Morgunblaðið - 11.11.1984, Qupperneq 52

124
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 11. NÓVEMBER 1984
HCGAAIin
c 'ffi tfnltifTfl
n Ef Wa.nr\ cr handa- konunni
þinrví, \>cl ííinq '<eq upp á. krumpu&ti
hM.cJU"
Týndi maðurinn í Sturlungu
Sigurveig Guömundsdóttir skrif-
ar
Sála mín rak upp skellihlátur,
nú á að fara að lesa úr Sturlungu.
— Vögum vér og vögum vér með
vora byrði þunga, er nú komið sem
áður var í öld Sturlunga, í öld
Sturlunga. Gaman væri að heyra
fróða menn ræða um upptökin að
Flugumýrarbrekku, hefnd Sturl-
unganna. Hvernig stóð á þvf, að
það er laundóttir Sturlu Sig-
hvatssonar, sem mælir hin örlaga-
ríku orð á Möðruvöllum: „Því að
Gizuri þótti hver herkerling lík-
legri til að hefna föður míns,
Sturlu, en þú. Sér hann það, að þér
er litur einn gefinn." Nú var bóndi
Þórdísar kallaður Eyjólfur ofsi og
samt réttir hún honum þessa
eyrnafíkju. Þórdís var óskilgetin,
en samt er það hún sem rekur
ofsann bónda sinn til þeirrar
hörðustu reiðar yfir fjöll og firn-
indi, svo aldrei hefur enn í manna
minnum meira riðið nokkur Is-
lendingur. Flugumýrarbrenna er
það skelfileg, að enginn gleymir sá
sem heyrt hefur.
Aðrar meinlausari
Sturlunguminningar
Það var eitt kvöld að vetri til að
ég sat hjá vinkonu minni, Áslaugu
Proppé, og vorum við að spjalla
venjulegt tal kvenna. Við vorum
að tala um eitthvert atriði í Sturl-
ungu. Þá er barið að dyrum. Veður
var kalt og frjósandi, tunglskin
mikið úti og gluggaþykkn. Sá sem
kominn var hét Jóhannes og var
bréfberi. Áslaug bauð honum til
stofu. Ekki gátum við hætt við
Sturlunguskrafið og var gesturinn
fljótur að taka þar undir. Er
skemmst frá því að segja, að Jó-
hannes bréfberi virtist kunna alla
Sturlungu utanbókar, nöfn, ártöl
og atburði. Vegna síns embættis
gat hann ekki setið eins lengi og
við kusum, þakkaði með virktum,
en spurði að síðustu: „Þekkið þið
þennan mann?" Og hann nefndi
mannsnafn sem ég man ekki leng-
ur, minnir að maður þessi hafi
flækst vestur á fjörðu, drepið ein-
hvern þar eða einhver drap hann.
Jóhannes mælti þá: „Þessi maður
er ekki nefndur nema á einum
stað í Sturlungu." Við skildum
þegar, að sá sem vissi deili á
manni, sem aðeins einu sinni er
getið í Sturlungu, hlyti að vera
sannfróður í besta skilningi þess
orðs.
Löngu seinna fór ég með rútu
vestur í Hólm. Hjá mér sat gam-
all, þreytulegur bóndi. Einhvern
veginn atvikaðist svo að minnst
var á Sturlungu. Kom þá í ljós, að
bóndinn var ólafur í Elliðaey,
merkismaður á sinni tíð. Hann
rakti fyrir mér allar þær ferðir á
Sturlungaöld, sem legið hefðu í
nánd við veginn sem við fórum,
vissi allt um alla, rétt eins og
hann hefði verið nýsloppinn úr
örlygsstaðabardaga. Tíminn leið
allt of fljótt og þá í Hólminn var
komið, leit ólafur á mig sama
dulmagnaða augnaráðinu og Jó-
hannes bréfberi forðum: „Veistu
hver þessi maður var, hann er að-
eins einu sinni nefndur i Sturl-
ungu.“
Vill nú ekki einhver góður
Sturlungumaður segja okkur fá-
kænum lýð: Hvað hét þessi hinn
eini, sem Sturlunga er svo fáorð
um? Einari Karli Haraldssyni og
öllum þeim, sem eiga eftir að
skemmta oss með Sturlungu, ósk-
um vér árnaðar heilagrar Katrín-
ar frá Alexandríu, sem kvað hafa
verið sérlega góð áheita lærðum
mönnum. — Sturlungar hafa
áreiðanlega verið henni per-
sónulega kunnugir.
HÖGNI HREKKVlSI
Hvar er útyarps-yekjarinn?
Haraldur Jóhannsson skrifar:
Undirritaður er einn af þeim
sem tóku þátt í félagasöfnun
Bókaklúbbs Arnar & örlygs sem
fram fór í júli á siðasta ári. Voru
væn verðlaun í boði og hver sá
sem fengið gat 5 manns til að
ganga í Bókaklúbbinn átti að fá
útvarps-vekjara sem var með
ábyggðum síma.
Síðan er liðið eitt ár og tveir
mánuðir.
í bréfi, sem er dagsett 2. ágúst
1983, eða tveimur dögum eftir að
skilafresturinn rann út, eru menn
beðnir að sýna þolinmæði og
skilning, en búist sé við því að af-
hending tækjanna verði í lok sept.
eða byrjun okt. sama ár.
I bréfi dagsettu 11. okt. 1983 eru
fluttar þær fréttir að ýmsar tafir
hafi orðið, m.a. vegna misskiln-
ings, en búast megi við tækjunum
í febrúar á þessu ári.
í bréfi frá innflytjanda tækj-
anna, Varmás h/f, dagsettu 5.
mars 1984, segir, að tækin eigi að
vera komin til Hamborgar í lok
mars og fari þaðan sjóleiðina til
íslands.
Ekkert bréf hefur borist, en ég
hef hringt nokkrum sinnum og
fengið upp gefnar ýmsar dagsetn-
ingar en engin þeirra hefur stað-
ist.
Nokkrir mánuðir eru síðan tæk-
in komu til landsins, en þau hafa
verið leyst úr tolli í nokkrum
áföngum. Mér var tjáð að ég hefði
lent í þriðja áfanga og fengið tæk-
ið í endann í ágúst. Sú dagsetning
hefur sífellt farið aftar og vikuna
fyrir verkfall var mér sagt að ég
fengi tækið í næstu viku (fyrstu
verkfallsviku).
Verkfall BSRB skall þá á og
stöðvaðist meðal annars tollþjón-
usta.
En nú er verkfallið leyst fyrir
viku og hringdi ég í dag í Bóka-
klúbb Arnar & Örlygs, en þá var
mér sagt að ekki væri vitað hve-
nær ég fengi tækið, en, „það væri
verið að vinna að því að ná þeim
úr tolli" og þaðan kæmu þau von-
andi í næstu viku, síðan tæki viku
að merkja þau og þá loks yrði
hægt að dreifa þeim.
Það lítur út fyrir það, að for-
ráðamenn Bókaklúbbs Arnar &
Örlygs hafi treyst á að verkfallið
skylli á til að fá gálgafrest, en ef
dagsetningin um verkfallsvikuna
hefði átt að geta staðist, hefðu
þeir þurft að vera búnir að leysa
tækin úr tolli viku fyrir verkfall.
Þetta símamál hefur verið mjög
slæm auglýsing fyrir Bókaklúbb-
inn, en furðulegt er hvernig staðið
hefur verið að málum. Ég fæ ekki
skilið þá auglýsingu sem klúbbur-
inn fær með því að lofa meiru en
hann getur efnt, því greinilegt er
að fjárhagurinn er bágborinn
fyrst ekki var hægt að leysa út öll
tækin í einu.
Hinar ýmsu dagsetningar um
hvenær afhenda ætti tækin hafa
allar reynst óáreiðanlegar, en bú-
ast mætti við hörðum aðgerðum af
bókaklúbbsins hálfu, ef einhver
klúbbfélagi sýndi sömu léttúð á
dagsetningum og trassaði að
borga einhverja bók í 14 mánuði.
Þó vonin sé veik, vonar undirrit-
aður að eitthvað verði gert í mál-
unum og viðkomandi aðilar fái
tækin sín á þessu ári.