Morgunblaðið - 06.05.1984, Blaðsíða 14

t86I t AM .3 HUDAaUWIU8 .QiaAJSVIUDflOM
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 6. MAl 1984
mig slík ævintýr
segir Lilja Bjarnadóttir, sem lagðist í ferðalög
mamma, því þú ert hvort sem er
alltaf eitthvað að selja heima í
Reykjavík. Og það var ég, hafði
ljósa hárkollu og blöðrur."
Þarna vísar sonurinn til þess að
Lilja hefur í fjöldamörg ár verið
sífellt á ferðinni í hús og skrifstof-
ur til að selja happdrættismiða
fyrir ýmis góð málefni og þekkja
margir Reykvíkingar hana af því.
Úti á rúmsjó lá fólkið í sólbaði
og synti í lauginni, enda 40 stiga
hiti,“ heldur Lilja áfram. „Þegar
siglt var yfir miðbaug 9. mars
voru allir sem fóru það í fyrsta
sinni makaðir sápu og hent f laug-
ina og fengu svo vottorð frá Pose-
doni sjávarguði undirskrifað af
skipstjóranum. Annars var oft
farið í land. Komið var til Buenos
Aires í Argentínu, Santos, Rio de
Janeiro, Salvador, Recife, Fortal-
eza og Belém í Brasilíu og Bridge-
town á Barbadoseyjum. I landi
fóru farþegar oftast í skipulagðar
ferðir. Við gerðum það ekki nema
sjaldan, því Einar er svo kunnug-
ur og vanur að við fórum sjálf og
oft fékk að slást í för einhver hóp-
ur af fólki. Víðast þekkti hann ein-
hverja sem höfðu unnið með hon-
um fyrir ferðaskrifstofuna ein-
hvers staðar annars staðar, og
sem tóku þá á móti okkur. Til
dæmis hittum við strax í Monte-
video fólk sem hafði unnið með
honum í Afríku og sem við hjónin
höfðum hitt þar. Þeir voru með
okkur allan tímann, en þarna er
alveg dásamleg strönd. Þar vöktu
athygli blómvendir í flæðarmál-
inu. Alltaf þegar einhver deyr er
varpað blómvendi í hafið og þá
rekur svo á land.
Fallegast held ég að hafi verið í
Rio de Janero," segir Lilja að-
spurð. „Þar fórum við upp á háa
fjallið Sikurtoppinn þar sem
stendur Kristsmyndin fræga, sem
blasir við úr allri borginni. Fórum
þangað upp í svifferju. Útsýnið
þaðan er alveg dýrðlegt. Eins fór-
um við í Rio í perluverksmiðju,
sem býr til skartgripi og styttur
úr náttúrulegum steinum. Og þar
sáum við karnevaldansa. Annars
var þetta allt eins og samfelldur
langur sólskinsdagur og erfitt að
gera upp á milli. Eitt sinn sigldum
við upp eftir Amazonfljóti og hitt-
um á árbökkunum indjánaflokka,
sem ganga um nær naktir. Þeir
búa til alls konar hluti úr skeljum
og sclja ferðafólki. 1 Brasilíu var
alltaf verið að gefa okkur kaffi að
smakka og þá fyrst veit maður
hvað kaffi er þegar maður fær það
svona nýtt. Það er allt annað
bragð af því en maður er vanur."
Til Afríku í stað Landspítalans
„Aldrei datt mér í hug að ég
ætti eftir að lenda i slíkum ævin-
týrum. Að fara svona stórkostlega
ferð og raunar Afríkuferðirnar
líka, sem ekki voru síður skemmti-
legar. Þegar við fórum til Kenya
1977 ókum við til dæmis í bryn-
vörðum jeppum inn í friðuðu villi-
dýralendurnar. Þeir sem með
okkur voru vissu alveg hvað gera
skyldi. Þegar þessir stóru nas-
hyrningar settu undir sig hausinn
og stefndu á bflinn, kunnu þeir að
Viötal: Elín Pálmadóttir
Ekki hefði henni Lilju Bjarnadótt-
ur dottið í hug þegar hún var að
alast upp í Dölunum eða þegar hún
missti fyrir 20 árum heilsuna og varð
öryrki, að það ætti fyrir henni að
liggja að ferðast um fjarlægar heims-
álfur, Afrfkulönd og Suður-Ameríku.
Sigla þar meira að segja um á dýr-
asta lúxusskipi, eins og hún fékk að
reyna í fyrravetur. Draumaskipið
kallar hún það og segir þetta hafa
verið hreinasta ævintýri.
Upp á slíku tekur ekki efnalaus
kona, sem hefur verið að koma
upp börnum, nema eitthvað eða
einhver komi til. Sá er sonur
hennar af fyrra hjónabandi henn-
ar og Bjarna Guðjónssonar hljóð-
færaleikara, Einar Bjarnason,
sem að loknu stúdentsprófi 1968
hélt til Berlínar til að nema lif-
fræði. Að fyrstu önn lokinni fór
hann að vinna á sjúkrahúsi til að
afla upp I námskostnað. Einn
sjúklingurinn, sem reyndist vera
framkvæmdastjóri ferðaskrifstof-
unnar TUI, fór að spjalla við hann
og réð hann til ferðaskrifstofunn-
ar, þar sem hann hefur starfað
siðan. Og ekki leið á löngu áður en
hann fór að bjóða móður sinni og
stjúpa, Gunnari Magnússyni, í
heimsreisur. Fyrst til Majorka,
Kanaríeyja og Spánar. Siðan til
fjarlægari landa, til Kenya 1977
og um norðurhluta Afríku 1979.
Þá var hann i 7 ár staðsettur í
Agadír og þau hjónin ferðuðust
norðurleiðina um 8 höfuðborgir
Norður-Afríkuríkja og aðra ferð
inni í landi suður undir eyðimörk-
inni. Síðast fóru þau til Granada
saman. Að Gunnari látnum bauð
Einar svo móður sinni með sér í
Suður-Amerikusiglinguna í febrú-
ar og mars í fyrra. Og frá þeirri
ferð ætlar Lilja að segja okkur í
þessu viðtali:
Fór auðvitað í upphlutinn
Lilja lagði upp með Einari syni
sínum frá Hannover í Þýskalandi,
þar sem hann býr. Á 14 klukku-
stundum flugu þau frá Hamborg
til Montevideo, þar sem þau stigu
á skipsfjöl. Það fyrsta sem skip-
stjórinn sagði er hann heilsaði
Lilju var: Akureyri er fallegur
bær! En hann hafði verið með
skipið í miðnætursólarsiglingu
með farþega um Skotland, Fær-
eyjar, Island, Spitzbergen og suð-
ur með Noregsfjörðum 1982 og í
annarri ferðinni í fyrrasumar.
Hafði þá viðdvöl í Reykjavík og á
Akureyri og farþegar fóru í
skemmtiferðir. Þeir höfðu fengið
glampandi sól á Akureyri og skip-
stjóri minntist þess sérstaklega að
þar hafði köttur setið á steini úti f
sjó og ekki komist í land. Nú hefur
þýska skipafélagið selt Astor, en
tekið í staðinn á leigu pólskt skip,
sem er í skemmtisigiingum.
„Það voru mikil viðbrigði að
koma í þennan hita í Uruguay, yf-
ir 30 stig,“ segir Lilja. „Og ekki
síður viðbrigði að koma í allan
þennan lúxus um borð. En ég var
ekki óviðbúin, búið að aðvara mig
um að ég þyrfti að hafa meðferðis
loðskinnsslá og 7 síða kjóla, því
allar konur áttu að klæðast slðum
kjólum við kvöldverðinn og karl-
mennirnir hvítum smokingjökk-
um. Eftir fyrsta kvöldið, þegar
skipstjóri bauð alla farþegana 500
velkomna með handabandi, var
alltaf mikið um að vera og dansað
á hverju kvöldi fram til kl. 4 eða 5
á morgnana. Tvær hljómsveitir
léku fyrir dansi á fyrsta farrými,
þar sem við vorum. Og matarborð-
ið var engu líkt, bæði kvöldverður
kl. 6 og svo náttverður um mið-
nættið. Sjáðu hérna, nýr stór
matseðili á hverju kvöldi og aldrei
eins í útliti. Alltaf myndskreyttur
úr ævintýrum.
Þriðja kvöldið var sérstakt
konukvöld. Konurnar beðnar um
að klæðast sínum ffnasta fatnaði.
Auðvitað fór ég f íslenska búning-
inn minn. Upphlutinn sem hafði
slegið svo í gegn fyrsta kvöldið.
Við áttum svo að bjóða upp öðrum
herrum en okkar. Dansa sex dansa
og láta herrana kvitta fyrir í kort-
ið okkar. Bjóða síðan herranum
upp á drykk. I þessu var leikur að
leita að Susie með kampavíns-
flöskur, til að auka ærslin og gera

það spennandi, en skemmst er frá
að segja að ég hlaut fyrstu verð-
launin í upphlutnum mínum. Fékk
kampavín og blóm og nafnbótina
Lady Astor og tvær voru útnefnd-
ar þernur mínar. Ég varð alveg
skelfingu lostin þegar mér var
sagt að nú ætti ég að þakka með
stuttri ræðu á ensku þar sem ég
talaði ekki þýsku. En það bjargað-
ist, þvi þegar okkur var sagt að nú
skildum við kveðja herra okkar
með kossi, sagði japanska konan
svo að allir máttu heyra, því hún
var við hljóðnemann: Nei, maður-
inn minn er þarna úti í sal og ég
læt engan sjá mig kyssa aðra
karlmenn úti á rúmsjó! Að svo
búnu tók þessi þybbna, litla kona
til fótanna og lagði á flótta. Hlátr-
arsköllin gullu við og eftirleikur-
inn var miklu auðveldari. Þannig
var alltaf eitthvert grín og undir-
búin dagskrá.
Eitt kvöldið var grímuball. Far-
þegum hafði líka verið sagt að
hafa með sér einhvern slíkan bún-
að. Einar var sjóræningi og sagði
við mig: Þú verður blöðrusali, Brasilíuindjáni sem Lilja og Einar hittu í þorpi við Amason-fljót.
Glæsilega þýska skemmtiferöaskipiö Astor, sem hefur tvö sumur komiö til tslands, en hefur nú verið selt. Pflan vísar
á klefa Lilju f Suður-Ameríku-siglingunni.
Það er best að þú verðir blöðrusali, mamma, þú ert hvort sem er alltaf að selja eitthvað heima í Reykjavík, sagði
Einar þegar allir áttu að klæða sig upp á grímuballið. En Lilja hefur í 25 ár selt happdrættismiða fyrir góðgerðarfélög.
Þekkiö þið Lilju? Hún er yst til hægri í doppóttum kjól með Ijósa hárkollu og blöðrur.
Aldrei grunaði