Morgunblaðið - 20.06.1984, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 20. JÚNl 1984
Hermann Þóris-
son — Minning
Fæddur 21. janúar 1963
Dáinn 10. júní 1984
Hví var þessi beður búinn,
barnið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: „Kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum,
hóipin sál með ljóssins öndum.
(SB. 1886 - B.Halld.)
Það er komið sumar, náttúran
skartar sínu fegursta, og nóttin er
björt. Þrjú systkin ásamt nokkr-
um vinum sínum höfðu farið upp í
Borgarfjörð til að eyða þar saman
helginni.
En skyndilega dregur ský fyrir
sólu og okkur finnst sem helkuldi
fari um okkur. Við stöndum
máttvana og skiljum ekki í augna-
blikinu ákvarðanir almættisins.
Hvers vegna ungur maður í blóma
lífsins er kallaður burt með svo
sviplegum hætti. En sumum okkar
er ætlað stærra hlutverk en öðr-
um.
Hermann var fæddur í Siglu-
firði 21. janúar 1963 og var þriðji í
röðinni af sex börnum þeirra
hjóna Jónínu Víglundsdóttur og
Þóris Björnssonar, rafvirkja-
meistara. Hann ólst upp í stórum
og glaðværum systkinahóp undir
handleiðslu ástríkra foreldra.
Hemmi, eins og hann var ætíð
kallaður af fjölskyldu og vinum,
var vinmargur og vinsæll í kunn-
ingjahópi. Bóngóður og jafnan
reiðubúinn að rétta hjálparhönd,
bæði fjölskyldu og vinum. Hann
hafði nýlega hafið störf við fram-
reiðslu, fullur tilhlökkunar og eft-
irvæntingar, og hugðist gera það
að framtíðarstarfi.
Það var venju fremur gaman að
koma í heimsókn í Lækjarfit 3,
þegar Hemmi var heima. Hann
hreif okkur með sér í gáska sínum,
glaðværð og lífsgleði.
Ekkert heimili þekkjum við
hjónin þar sem vinir og kunningj-
ar barnanna eru eins velkomnir og
hjá þeim Þóri og Nínu, því jafnan
er stór hópur ungmenna í kringum
þau. Það er vissulega stórt skarð
höggvið í þennan hóp við fráfall
Hemma.
Það er sagt að þeir sem guðirnir
elska deyi ungir og Hann sem öllu
ræður í lífi voru hér á jörðu skap-
ar sérhverjum þau örlög sem ekki
verða umflúin, en allt hefur það
sinn tilgang. Og trúin á líf eftir
þessa jarðvist gefur fyrirheit um
endurfundi.
Kæru vinir, Nína og Þórir, sorg
ykkar er mikil og missirinn stór,
en við vitum, að trúin sem þið eig-
ið, á eftir að verða ykkur styrkur í
harmi. Trúin á Hann sem öllum er
æðri og allt græðir að lokum.
Hjá ykkur og systkinunum eru
eftir dýrmætar og ljúfar minn-
ingar um elskulegan son og bróð-
ur. Minningar sem aldrei fölna eða
verða frá ykkur teknar.
Elsku Hemmi, fari í friði. Frið-
ur Guðs blessi hann og þökk fyrir
allt og allt.
Gullý og Héðinn
í dag er kvaddur hinstu kveðju
Hermann Þórisson sem lést af
slysförum 10. júní sl.
Það er erfitt að kveðja eins ná-
inn vin og hann var mér.
Aðeins tuttugu og eins árs var
hann tekinn í burtu, maður í
blóma lífsins með allt lífið fram-
undan.
Samband okkar var ekki mjög
langt en samt yndislegt. Við átt-
um mörg sameiginleg áhugamál,
töluðum mikið saman og kynnt-
umst hvort öðru mjög fljótt.
Það var mjög auðvelt að tala við
Hemma, hann var svo opinn. Ég
gat sagt honum allt og alltaf var
hann reiðubúinn að hlusta ef
eitthvað var að.
Alltaf leið mér vel er ég kom á
heimili hans að Lækjarfit 3. Þar
ríkti svo sérstaklega léttur andi
yfir öllu. Fjölskylda hans og
systkini voru mjög hlýleg og
elskuleg strax við fyrstu kynni.
Sjaldan hef ég séð eins samrýndan
systkinahóp og þau voru. Eg hef
aldrei komið inn á heimili þar sem
hefur verið tekið eins vel á móti
mér og þar, og svo sjálfsagt að ég
yrði ein af þeim.
Hann skilur eftir sár í hjarta
mínu sem seint gróir. Aldrei mun
mér líða úr minni þessi hörmulegi
atburður er ég var vitni að.
Minningu hans sem ástvinar
mun ég ætíð varðveita. Guð geymi
hann og varðveiti.
Foreldrum hans og systkinum
votta ég mína dýpstu samúð. Megi
Guð vera með þeim og varðveita
þau alla tíð.
„Það sem við ber, hefir fyrir löngu
hlotið nafn sitt, og það er ákveðið,
hvað menn eiga að verða og maðurinn
getur ekki deilt við þann sem er máttkari.
(Bibl. Pred. 6,10.)
Edda Sigurbergsdóttir
í dag er til moldar borinn vinur
okkar Hermann Þórisson. Hann
var fæddur á Siglufirði, sonur
hjónanna Jónínu Víglundsdóttur
og Þóris Björnssonar.
Kynni okkar við Hemma eins og
hann var kallaður meðal vina hóf-
ust á fyrstu árum grunnskóla, eft-
ir að hann flutti til Garðabæjar.
Það er erfitt að kveðja jafngóð-
an og lífsglaðan vin og Hemmi
var. Hann var vinamargur og átti
gott með að kynnast fólki. Það
fyrsta sem við tókum eftir í fari
Hemma var hve opinn og hress
hann var. Eftir að við kynntumst
honum var hann ætíð miðdepill-
inn í öllum okkar skemmtunum.
Alltaf þegar eitthvað átti að gera
var haft samband við Hemma. Þá
söfnuðumst við oftast saman á
heimili hans og ræddum málin. Á
heimili hans er alltaf einstaklega
gott að koma vegna þess hve opin,
hlýleg og hress foreldrar og systk-
ini eru. Foreldrar hans voru ætíð
reiðubúin að ræða og hjálpa okkur
við að leysa vandamál sem ætíð
fylgja unglingsárunum. Við mun-
um ætíð vera þeim þakklátir fyrir
leiðsögn þeirra.
Það er sárt að horfa á eftir
Hemma í blóma lífsins, þegar
hann var búinn að finna starf sem
honum líkaði og var farinn að gera
áætlun um framtíðina.
Við munum ætíð minnast
Hemma sem góðs vinar og félaga.
Með vinarhug og virðingu vott-
um við foreldrum hans og að-
standendum okkar dýpstu samúð.
Margur einn í aldurs blóma
undi sæll við glaðan hag,
brátt þá fregnin heyrðist hljóma:
Heill í gær, en nár í dag. —
Ó hve undraskjótt
yfir skyggt hin dimma nótt.
Fyrir dyrum dauðans voða
daglega þér ber að skoða.
(B.Halld.)
Marinó, Gummi, Gilli,
Raggi og Þór.
Lítið skilur milli lífs og dauða.
Á einni örskotsstund ráðast örlög
ungs manns, björt framtíð brest-
ur. Skammt er milli gleði og sorg-
ar. Gáskafull ungmenni bregða á
leik í vorbjartri júnínóttinni.
Ungur maður mætir örlögum
sínum, það dimir í hugum hinna
sem lifa, það rifjast upp þjóðsagan
um álög á Barnafoss í Hvítá.
Lífshlaupið er allt, árin aðeins
tuttugu og eitt.
Hermann fæddist á Siglufirði
21. janúar 1963, sonur hjónanna
Jónínu Víglundsdóttur og Þóris
Björnssonar, rafvirkjameistara
Lækjarfit 3, Garðabæ, þriðji elst-
ur í hópi sex systkina.
Hann ólst upp hjá foreldrum
sínum, en þau fluttu frá Siglufirði
til Vestmannaeyja haustið 1970,
snjóflóð féll á hús þeirra í Siglu-
firði og ýtti það undir búferla-
flutning fjölskyldunnar.
Á Siglufirði átti Hermann sín
bernskuár, naut hann þá nálægðar
og ástríkis afa síns og ömmu
ásamt öðrum barnabörnum þeirra
sem nú eru orðin 22.
Nærri má geta að oft hefur ver-
ið glatt á hjalla og mikið fjör þeg-
ar hópurinn hittist á hátíðum og
tyllidögum að Hafnargötu 6, þar
sem Júlla amma og Björn afi búa.
Nú sjá þau á bak sínu fyrsta
barnabarni, þeirra söknuður er
sár.
Við eldgosið í Heimaey yfirgaf
fjölskyldan Vestmannaeyjar og
settist að í Njarðvík til bráða-
birgða.
Eg minnist þess að Hermann
kom þá norður meðan fjölskyldan
kom sér fyrir á nýjum slóðum,
dvaldi hann þá hjá okkur og gekk
í skóla með sínum fyrri félögum.
Lífið hafði þá lagt á hann aðeins
tíu ára gamlan að missa tvö heim-
ili, annað af völdum snjóflóðs í
Siglufirði og hitt af völdum eld-
goss í Vestmannaeyjum.
Lífið er mælt í árum, oft reynir
ungur maður meir á stuttri ævi en
maður sem nær hárri elli, fer
þetta eftir því hve hratt er lifað.
Tíminn er afstætt hugtak.
Skammt er milli gleði og sorgar,
þeirra systra sem samdægurs
heimsóttu þessa stóru fjölskyldu.
Það var bjart yfir Siglufirði á
hvítasunnudagsmorgni. Júlía
Linda dóttir okkar gifti sig og
færði til skírnar sitt fyrsta barn.
Það ríkti gleði um morgun í Siglu-
fjarðarkirkju.
I stórri fjölskyldu verðum við að
vera viðbúin bæði gleði og sorg-
artíðindum sem lífið leggur okkur
stöðugt til með sinum fjölbreyti-
leik.
Um eftirmiðdag fengum við
fréttir af þessu hörmulega slysi,
lífið tók aðra stefnu, á braut hins
óræða, sorgin tók við.
Hermann og Júlía voru jafn-
gömul, öll eigum við þá von i
brjósti að börnum okkar megi
farnast sem best í lífinu.
Með voninni og með því að
treysta trú okkar á Guð komumst
við yfir sorgina.
Gleðinnar njótum við svo gáska-
full þegar hún birtist.
Þórir og Nína voru í Svíþjóð
þegar þetta hörmulega slys bar að.
Þórir varð fimmtugur 18. júní sl.
og ætlaði hann að dvelja hjá Ægi
bróðir sínum stuttan tíma.
Helga systir Nínu fór strax til
barnanna sem heima voru og
veitti þeim þann styrk sem hún
mátti. Sýndi hún í verki mikilvægi
samstöðu fjölskyldunnar sem er
kjölfestan 1 þjóðfélagi okkar,
+
Móðir okkar,
STEINUNN KRISTJÁNSDÓTTIR,
Skólavöröustíg 28,
lést í Landakotsspítala 18. júní.
Halldór Magnússon,
Sigríður Magnúsdóttir,
Magnús Magnússon.
t
Móðir okkar,
SIGURBJÖRG JÓNSDÓTTIR,
Hólmgaröi 17,
Reykjavfk,
lést í Borgarspítalanum 18. júni.
Guórún Jóna, Hrönn og Díana
Árnadætur.
+
Bróöir okkar,
SIGURBERG H. GÍSLASON,
Reykholti viö Laulósveg,
lóst hvítasunnudag 10. júní. Útförin hefur fariö fram.
Helgi Gíslason, Hannes Gíslason,
Svava Gisladóttir, Ástdís Gfsladóttir.
+
Útför
JÓNS SNORRA HALLDÓRSSONAR
fer fram frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 21. júní kl. 10.30.
Þeir sem vildu minnast hans eru beönir aö láta líknarstofnanir
njóta þess.
Ása Þorsteinsdóttir Kristensen,
Halldór J. Jónason, Gyöa Thorsteinsson.
studd bjargfastri trú okkar á al-
mætti Guðs.
Undanfarin ár vann Hermann
hjá Osta- og smjörsölunni, fyrir
rúmum mánuði undirritaði hann
námssamning í framleiðsluiðn hjá
Veitingahöllinni í Reykjavík.
Hafði hann þá valið sér framtíð-
arstarf sem vonir voru bundnar
við.
Nú, þegar hann er allur, situr
eftir sár söknuður ættingja og
vina, sárastur foreldrum og systk-
inum.
Við Auður og börn okkar send-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur með von um að eins og
hvítasunnusálmarnir hljómuðu í
Siglufjarðarkirkju megi þeir veita
ykkur styrk í sorg ykkar við útför
Hermanns í dag frá Garðakirkju.
Blessuð veri minning um góðan
dreng.
Sverrir Sveinsson
„Ó, Jesús bróðir besti
og bama vinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.“
í dag er til moldar borinn frá
Garðakirkju Hermann Þórisson,
Lækjarfit 3 í Garðabæ, en hann
lést af slysförum 10. júní sl.
Hermann fæddist í Siglufirði
21. janúar 1963. Foreldrar hans
eru Jónina Víglundsdóttir og Þór-
ir Björnsson, rafvirkjameistari, og
var hann þriðji elstur sex mann-
vænlegra barna þeirra hjóna.
í Siglufirði sleit hann barns-
skónum, en flutti með foreldrum
sínum til Vestmannaeyja árið
1970, sem síðan urðu að yfirgefa
Eyjarnar 1973, þegar eldgosið
biaust út. Settust þau fyrst að í
Njarðvíkum, en fluttu síðan í
Garðabæ, þar sem þau nú búa og
eiga myndarlegt heimili.
Á einu augnabliki er líf ungs
drengs hrifsað úr faðmi fjölskyldu
og vina. Eftir er tregi og sár sökn-
uður, en þegar sorgin hefur búið
um sig í brjóstum ættingja og vina
streyma fram minningar, minn-
ingar um heilsteyptan og góðan
dreng, sem aldrei mátti neitt aumt
sjá, og vildi ávallt gera gott úr
öllu.
f þungbærum söknuði rifjast
upp minningar, en í þeim eru verð-
mæti sem ekki fara úr huga
manns. Hemmi, eins og hann var
ávallt kallaður í fjölskyldunni, var
hvers manns hugljúfi, hafði létta
lund, og var ávallt hrókur alls
fagnaðar.
Vestmannaeyjar voru honum
ávallt kærar, og hingað kom hann
margar ferðir. Þegar við kveðjum
Hermann, þá söknum við þess að
hafa ekki lengur þennan glaða og
góða dreng meðal okkar, en um
leið erum við þakklát fyrir að hafa
fengið að njóta samvista við hann.
Að grunnskólagöngu lokinni fór
hann út á vinnumarkaðinn og
vann alla almenna vinnu, lengst
hjá Osta- og smjörsölunni, en á sl.
vori hóf hann nám í framreiðslu í
Veitingahöllinni í Reykjavík.
Hann var eftirsóttur til starfa
fyrir trúmennsku og prúða fram-
komu.
Hann var foreldrum sínum og
systkinum góður og hjálpsamur,
og sem dæmi um það, borgaði
hann ávallt til heimilisins eftir að
hann fór að vinna, og síðasta verk
hans í þessu jarðneska lífi var að
hjálpa föður sínum við að mála
hús fjölskyldunnar að Lækjarfit 3.
Hann kvaddi þetta líf í blóma
lífsins, með bjartar vonir í brjósti.
Á vængjum morgunroðans sveif
sál hans að fótskör þess almættis,
sem við biðjum til á erfiðum tím-
um, og þar munu liljur vallarins
lýsa honum leið að lindum lífsins,
þar sem allir hittast að jarðlífi
loknu.
Að endingu vil ég og fjölskylda
mín þakka honum fyrir það, sem
hann var okkur og óska honum
blessunar á nýjum leiðum. For-
eldrum, systkinum og öllum ætt-
ingjum og vinum vottum við okkar
dýpstu samúð, og biðjum algóðan
Guð að styðja þau og styrkja í
þeirra mikiu sorg.
Stefán Rnnólfaaon og fjölakylda.