Morgunblaðið - 19.05.1984, Blaðsíða 36

T8
36
frgei ÍAM .et ÍTJOAaflAOTTA.T aiGAJflKTinflOM
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 19. MAÍ 1984
Ragnar Kristjánsson
Djúpavogi — Minning
„Vér lifum sem blaktandi,
blaktandi strá.“ Þessi hending
þjóðskáldsins gefur okkur sýn á
síbreytileika náttúrunnar —
stormar og stillur hins mannlega
lífs leika okkur einstök á mismun-
andi hátt — sumir eru meira áveð-
urs en aðrir — einstakir falla í
ólgu og kólgu veðranna — aðrir ná
ekki þrótti eða þroska — fáeinir
verða harðir og sterkir.
011 höfum við tilfinningu
skáldsins í okkur — samt spyrjum
við um tilgang alls þessa — við
fáum fá svör — stundum engin —
sumu verður svarað síðar.
Ragnar á Djúpavogi er látinn —
okkur setur hljóða — við spyrjum
— við sættum okkur tæpast við
svörin — hann sem var svo harður
og sterkur.
Slíkar eru hugsanir þess sem
óvænt fær helfregn, alltaf verðum
við jafnundrandi — jafnt við því
sem er óhjákvæmilegt, sem hinni
frostköldu frétt um óvænt lát ná-
ins samferðamanns.
Ragnar Sigurður Kristjánsson
var fæddur 28. október 1923 í
Hamraseli í Hamarsfirði, sonur
hjónanna Antoníu Árnadóttur og
Kristjáns Jónssonar.
Þegar Ragnar var ársgamall
fluttu foreldrar hans til Djúpa-
vogs þar sem hann ólst upp og
starfaði ævilangt. Ragnar var
elstur af fimm barna hópi þeirra
Antoníu og Kristjáns, sem"bjuggu
lengst af að Görðum á Djúpavogi,
+
Systir okkar,
INGIBJÖRG GÍSLADÓTTIR,
fyrrv. kaupmaður,
lést í Borgarspítalanum fimmtudaginn 17. maí.
Fyrir hönd systkinanna,
Ágústa Gísladóttir.
Dóttir mín og systir okkar,
SIGRÍDUR H. KRISTJÁNSDÓTTIR,
Grænuhlíð 20,
andaöist í Landspítalanum fimmtudaginn 17. maí.
Guórún Kristjónsdóttír,
Ólafía Kristjánsdóttir,
Þorbjörg Kristjánsdóttir,
Áslaug Kristjánsdóttir,
Margrét Krístjánsdóttir.
+
Maðurinn minn, faöir okkar, tengdafaöir, afi og langafi,
JÓHANNES TRAUSTI JÓNSSON,
Skúlagötu 56, Reykjavík,
sem lést 14. mai í Borgarspítalanum verður jarösunginn frá
Bústaöakirkju þriöjudaginn 22. maí kl. 13.30.
Sigurborg Ólafsdóttir,
Hansína J. Traustadóttir, Hólmgeir Björnsson,
Hjördís G. Traustadóttir, Hafsteinn Ingvarsson,
Hlíf Traustadóttir, Kristófer Guömundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Þökkum auðsýnda samúö vegna andláts
BRYNDÍSAR G. SIGURÐARDÓTTUR,
áöur Noröurstíg 5.
Dætur, barnabörn og systkini.
Þökkum öllum þeim + sem sýndu okkur samúö og heiöruöu minn-
ingu fööur okkar
SIGURÐAR GUDBRANDSSONAR
fv. mjólkurbússtjóra,
sem lést 25. apríl.
Sigurður Fjeldsted,
Ólöf, Elísabet og
Ingibjörg Siguröardætur.
+
Þökkum innilega öllum þeim er sýndu vináttu og samúö vegna
andláts og útfarar eiginmanns míns, fööur okkar, tengdafööur og
afa.
SIGURDAR MAGNÚSSONAR.
Sérstakar þakkir til lækna og starfsfólks St. Fransiskus-spítalans
Stykkishólmi og hreppsnefndar Stykkishólms.
Ingibjörg Daöadóttir,
Aöalheiöur Sigurðardóttir,
Guðbjörg Siguröardóttir,
Ágústa Siguröardóttir,
Baldvin Ringsted,
börn og barnabörn.
þar sem húsrými var lítið en skjól-
ið gott.
Þegar Ragnar hafði byggt hús
sitt Hátún fluttu foreldrar hans
ásamt yngsta syni sínum á neðri
hæð hússins og bjuggu þar uns
sonurinn Arnór hafði fest kaup á
húsinu Ásbyrgi sem þau fluttu í
ásamt honum. Kristján lést í mars
síðastliönum, en Antonía býr hjá
syni sínum Árnóri á Höfn í
Hornafirði.
Á uppvaxtarárum Ragnars var
erfitt að vera bjargálna á Islandi,
kreppa í útlöndum sem skapaði
kreppu í landinu, mest kreppti að í
fábýlum byggðum við sjávarsíð-
una.
Djúpivogur var þar engin und-
antekning. Hörð hefur lífsbarátta
þeirra hjóna Antoníu og Kristjáns
verið, með systkinahópinn Ragnar
— Ingólf — Laufeyju — Dag-
björtu og Arnór í lítilli stofu í
Görðum, en upp komust þau öll til
bjargálna einstaklinga hert af því
lífi sem lifað var þá á íslandi.
Þetta er þeirra styrkur sem nú
mega á skömmum tíma sjá á bak
tveggja ástvina föður og sonar.
Get ég mér til að strax á upp-
vaxtarárum hafi Ragnar sem elst
barna af hópnum lagt gjörva hönd
að mörgu sem skapaði brauð á
borð þeirra allra, að minnsta kosti
kynntist ég honum sem slíkum
seinna á ævi hans.
Á yngri árum starfaði Ragnar
við sjómennsku og störf tengd
henni. En 1948 tók Ragnar vél-
stjórapróf og réðst til starfa hjá
frystihúsi Búlandstinds hf. á
Djúpavogi sem þá var í byggingu.
Tveimur árum síðar gerðist Ragn-
ar starfsmaður Búlandshrepps við
rafveitu hreppsins og starfaði þar
allt til 1960 að undanskildum
tveim vertíðum.
Þann 1. október 1960 varð Ragn-
ar starfsmaður Rafmagnsveitna
ríkisins sem þá yfirtóku rafveitu-
rekstur á Djúpavogi.
Fyrst starfaði Ragnar sem vél-
gæslumaður, síðar sem rafgæslu-
maður og enn síðar sem rafveitu-
stjóri á Djúpavogi og í nágranna-
sveitum, því starfi gegndi Ragnar
til dauðadags, 8. maí síöastliöinn.
Árið 1950 kvæntist Ragnar Álf-
heiði Ákadóttur frá Djupavogi og
hefur þeim orðið fimm barna auð-
ið en þau eru Rut, starfsmaður
Framkvæmdastofnunar í Reykja-
vík, hún á eitt barn; Eðvald, vél-
stjóri á togaranum Sunnutindi,
kvæntur Hólmfríði Haukdal, þau
eiga þrjú börn; Ólafur, vélvirki,
sem rekur eigin vélsmiðju á
Djúpavogi, kvæntur Álfheiði
Freyju Friðbjarnardóttur, þau
eiga eitt barn; Drífa, húsmóðir og
talsímavörður á Djúpavogi, gift
Frey Steingrímssyni, þau eiga
þrjú börn og Kristján, bifvéla-
virki, sem starfar með Ólafi bróð-
ur sínum, hann á eitt barn.
Álfheiður og Ragnar hafa átt
miklu barnaláni að fagna því öll
eru börn þeirra sæmdar- og dugn-
aðarfólk sem þátt hafa tekið í að
auðga sína heimabyggð með því að
legga sitt atgervi á vogarskál at-
vinnuuppbyggingar á Djúpavogi.
Það var gott að koma og dvelja
með þeim hjónum í störfum og
gleði hvenær sem var og hvernig
sem á stóð var hús þeirra opið,
gestrisin alíslensk, hlýja, kímni og
góðar sögur.
Ragnar tók mikinn þátt í félags-
málastarfi á Djúpavogi, enda fé-
lagshyggjumaður að lífsskoðun.
Hann sat í hreppsnefnd um ára-
tuga skeið, í stjórn Búlandstinds
um langan tíma, var formaður
stjórnar fyrirtækisins á miklum
uppbyggingartíma og varaformað-
ur síðastliðin ár. Þá sat Ragnar í
stjórn Kaupfélags Berufjarðar um
árabil og var varaformaður
stjórnar þess nú síðastliðin ár.
Einnig starfaði Ragnar mikið að
slysavarna- og sjómannadagsmál-
Jón Kristinn
Pálsson - Minráng
Þeim fækkar nú óðum gömlu
sjómönnunum, sem eyddu bestu
starfsárunum á síðutogurunum.
Einn úr þeirra hópi er kvaddur í
dag frá Eyrarbakkakirkju. Jón
Kristinn Pálsson var fæddur á
Skúmstöðum á Eyrarbakka 27.
júní 1903. Hann ólst upp í hópi sex
systkina, en nú eru aðeins þrjú
eftir á lífi. Hann var ekki gamall
er snúningarnir við útveginn hóf-
ust. Sem unglingur hóf hann að
stunda sjóinn, eins og flestir á
hans reki, enda stóð hugur flestra
drengja á Bakkanum til sjávarins
á þeim árum. Eftir róðra heima lá
leiðin til Þorlákshafnar og síðan
til Reykjavíkur.
Árið 1926 er hann skráður á tog-
arann Apríl og hefst þá nýr þáttur
í sjómennsku Kristins. Næstu árin
var hann oftast á togurum á vet-
urna en oft á síldveiðum á sumrin.
Árið 1942 ræðst hann á togar-
ann Þórólf, með Kolbeini Sigurðs-
syni. Þegar Kolbeinn tók Egil
Skallagrímsson fylgdi Kristinn
Kolbeini og var með honum til
ársins 1956, en þá hætti hann til
sjós.
Það er augljóst, að maður sem
átti alltaf víst pláss hjá úrvals-
skipstjórum á togurunum á þess-
um árum var enginn aukvisi.
Það er svo með menn, sem mað-
ur mætir á lífsleiðinni, að þeir
gleymast misfljótt. Ég held að
flestir sem voru með Jóni Kristni
Pálssyni muni hann lengi. Oft
þegar ég hitti gamla skipsfélaga
og farið er að rifja upp gamlar
samverustundir berst talið að því
hvað ég segi af Kristni Pálssyni,
enda fór þar traustur maður og
góður félagi. Hann kvað oft fast
að orði, en allt var það græsku-
laust og aðeins til áherslu.
Árið 1933 urðu þáttaskil í lífi
+
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúð og vináttu við andlát og
útför fööur okkar, tengdafööur, afa og langafa,
JÓNS KRISTJÁNSSONAR,
Fagrahvammi,
Bergi viö Keflavík.
Sérstakar þakkir til lækna og starfsfólks Sjúkrahúss Keflavíkur.
Kristján M. Jónsson, Matthildur Magnúsdóttir,
Aöalheióur Jónsdóttir, Eiríkur Guömundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
um í sinni heimabyggð. Af kynn-
um mínum af Ragnari og störfum
hans að málum sveitarfélagsins er
mér sérstaklega eitt minnisstætt
en það var hin sanna sigurgleði
hans er tekist hafði að festa kaup
á togskipinu Sunnutindi í Noregi.
Ekkert gat breytt þessari sönnu
gleði mannsins sem vissi að án
togskipsins voru búsetuskilyrði
íbúanna á Djúpavogi ekki sam-
keppnisfær við aðra staði. Engin
hagræn innlærð háspeki fræðinga
fékk þessu breytt hjá Ragnari,
hann sagði bara: „Þetta mun
ganga vel.“ Enginn efast í dag sem
þekkir ævintýrið á Djúpavogi.
Ragnar gérði sem hann gat til
að treysta atvinnulífið á Djupa-
vogi, hann var kallaður til ábyrgð-
arstarfa í því sambandi, hann sá
drauminn um nýtt og glæsilegt
frystihús verða að veruleika.
Hann ásamt félögum sínum aflaði
staðnum glæsilegu togskipi,
Sunnutindi. Atvinnubylting varð
að veruleika. — Ragnar var sátt-
ur, glaður og horfði bjartsýnn á
framtíðina, en lengi mátti hann
ekki njóta.
Sá sem þetta ritar átti því láni
að fagna að vinna með Ragnari að
rafmagnsmálum í bráðum tvo
áratugi á Austurlandi. Það var
gott að vinna með Ragnari á erfið-
ustu tímum á þessum árum, dís-
elvélarekstur með tilheyrandi
óhöppum, línubilanir, brunar í
díselstöðvum, skömmtun á orku,
rukkanir, lokanir, allt var þetta
daglegt brauð hjá Ragnari í starfi.
Aldrei æðruorð — aldrei hækk-
aður rómur — samstarfsfús og
vinnuglaður, og fögnuður yfir
hverri umbót á kerfi og vélbúnaði.
En þetta er allt heil saga sem
bíður síns tíma. Ragnar var einnig
hérna kallaður til ábyrgðarstarfs,
sem hann rækti af trúmennsku og
áhuga enda nátengt hans megin-
hugðarefni, atvinnuuppbyggingu á
Djúpavogi.
Sviplegt og sárt er það ástvinum
að sjá honum á bak, en minningin
er hrein og tær um hógværan og
þýðan heiðursmann.
Ég kveð hann að sinni og þakka
heilshugar samstarfið, guð blessi
minningu góðs drengs.
Álfheiði, börnum og barnabörn-
um, móður og systkinum sendi ég
hugheilar samúðarkveðjur og bið
guð að styrkja þau í sorg þeirra.
Erling G. Jónasson.
Jóns Kristins Pálssonar, er hann
kvæntist ágætri konu, Elísabetu
Kristinsdóttur frá Húsavík. Þau
hófu búskap á Eyrarbakka og
dvöldu þar ætíð síðan. Þau eignuð-
ust sex mannvænleg börn, sem
hafa sýnt þeim milda ræktarsemi.
Að lokinni sjómennskunni ræðst
Kristinn fangavörður að Litla-
Hrauni og starfar þar nokkur ár,
þar til Plastiðjan á Eyrarbakka
hóf starfsemi, þar hóf hann störf
og vann þar meðan heilsan entist.
Síðustu árin var Kristinn mjög
farinn að heilsu og naut hann þá
ágætrar umönnunar konu sinnar,
sem aldrei vék frá honum.
Á kveðjustund kemur oft þakk-
læti upp í hugann. Með þessum
fátæklegu orðum vil ég því þakka
Jóni Kristni Pálssyni yfir 20 ára
samstarf á sjó og landi. Einnig
sendi ég konu hans, börnum og
öðrum ástvinum innilegar samúð-
arkveðjur.
Jón V. Ólafsson