum heimi og
farinn til fundar við litla drenginn
sinn. Erfitt er að skilja, hvernig á
því stendur, að hraustur maður í
blóma lífs og starfs, fullur lífs-
löngunar og ástar til meðbræðra
sinna, er kallaður brott svo
skyndilega. En allt hefur sinn til-
gang, og ég er þess fullviss, að
Drottinn, skapari himins og jarð-
ar, gerir okkur það ljóst í náð
sinni, þótt síðar verði. Og eitt
verður ekki frá okkur tekið: Minn-
ing um góðan mann. Minning sem
er fordæmi ein sér.
Við Þorsteinn áttum bernsku-
heimili í sama hverfi og vorum frá
líkum heimilum. Við gengum í
sömu skóla og Iærðum hvor sína
iðngrein. Loks eignuðumst við
framtíðarhúsnæði hlið við hlið, þá
orðnir fulltíða menn með stórar
fjölskyldur. Síðan þá hafa fjöl-
skyldur okkar staðið hlið við hlið
og aldrei borið skugga á.
Ófáa morgna hittumst við fyrir
utan og gerðum góðan dag betri
með góðlátlegu gríni, um leið og
við heilsuðumst. Það eru forrétt-
indi að fá að byrja daginn á þenn-
an hátt. Og hann Steini hafði
tíma. Hann hafði e.t.v. minnstan
tíma handa sjálfum sér, því hann
þurfti svo mikinn tíma handa öðr-
um. Það er gott að þiggja gjafir
eins og þær sem hann gaf: Hlý orð,
bros og hlátur, og síðast en ekki
síst skilning.
Margt kvöldið áttum við saman
fjögur, þar sem rætt var um
heima og geima, um menn og mál-
efni. Og eitt var það, sem við hjón-
in tókum eftir í fari Steina og Þór-
unnar, en það var, að aldrei hraut
af vörum þeirra eitt hnjóðsyrði
um nokkurn mann. Það er eins og
maður vaxi sjálfur í návist slíks
fólks, og maður finnur, að ham-
ingjan og lífsfullnægjan er í
manns eigin túni, en ekki annars
staðar.
Þegar starf mitt krafðist þess,
að ég væri langdvölum úti á landi,
leituðu synir mínir til Steina, ef
hjálpar var þörf. Þeim fannst það
eðlilegt, að Steini leysti úr vanda
þeirra, og honum fannst það líka.
„Hann Steini hjálpaði mér,“ var
viðkvæðið.
Þakklæti er efst í huga mínum,
þegar ég kveð Þorstein Guð-
björnsson hinstu kveðju. Ég bið
algóðan Guð að blessa minningu
hans og styðja og styrkja Þórunni
og börnin.
Asgeir Þormóðsson
Enginn ræður sínum næturstað.
Horfinn er góður félagi á svip-
stundu, hrifinn brott, mitt í ákafa-
fullu áhugastarfi.
Þorsteinn, eða Steini málari,
eins og við kölluðum hann alltaf,
var fæddur í Reykjavík 5. júlí
1941. Hann lést að kvöldi fertug-
asta og fyrsta afmælisdags síns.
Foreldrar hans voru Guðbjörn
E. Ingvarsson málarameistari í
Reykjavík og fyrri kona hans Elín
Torfadóttir. Steini lærði málara-
iðn hjá föður sínum og lauk
sveinsprófi 1961. Starfaði hann
upp frá því við iðn sína. Ég kynnt-
ist honum fyrst sem starfsfélaga,
en leiðir okkar lágu saman á öðr-
um vettvangi, er við gengum báðir
í Flugbjörgunarsveitina. Steini
var mjög mikið fyrir ferðalög og
náttúruskoðun. Ferðaðist hann
mikið með Farfuglum á árum áð-
ur, og bar æ síðan mjög hlýjan
hug til þess félagsskapar. Hann
var einnig félagi í Þjóðdansafélagi
Reykjavíkur og kom fram á sýn-
ingum á vegum þess.
Mest og best urðu kynni okkar í
Flugbjörgunarsveitinni, enda var
Steini einn af hennar bestu félög-
um. Hann vildi aldrei láta mikið á
sér bera í félagsstarfinu, en var
samt ávallt með þeim fyrstu á
vettvang ef á þurfti að halda, úr-
ræðagóður og laus við öll vanda-
mál.
Hans aðal áhugamál innan
sveitarinnar, var fallhlífastökkið,
og sat það í fyrirrúmi fyrir öðru
félagsstarfi, sérstaklega seinni ár-
in. Er við hittumst í síðasta skipti
um kvöldmatarleytið fyrir nokkr-
um dögum, mátti hann varla vera
að því að tala við mig, því hann
var á leið upp á Sandskeið með
hóp nýliða sem hann var að kenna
fallhlífarstökk, bjóst hann við að
vind myndi lægja með kvöldinu.
Var Steini eini kennarinn í þessari
íþrótt, sunnan fjalla.
25. nvoember 1966 stökk hann
sitt besta stökk, er hann gekk að
eiga konu sína Þórunni Jónsdótt-
ur. Áttu þau saman fjögur börn.
Eru þau Guðmundur f. 1966, d.
1967, Elín Valdís f. 1968, Gróa
Guðbjörg F. 1969, Steinþór Darri
f. 1970. Einnig ól hann upp tvö
börn Þórunnar frá fyrra hjóna-
bandi, Sigurbjörgu Jónu f. 1958 og
Pétur Kristin f. 1960.
Þórunn reyndist sá bakhjarl
sem Steini þurfti á að halda. Tók
hún þátt í áhugamálum hans, og
latti hann ekki, þótt hún yrði að
vera bæði húsmóðir og húsbóndi á
hinu stóra heimili þeirra, þegar
Steini var á ferðalögum, gjarnan
að vetrarlagi, enda var hann bú-
inn að ganga landið þvert og endi-
langt með félögum sínum.
+
Eiginkona mín, móöir okkar, tengdamóöir, amma og langamma
MARGRÉT VÍGLUNDSDÓTTIR,
Ljósheimum 6,
veröur jarösungin frá Fríkirkjunni miövikudaginn 14. júlí kl. 15.00
e.h. Jarösett verður í Gufuneskirkjugaröi
Kristinn Halldórsson Sigríöur Kristinsdóttir Higgins
Konráð Ó. Kristinsson, María Siguróardóttir
Víglundur Kristinsson, Marta Guðrún Jóhannsdóttir
Sigurbjarni Kristinsson Áslaua B. Matthíasdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og
jaröarför móöur okkar, tengdamóöur, ömmu og langömmu
GUÐNÝJAR SÆMUNDSDÓTTUR
Sigríöur Gunnarsdóttir,
Jón Hjörtur Gunnarsson,
Steinunn Gunnarsdóttir Heslep,
Sæmundur Gunnarsson,
Baldur Gunnarsson,
Sæunn Gunnarsdóttir,
Guöný Gunnur Gunnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn
Tómas Grétar Sigfússon,
Sesselja Steingrímsdóttir,
Ruby Gunnarsson,
Alda Traustadóttir,
Siguröur Lýósson,
Haraldur Sigfússon,
Gott er að minnast kvöldstunda
á heimili þeirra hjóna, en þó koma
mér sérstaklega í huga stundir
sem við áttum saman sl. hvíta-
sunnu, smáhópur ogxæddum ýms
mál. Vona ég að þær stundir komi
okkur öllum sem þar voru, til
góða.
Að lokum viljum við hjónin
senda Þórunni og börnunum
dýpstu samúðarkveðjur, og biðj-
um Guð að geyma þau og heimili
þeirra um ókomna tíð.
Einar Gunnarsson
Kveðja frá Flugbjörgunarsveitinni
í Reykjavik.
Þegar síminn hringir á næturn-
ar eða seint á kvöldin, dettur mér
oftast í hug „æ ætli sé nú einhver
týndur" og svona var um 23.30
mánudagskvöldið 5. júlí sl. í sím-
anum var einn félaga okkar í fall-
hlífadeild Flugbjörgunarsveitar-
innar. Ég er uppi á Sandskeiði og
ætla að tilkynna þér lát Steina
málara. Ég man að ég missti alveg
málið um stund og ég fann hvern-
ig maginn herptist saman og
hjartað tók viðbragð. Ótal hugsan-
ir þutu gegnum hugann, að hann
var uppi á Sandskeiði þýddi fall-
hlífarstökk og gat það verið að
dýri fullkomni fallhlífarbúnaður-
inn hefði brugðist. Nei, það var
skrúfan, sagði hann, þessi hættu-
legi en þó nauðsynlegi hlutur sem
alltaf er með þegar stokkið er fall-
hlífarstökk. Steini var að þjálfa
nokkra félaga, bæði byrjendur og
lengra komna, í fallhlífarstökki og
þar á meðal var stjúpsonur hans.
Þarna var líka hans trausta eig-
inkona, Þórunn Jónsdóttir, að
fylgjast með, en hún er starfandi í
kvennadeild Flugbjörgunarsveit-
arinnar. Þjálfun í fallhlífarstökki
á vegum sveitarinnar miðar að því
að geta sent vel búna og þjálfaða
björgunarmenn til aðstoðar ef slys
henda á afskekktum stöðum eða
einangruðum. Einnig er miðað við,
að hægt sé að senda niður búnað
til nauðstaddra í fallhlífum. Steini
var traustur í öllu sínu starfi fyrir
sveitina og þá ekki síst eftir að
hann tók að sér starf fallhlífar-
stökkskennara sveitarinnar. Hann
gætti þess vel að halda sig innan
marka reglna og heilbrigðrar
skynsemi þegar stokkið var. En
hversu góða þjálfun menn hafa
fengið og hversu vel þeir gæta sín,
virðast alltaf geta orðið slys og
enginn virðist eiga undankomu-
leið, þegar feigðin kallar.
Við Steini kynntumst fyrst sem
unglingar þegar við stunduðum
skíðin á vegum skíðadeildar Ár-
manns í Jósefsdal. Síðar endur-
nýjuðust svo kynnin þegar hann
gekk í Flugbjörgunarsveitina árið
1966.
Hann hafði sérstaka kímnigáfu,
létt skap og hæfileika til að kynn-
ast fólki fljótt og vel. Þess vegna
var hann þekktur og virtur af öll-
um félögum sveitarinnar. Og ef
litið er til þess, hve margir, utan
sveitar og innan, þekktu Steina er
auðvelt að sjá hvern mann hann
hafði að geyma. Það má til dæmis
nefna að þó hann væri þrekmikill
og duglegur kaus hann oftast að
vera samferða þeim er síðastir
gengu í erfiðum gönguferðum,
svona til að rabba við þá og hvetja
ef með þurfti.
Steini hafði gaman af að leika
badminton og spiluðum við saman
í mörg ár. Þar kom oft fram einn
hans ágætu eiginleika, að vera
ekki að ergja sig út af smámunum.
Stundum voru menn ekki sam-
mála um hvort boltinn hefði lent
utan línunnar eða innan og hló
hann þá gjarnan og sagði, við gef-
um bara aftur, eða strákar, þetta
er nú bara leikur.
Honum var illa við allt tildur og
prjál og var ekkert um að vera í
fararbroddi. Hann vildi t.d. helst
ekki vera í stjórn sveitarinnar og
þó hann væri í mörg ár okkar
helsti fallhlífarstökkskennari þá
vildi hann ekki vera flokkstjóri
fallhlífardeildarinnar.
Annað mesta áhugamál Steina
var að ferðast um óbyggðir lands-
ins og þá helst á skíðum, að vetri
til. Sjö eða átta sinnum gekk
hann, ásamt öðrum, á skíðum yfir