Morgunblaðið - 27.11.1983, Blaðsíða 20

68
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 27. NÓVEMBER 1983
Litið inn hjá Ashkenazy hjónunum
Viö notum flugvélar
eins og aðrir strætisvagna
„Við erum íslenskir
ríkisborgarar, höfum
öll okkar íslensku
vegabréf, en þegar tal-
að er um hvaða stöð-
um við erum nátengd
eða hvar börnin muni
hugsanlega setjast að,
þá verðum við að tala
um alla veröldina. Við
ferðumst svo mikið og
þau hafa farið út um
allt. Þau fara reglu-
lega til London, Grikk-
lands og Bandaríkj-
anna og koma til dæm-
is og hitta okkur í
Ástralíu í vetrarfríinu
sínu í febrúar eins og
þau gerðu í fyrra.
Þessi ferðalög eru eðli-
legur hlutur fyrir þau
og ekkert merkileg.
Þegar við fórum enn af
og til í húsið okkar á
íslandi þá var það hins
vegar sérstakt ferða-
lag, við vorum að fara
eitthvert. Kannski var
það af því að ísland
var út úr eða af því að
það er ólíkt öðrum
stöðum sem við ferð-
umst til.“
etta sagði Þórunn
Jóhannsdóttir Ash-
kenazy, fimm barna
móðir, eiginkona og
ferðafélagi Vladimir Ashken-
azys, píanóleikara. Hún er 44
ára, ljóshærð og ungleg, og sat
með krosslagðar fætur uppi í
stól, klædd í grænar flauels-
buxur og hvítan bol með jap-
önskum stöfum. Þau hjónin
fluttust frá íslandi til Luzern í
Sviss fyrir fimm árum og gáf-
ust endanlega upp á að fara til
íslands um jól eða páska með
alla fjölskylduna fyrir tveimur
árum. Húsið sem Bjarni Mart-
einsson, arkitekt, teiknaði
fyrir þau og stendur við
Brekkugerði 8 er nú til sölu og
einhverjir þrír hafa sýnt
áhuga á því þegar þetta er
skrifað.
„Okkur finnst í sjálfu sér
leitt að selja húsið," sagði Þór-
unn, „okkur þykir verulega
vænt um það. En það er engin
ástæða til að halda í það og
láta það standa autt. Solveig,
Þórunn og Vladimir Ashk-
enazy dást að litlum fugli
sem sat uppi í tré fyrir utan
húsið þeirra í Luzern í Sviss.
systir mín, bjó í því í þrjú ár
eftir að við fluttum, en hún er
nú komin hingað með tvö
yngstu börnin sín og hugsar
um heimilið fyrir mig. Elsti
sonur hennar hefur verið í lít-
illi íbúð sem er í húsinu, en
annars hefur það ekki verið
notað í tvö ár.“
Ashkenazy-fjölskyldan bjó á
íslandi í tíu ár eða á árunum
1968 til 1978. Þau hjónin voru
á stöðugum ferðalögum en
komu alltaf við á íslandi þegar
þau mögulega gátu. Sonia
Edda, fjórða barnið, fæddist
þar í október 1974 og börnin
bjuggu þar. Á endanum reynd-
ist þó áætlunarflug flugfélag-
anna of takmarkað fyrir þau
og þau ákváðu að flytja fjöl-
skylduna annað eftir að þau
höfðu aðeins dvalið einn mán-
uð alls á landinu eitt árið.
„Við vildum vera í Evrópu
út af skólagöngu barnanna,"
sagði Ashkenazy, „og vorum
með Bretland, Frakkland eða
hvaða annað land, sem við
Þórunn með kettlingana í
eldhúsinu.
höfum ekkert á móti, í huga.
Vinur vina okkar benti okkur
á endanum á Luzern og sagði
að það væri gott að búa þar og
við settumst hér að. Þrjú
yngstu börnin ganga í skóla og
þetta er svo miðsvæðis í Evr-
ópu að við getum skroppið
heim mun oftar en áður og
þurfum oft ekki að fara aftur
að heiman fyrr en sama dag og
ég hef konsert."
Ashkenazy spilaði aðeins á
fíygilinn.
Luzern er afar falleg, gömul,
kaþólsk borg. Hún stendur við
vatn og gömlu borgarmúrarn-
ir með útsýnisturnum standa
enn uppi í hæð fyrir ofan elsta
hluta borgarinnar. Einbýlis-
hús Ashkenazy-fjölskyldunn-
ar stendur rétt handan við
borgarmúrana, við þrönga,
kyrrláta götu, en ég get ekki
sagt hvort útsýnið þaðan sé
gott, svo dimm var þokan dag-
inn sem ég heimsótti þau.
Húsið er stórt, stofurnar
bjartar og vinnuherbergi
Ashkenazys rúmgott þrátt
fyrir feikistóran flygilinn.
„Það er mjög gott að búa
hér,“ sagði Þórunn. „Þetta er
viðráðanleg borg og hefur allt
það helsta sem stórborgir hafa
uppá að bjóða. Nema kannski
konserta,“ bætti hún við bros-
andi, „en þá sækjum við hvort
eð er annars staðar. Flugvöll-
urinn í Zúrich er mjög nærri,
hann er einn besti flugvöllur í
heimi, og það kemur okkur
mjög vel því að við notum
flugvélar eins og aðrir nota
strætisvagna."
Ashkenazy var nokkuð
þreytulegur. Hann er 46 ára og
aðeins tekinn að grána í vöng-
um. Þau voru nýkomin frá
London og Noregi þar sem
hann var með tónleika og áttu
að fara til Vínarborgar í
nokkra daga eftir helgina.
Hann heldur yfir hundrað
konserta á ári, spilar auk þess
inn á plötur og endurnýjar og
bætir við verkefnin sem hann
fæst við. Þórunn sagði að
ferðalögin hefðu aukist með
árunum, honum væri boðið að
halda fleiri tónleika en áður
og það þyrfti að skipuleggja
enn lengra fram í tímann síð-
an hann fór að stjórna
hljómsveitum.