Morgunblaðið - 06.05.1984, Blaðsíða 1

Sunnudagur 6. maí
FJÁRHÆTTUSPIL Á ÍSLANDI Á STRÍÐSÁRUNUM
„Þetta er ekkert sem
menn spila upp á nú á
dögum. Nei, það hefur
aðeins einu sinni verið
spilað raunverulegt
fjárhættuspil á íslandi
og það var í stríðinu, á
árunum 1943 til ’46.
Þá þýddi ekki að setj-
ast niður með minna
en tveggja ára Iaun
verkamanns í vasan-
um. Og það kom fyrir
að heilu húsin skiptu
um eigendur á einni
nóttu,“ sagði ónafn-
greindur viðmælandi
Morgunblaðsins, einn
þeirra fáu sem enn
muna „gömlu góðu
dagana“, þegar spilin
og lífið voru eitt.
Sá heppni dregur ad sér pottinn í póker.
Morgunbiaðið/Júlíus.
MANAÐARKAUPIÐ DUGÐIFYR-
IR EINUM HRING í PÓKER
Sennilega veit almenningur
ekki mikið um fjárhættu-
spil á íslandi, enda hefur
lítið verið skrifað um
þessa hlið mannlífsins hér á landi.
Auk þess er það tiltölulega fá-
mennur hópur sem stundar þessa
iðju að staðaldri og einhvern veg-
inn finnst mönnum það ekki við-
eigandi að bera þetta áhugamál
sitt á torg. Mikið er þó til af
skemmtilegum sögum í kringum
peningaspil landans, einkanlega
frá stríðsárunum, eins og gefur að
skilja, þegar „bitin“ var virkilega
„hasaderuð". Og einn maður að
minnsta kosti hefur ritað nokkrar
línur um kynni sín af fjárhættu-
spili hérlendis, en það er Torfi
Halldórsson skipstjóri, sem látinn
er fyrir nokkrum árum. f endur-
minningabókum Torfa, Klárir í
bátana, kemur Torfi til dyranna
eins og hann er klæddur, eins og
segir á titilsíðu, og greinir
hispurslaust frá eigin spila-
mennsku, helstu spilum og spilur-
um, og lætur ennfremur nokkur
athyglisverð orð falla um spila-
klúbba. í þessari grein verða rifj-
aðar upp nokkrar munnmælasög-
ur um fjárhættuspil á íslandi,
ásamt því að vitnað verður í skrif
Torfa:
LOKSINS TÍMI TIL AÐ
TEUA GRÓÐANN
Sumar stríðsárasögurnar eru
vafalaust nokkuð ýktar, þótt
eitthvert sannleikskorn kunni að
leynast í þeim. En margir viðmæl-
endur mínir halda því fram að eft-
irfarandi saga sé alls ekki ýkt,
nema síður sé: Einn landsfrægur
spiiari átti eitt sinn lausan dag frá
spilamennsku, sem var býsna
sjaldgæft, en stafaði í þessu til-
felli af því að verðugir andstæð-
ingar voru ekki á svæðinu. Sagan
segir að þetta hafi verið um hvíta-
sunnuna og óvenju margir hafi
farið úr bænum. Hann vildi ekki
láta tímann fara til ónýtis og bað
kunningja sinn að koma með sér
heim og telja spilagróðann undan-
farna mánuði, sem hann hafði
ekki mátt vera að lengi vegna
anna við spilamennsku. Þetta var
ansi skæður spilari, jafnvígur á öll
þau spil sem hann stundaði, og var
eftirtekjan í góðu samræmi við
það. „Það segi ég satt,“ sagði þessi
kunningi hans síðar í góðra vina
hópi, „hann var með 500 þúsund
krónur í peningum undir rúminu
og uppundir 100 í verðbréfum, frí-
merkjum og skuldaviðurkenning-
um.“ Það segir okkur kannski
meira um það hve miklir peningar
þetta voru ef við höfum það í huga
að árstekjur verkamanns voru á
þessum tíma um tvö þúsund krón-
ur!
VINNAN GÖFGAR
Þessi náungi, sem nú er látinn
fyrir nokkrum árum, var þekktur
fyrir tvennt, auk spilakunnáttu
sinnar: hann var framúrskarandi
heiðarlegur og gætti þess að jafn-
an að enginn kæmist upp með að
hafa rangt við, sem reyndar var
ekki algengt, en kom þó fyrir.
Hann var einnig þekktur fyrir
hnyttin tilsvör og lifa mörg þeirra
góðu lífi í hópi spilamanna enn
þann dag í dag. Auk þess var hann
mjög vinnusamur og starfaði all-
an ársins hring hjá fyrirtæki i
Reykjavík. Þótti ýmsum spilafé-
Iögum hans þetta undarlegt hátta-
lag, að þræla alla daga fram að
því að klubburinn opnaði
fyrir mánaðarkaupi sem
dugði rétt til að vera með
einn pott í póker. Þegar
haft var orð á þessu við
hann, svaraði hann iðu ,
lega á sama hátt: „Já,
en vinnan er svo göfg- .
andi,“ og vissi enginn
hvort honum var gaman
eða alvara í huga.
SKORNIR LAGÐIR
UNDIR
Torfi Halldórsson segir
eftirfarandi sögu af
spilamennsku sinni við
vin sinn og uppeldisbróður,
Kristinn Skálvíking: „Eitt sinn
kom Kristinn í heimsókn til for-
eldra sinna í Bolungavík og var þá
mjög vel klæddur, meðal annars
var hann á nýjum forláta stígvéla-
skóm, er náðu á þeim tíma upp
fyrir ökla og óx okkur jafnöldrum
Kristins í augum velgengni hans
og forfrömun. Auðvitað spiluðum
við Kristinn, hann hafði nóg aura-
ráð og kvaðst hafa verið heppinn
undanfarið í Reykjavík, og mun
það hafa verið satt. Við spiluðum
„21“ og vorum við fimm eða sex.
Ekki man ég að segja frá tapi eða
gróða er þeirri spilamennsku lauk,
en þegar félagar okkar Kristins
fóru heim, varð Kristinn eftir hjá
mér og urðum við ásáttir um að
spila áfram um stund. Er þeirri
spilamennsku lauk, var svo komið,
að Kristinn var orðinn auralaus
SJÁ
NÆSTU
SÍÐU
10

*
*
*
*
I'íliA
Tvö pör, drottningar og tíur.
dugir oft til vinnings.