Morgunblaðið - 27.11.1983, Qupperneq 22

70
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 27. NÓVEMBER 1983
Við erum enn aö hugsa um bæn-
ina. Viö erum þess fullviss aö bæn-
in er mesta afl og mesta blessun
og friðargjöf okkar daglega lífs,
þess vegna þurfum við að læra að
nota hana í lífi okkar. Við höfum
beðið séra Frank M. Halldórsson
prest í Neskirkju að spjalla við
okkur um bænir hversdagsins.
Kraftur bænarinnar
Bænin er' hinn mesti andlegi
kraftur sem við eigum völ á, og
því er afar nauðsynlegt að nýta
hann rétt hvenær sem því verður
við komið. Við getum beðið eða
talað við Guð hvar sem við erum
stödd og hvað sem við erum að
gera, t.d. meðan við bíðum á
biðstofum eða í biðröðum eða
bíðum eftir „grænu ljósi" til að
geta komizt áfram, eða bíðum
eftir því að sá, sem við höfum
beðið um samtal við, komi í sím-
ann. Við þurfum ekki að fara á
einhverja ákveðna staði, því Guð
er alls staðar.
Guö talar í Jesú Kristi
Þegar við tölum við Guð þurf-
um við ekki að tala með vörun-
um. Hann skynjar hugsanir
okkar um leið og þær verða til.
Það er aðalatriðið að við opnum
huga okkar og hjarta, já, líf
okkar, fyrir Jesú Kristi. Þegar
við biðjum er það ekki einræða
okkar. Guð talar líka við okkur.
Hann talar við okkur í Jesú
Kristi. Orð hans finnum við í
Nýja testamentinu.
Við fínnum ró og kjark
Þegar við höfum talað við
Guð, ekki með orðskrúði heldur
einföldum orðum eins og okkur
eru tömust, og höfum tæmt huga
okkar alveg, finnum við nálægð
Guðs, sem kannski er bezt að
lýsa með því að tilfinningar
okkar breytast, yfir okkur færist
rósemd, við það skapast nýjar
hugsanir, við fáum hugrekki til
að takast á við lífið í marg-
breytileika sínum og það oft með
nýjum aðferðum og frá öðru
sjónarhorni.
Bænin er ekki verkbeiðni
Jesús kenndi okkur hvernig
við eigum að tala við Guð. Þegar
hann baðst fyrir í Getsemane
vissi hann hvað beið hans;
krossfesting, óbærilegar kvalir
og dauði. En samt bað hann: Tak
þennan bikar frá mér, þó ekki
sem ég vil, heldur sem þú vilt.
Við tölum ekki við Guð eins og
verktaka, sem við biðjum að
vinna fyrir okkur hin og þessi
störf hér og þar, lækna einn,
iífga annan og leysa alls konar
vandamál. Nei, við biðjum um
hjálp og styrk til þess að leysa
vandann sjálf, til að standast
það, sem er óhjákvæmilegt.
Við breytum ekki ætlun Guðs
Við getum ekki beðið Guð að
breyta ætlan sinni með okkur.
Við skiljum ekki alltaf lífið, eins
og t.d. núna við slysfarirnar, sem
hér hafa orðið. Af hverju björg-
uðust nokkrir en ekki allir? Veg-
ir Guðs eru órannsakanlegir.
Hann hefur öll okkar ráð í hendi
sér og hvort sem við lifum eða
deyjum erum við Drottins.
Fyrirbæn
Við getum líka beðið fyrir
, sjúkum eða bágstöddum granna,
en þá á sama hátt. Við biðjum
Guð um styrk honum til handa,
en ekki að Guð breyti einhverju í
ætlan sinni með hann. Með því
að biðja fyrir öðrum eflum við
samhygð og náungakærleika og
lifum samkvæmt því, sem Jesús
kenndi.
Bænavers
Bænin þarf ekki að vera löng.
„Góði Guð, fyrirgefðu allt það
ljóta, sem ég hugsaði í morgun."
„Miskunnsami Faðir, slepptu
aldrei af mér hendinni, mig
langar svo að finna til nálægðar
þinnar." Við getum líka farið
með sálmavers eða brot úr versi,
t.d. „Mín sál, því örugg sértu, og
set á Guð þitt traust," eða
„Vertu Guð faðir, faðir minn, í
frelsarans Jesú nafni." Aftast í
síðustu útgáfu sálmabókarinnar
eru nokkrar bænir til nota í ein-
rúmi og við hvers konar tæki-
færi, sem hr. Sigurbjörn Einars-
son, biskup, hefur tekið saman.
Ég ráðlegg öllum að kynna sér
þessar bænir. Einnig að lesa
bænasálmana í Davíðssálmum,
en þeir eru innihaldsríkir og
uppbyggjandi, veita mönnum
hugarró og frið í hjarta.
Frá örvæntingu til lífsorku
Þegar ég tala um bænavers
dettur mér í hug fullorðin kona,
sem kom til mín í algjörri ör-
vilnan og sá engan tilgang með
lífinu. Hún bað mig að biðja
fyrir sér. Ég spurði hana hvort
hún vildi ekki biðja líka. Nei,
þess vegna sagðist hún vera
komin til mín, að hún kynni ekki
og gæti ekki beðið. Ég ætti að
hjálpa henni og biðja fyrir hana.
Hún vildi að ég tæki að mér að
stjórna Guði eða alla vega að
hafa áhrif á hvað hann gerði
fyrir hana. Það tók mig langan
tíma að útskýra fyrir henni að
ég tæki ekki við verkbeiðnum til
hans. Þess þyrfti ekki með, hann
væri alls staðar og vissi allt.
Hann vissi það líka að nú væri
hún komin til prestsins af því að
öll önnur ráð hefðu brugðizt,
þrautalendingin væri að láta
hann biðja. Loks kom þar að, að
hún skildi hvað ég var að fara.
En þá var úr vöndu að ráða.
Hvað áttum við að segja við
Guð? Ég spurði hana hvort hún
hefði ekki lært einhverjar bænir
sem barn. Jú, en þær voru löngu
gleymdar. Mundi hún alls ekki
neitt? Eftir að hafa hugsað sig
um í smástund fór hún með fá-
ein orð, nóg til þess að ég áttaði
mig á að hún myndi hafa lært
versið: „Vertu, Guð faðir, faðir
minn.“ Með það fórum við svo,
ekki einu sinni heldur nokkrum
sinnum, þar til hún var búin að
læra það aftur. En þá sagði hún:
Nú líður mér vel. Það er eins og
gráa þokan sé horfin og líka
þyngslin yfir höfðinu. Það er allt
orðið svo bjart og gott eins og
alltaf var hjá afa og ömmu þegar
ég fékk að vera hjá þeim. Þessi
kona fór að lesa í Nýja testa-
mentinu og öðlaðist nýja lífssýn
vegna þess að hún fann til ná-
lægðar Guðs, sem veitti henni
manndóm, vizku og kjark og þor
til að takast á við stundarerfið-
leika. Hún var bænheyrð, þó
ekki þannig að hún væri leyst
undan erfiðleikunum, heldur
Njótum aðventunnar
1. sunnudagur í aðventu
Lúkas 4.14—22a
Séra Frank M. Halldórsson
varð bænin og iestur Guðs orðs
henni handleiðsla, fyllti hana
lífsorku og færði hana nær vizku
og vilja Guðs. Henni varð ljóst,
hversu vanmáttug hún var án
hjálpar Guðs, sem hún hafði
ekki getað veitt viðtöku áður.
Guð hlustar á okkur öll
Það hefur verið sagt um suma
menn að þeir séu bænheitir. En
við erum öll jöfn fyrir Guði.
Hann hlustar á okkur öll, sem
höfum játazt honum í iðrun og
trú. Ég er sannfærður um og trúi
á mátt bænar og trúar. Og hefur
ekki verið sagt að trúin flytji
fjöll?
„En Jesús sneri aftur til Galí-
leu í krafti andans, og fóru
fregnir af honum um allt ná-
grennið ... og allir lofuðu hann
og undruðust þau hugnæmu orð,
sem fram gengu af munni hans.“
Það er gott aðhugleiða þessi orð
á fyrsta sunnudegi aðventu, þess
tíma, sem kirkjan biður okkur að
styrkja sálir okkar með bæn um
iðrun og nýtt afturhvarf til
Drottins. Tökum okkur nú tíma
á aðventunni til að lofa Jesúm og
undrast þau hugnæmu orð, sem
við lesum í Nýja testamentinu og
hinu gamla. Lesum Biblíuna á
aðventunni, tökum okkur tíma
til að biðja, til að syngja, til að
gleðjast í daglegu amstri okkar
og þeytingi aðventunnar — eða
kyrrðinni, sem kannski er hlut-
skipti okkar. Njótum aðventunn-
ar eins og kirkjan ráðleggur
okkur í nafni Drottins okkar og
frelsara.
Aðventan
Biblíulestur 27. nóv. — 3. des.
Sunnud. 27. nóv.: Lúkas 4.14—22a — Hlýðum á Jesúm
Mánud. 28. nóv.: Jes. 42.1—7 — Spádómur um Krist.
Þriðjud. 29. nóv.: Jer. 33.14—16 — Annar spádómur um Krist.
Miðvikud. 30. nóv.:Op. 3.29—22 — Opnum hjörtu okkar.
Fimmtud. 1. des.: Jóh. 18.33—37 — Jesús er konungur.
Föstud. 2. des.: Jes. 2.1—4 — Komum til húss Guðs í trú okkar.
Laugard. 3. des.: Róm. 13.11—14 — Vökum á aðventu.
RÖKKRIÐ var að síga yfir
tjörnina, veðurblíðan faðmaði
miðbæinn. Á Dómkirkjutröpp-
unum stóð barnakór og söng.
Það var upphaf síðustu tónleika
Tónlistardaga Dómkirkjunnar,
sem stóðu frá 9.—13. nóvember.
Dómkirkjuklukkan slær fimm og
við fylgjum barnakórnum inn í
kirkjuna, inn í birtuna og enn
meiri hátíðleika. Voldugur orgel-
leikurinn fyllir kirkjuna og svo
er frumflutt hið undurfallega
verk Jóns Ásgeirssonar „Leyfið
börnunum að koma til mín“. Kór
Dómkirkjunnar flytur verkið
með barnakórnum, sem er kór
Kársness- og Þinghólsskóla,
undir stjórn Þórunnar Björns-
dóttur. Halldór Vilhelmsson
syngur einsöng og Marteinn H.
Friðriksson leikur á orgelið. Við
fáum aftur að heyra þetta verk í
lok tónleikanna. Og meira er
sungið, kórsöngur og einsöngur,
og leikið er á orgelið. Það var
gott að sitja þarna í Dómkirkj-
unni, sjá og finna hvað hún er
falleg og tignarleg og heyra alla
þessa fallegu tónlist með hinum,
vem eru komnir. í lokin færir
Dómkirkjuprestur þeim, sem
stóðu fyrir tónlistardögunum
blómvendi og við klöppum þeim
lof í lófa í þakklæti og gleði. Ó,
kirkjan okkar góða, hugsum við,
þú gefur okkur mikla gleði. Og
því skrifum við um þetta í dag, á
fyrsta sunnudegi í aðventu, að
nú fer í hönd mikill og góður
tími í kirkju okkar, mörg ljós
verða tendruð og mikil hljómlist
flutt hvarvetna í kirkjum okkar,
okkur til hugarfriðar og baráttu-
hvatningar í trú okkar. Gleði-
lega aðventu.