Morgunblaðið - 15.11.1984, Side 51

51
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 15. NÓVEMBER 1984
Minning:
Vigdís Hermanns-
dóttir kennari
Fædd 12. júlí 1920
Dáin 8. nóvembcr 1984
»Ef væri ég söngvari
syngi ég ljóð
um sólina, vorið
og land mitt og þjóð.“
(Páll J. Árdal)
Sjö ára dóttir mín kom heim úr
skólanum og söng fyrir mig þetta
ljóð og ég mundi svo vel, þegar við*
systurnar stóðum við orgelið hjá
Dísu frænku og lærðum hjá henni
þetta sama ljóð og lag. Daginn eft-
ir barst mér sú frétt, að Dísa hefði
látist þá um nóttina. Þessi fregn
kom ekki mjög á óvart, því að hún
hafði háð langa og stranga bar-
áttu við erfiðan sjúkdóm i hálfan
annan áratug. Likamlegt og and-
legt þrek hennar lamaðist smám
saman og þegar svo er komið er
dauðinn líkn, þótt ekki sé hann
sársaukalaus þeim, sem eftir lifa.
Vigdís Hermannsdóttir var
fædd að Glitstöðum í Norðurárdal
12. júlí 1920. Hún var fimmta i
röðinni af átta börnum hjónanna
Hermanns Þórðarsonar, kennara
og bónda Þorsteinssonar og Guð-
rúnar Hermannsdóttur, bænda-
hjóna að Glitstöðum og Ragnheið-
ar Gísladóttur Einarssonar og
Vigdísar Pálsdóttur, prófasts-
hjóna í Stafholti.
Af átta börnum Hermanns og
Ragnheiðar eru nú þrjú látin, en
börn þeirra voru í aldursröð: Unn-
ur, kennari og fyrrum húsfreyja
að Eyjum og Hjalla í Kjós, gift
Hans Guðnasyni bónda, sem nú er
látinn, Svavar, efnaverkfræðing-
ur, látinn, kvæntur Ursulu, f.
Funk, Gísli, vélaverkfræðingur,
látinn, kvæntur Betty f. Epel-
mann, Guðrún, kennari, gift Al-
freð Kristjánssyni, Vigdis, kenn-
ari, sem hér er minnst, Ragnar,
efnaverkfræðingur, Valborg,
lyfjafræðingur, var gift Kurt
Stenager, lyfjafræðingi og Ragn-
heiður, deildarstjóri í Landsbanka
íslands.
Þegar Dísa var fjögurra ára
gömui var hún tekin í fóstur að
Stafholti til afa sins og ömmu,
Vigdisar og Gísla. Þau sæmdar-
hjón tóku einnig til fósturs Gísla
bróður hennar, sem þá var sjö ára
gamall og ólust þau systkinin þar
upp til fullorðinsára. Það urðu
Dísu og Gísla mikil viðbrigði að
hverfa úr glöðum systkinahópi og
frá ástríkum foreldrum. Ekki er
vafi á því, að söknuður foreldr-
anna var líka mikill, en þau sáu,
að í Stafholti fengju börnin gott
uppeldi og gætu gengið mennta-
veginn eins og hugur þeirra reynd-
ist seinna standa til.
Dísa lauk kennaraprófi frá
Kennaraskóla íslands vorið 1942
og söngkennaraprófi árið 1951.
Sumarið 1947 sótti hún kennara-
námskeið í Askov í Danmörku.
Veturinn 1942—43 var hún heimil-
iskennari á Egilsstöðum. Síðan
kenndi hún við St. Jósepsskólann í
Hafnarfirði, Landakotsskóla i
Reykjavík, þá við Breiðagerðis-
skóla og síðustu starfsárin við
Hlíðaskóla. Nokkur sumur starf-
aði hún á barnaheimilinu Silunga-
polli og nokkur sumur var hún í
kaupavinnu.
í Reykjavík hélt Dísa lengst af
heimili með foreldrum sinum og
Ragnheiði systur sinni. Samband
Dísu og móður hennar, Ragnheið-
ar Gísladóttur, var ákaflega náið
og ef til vill hefur aðskilnaður
þeirra fyrr á ævinni átt einhvern
þátt í því. Á heimili Hermanns og
Ragnheiðar og barna þeirra ríkti
gestrisni og góðvild og þangað var
gott að koma. Gestir fóru þaðan
ánægðari en þeir komu, þvi heim-
ilisfólkið gaf sér tima til að spjalla
við þá, veitti þeim beina og spuröi
frétta, miðlaði þeim fróðleik,
fræddist af þeim og tók þátt í gleði
þeirra og sorgum.
Vigdís Hermannsdóttir var lág-
vaxin, fínleg og frið sýnum með
fallegt dökkt hár. Hún hafði ríka
kímnigáfu og glaðlegt bros. Hún
var mjög músíkölsk og spilaði vel
á píanó og hafði tæra og fallega
sópranrödd. Hún var kennari af
Guðs náð og hafði mikinn metnað
fyrir hönd nemenda sinna. Hún
hafði ákaflega mikla ánægju af
starfi sínu, meðan hún hafði
heilsu til að stunda það. Hún
starfaði mikið með nemendum
sínum í tómstundum. Hún hjálp-
aði þeim að setja upp heilar
skemmtidagskrár, söng, dans og
leikrit og varði frístundum sínum
í að æfa þau og aðstoða þau við að
útvega og gera búninga og leik-
muni. Dísa söng í ýmsum kórum,
sótti tónlistarnámskeið og hafði
mikið yndi af hvers konar tónlist.
Hún var ákaflega vel gerð mann-
eskja og mátti ekkert aumt sjá.
Dísa safnaði aldrei veraldlegum
auði og hafði sjaldan afgang til
þess að gera eitthvað fyrir sjálfa
sig, en hafði alltaf tök á að hlúa að
öðrum, til dæmis systkinabörnum
sínum. Hún var ákaflega barngóð
og það voru hátíðisdagar í Kjós-
inni, þegar Dísa kom i heimsókn.
Hún kom fyrir jólin og hjálpaði
okkur að skreyta húsið. Gamall
pappakassi breyttist á svipstundu
í fjárhúsið í Betlehem f höndunum
á Dísu. Jesúbarnið lá þarna f jötu
sinni og stór stjarna vfsaði vitr-
Kristján Eiríks-
son — In Memoriam
Öll vitum við í hjarta okkar að
einhvern tima kemur sá dagur að
við kveðjum þennan heim. Hugs-
unin um dauðann er þó oftast
fjarri ungu fólki og það er ekki
fyrr en einhver nákominn heldur í
hina hinstu ferð að þessi fjarlæga
vissa verður að ógnarlega nálægri
staðreynd. í návist dauðans finna
menn ætfð til smæðar sinnar og
máttleysis og stundum einnig til
reiði gagnvart því sem við ráðum
ekki við. Reiði vegna þess að dauð-
inn er svo oft óréttlátur, hann
kallar burtu þá sem hefðu átt að
fá að lifa í áratugi enn og hann
skilur eftir fjölskyldu og vini f
sárum. Það er erfitt að skilja,
hvað þá sætta sig við að fyrirvara-
laust sé svipt á brott stórum hluta
hins daglega lffs, að brotin sé stoð
hamingjurikrar fjölskyldu. Ef til
vill er það einnig áminning til
okkar að njóta þess og þeirra sem
næstir okkur standa á meðan tím-
inn leyfir.
Kristján Eiriksson, tengdafaðir
minn, lést eftir skamma legu hinn
18. október sfðastliðinn. Hér mun
ekki fjölyrt um mannkosti hans,
enda þryti þá fljótt rúm en látið
nægja að segja að hann var öllum
sem hann þekktu harmdauði. Sár-
ust er þó raun fjölskyldunnar, sem
tengd var óvenju sterkum bönd-
um, sem ofin voru f blíðu og þó
einnig stundum í stríðu, því líf
Kristjáns var ekki án erfiðleika
frekar en annað í þessari ófull-
komnu veröld.
Slík fjölskylda er öllum sem
henni tilheyra mikill styrkur og
góður bakhjarl ef eitthvað bjátar
á og löngu yfirunnir erfiðleikar
verða léttvægir ef mældir eru við
hamingju þessa heimilislífs.
Ástvinamissir verður aldrei
bættur og Kristjáns verður sárt
saknað. Það er ef til vill huggun
harmi gegn að hann skilur eftir
sig fallegan hóp afkomenda, sem á
raunar ekki sfður um sárt að
ingunum veginn. Gleðileg jól stóð
skrifað með bómull og glimmer á
bláan kreppappír. Svo settist hún
við orgelið og spilaði og söng og
kenndi okkur, systurbörnunum
sinum, ógrynni af lögum og ljóð-
um. Og amma Guðrún, sem var
alltaf svo störfum hlaðin gaf sér
meira að segja tfma til þess að
koma og syngja með okkur. Á
sumrin fór Dísa með okkur í
berjamó og þegar við komum heim
var hitað kakó og stundum gripið í
spil. Það voru alltaf jól þegar Dfsa
kom og mörg voru tárin felld, þeg-
ar hún fór. Þegar við komum til
Reykjavíkur sýndi Dísa okkur
lystisemdir borgarinnar. Hún fór
með okkur í Sundlaugarnar, Tívolí
og Hljómskálagarðinn, i leikhús, á
tónleika, bíó og söfn. Og heimur-
inn stækkaði og sjóndeildarhring-
urinn víkkaði fyrir tilstilli Dísu.
Minningarnar þyrlast um hug-
ann og það stafar birtu frá minn-
ingu Vigdísar Hermannsdóttur.
En utan um þetta góða og gegna
hugarþel var skel, sem ekki var
nógu sterk til að standast harðan
heim. Strax um tvítugt bar á því,
að Dísa var ekki sterk á taugum.
Fólk, sem veikist af sálrænum
sjúkdómum nýtur ekki samúðar
samferðafólksins á sama hátt og
þeir, sem þjást af Ifkamlegum
kvillum. Þannig eru mennirnir
fullir af fordómum. Heilsuleysi
háði Dísu töluvert framan af ævi.
f desember 1%9 fékk hún heila-
blæðingu og var flutt til Kaup-
mannahafnar, þar sem hún gekkst
undir höfuðaðgerð. Eftir það
hrakaði heilsu hennar hægt og
sígandi. Sfðustu ár æfinnar dvaldi
Dísa á Hátúni 12. Þar hlaut hún
frábæra umönnun, sem aldrei
verður að fullu þökkuð. Vistmenn
og allt starfsfólk gerðu það, sem f
mannlegu valdi stóð til að létta
henni veikindastríðið, þar til yfir
lauk hinn 8. nóvember síðastlið-
inn.
Ég trúi þvi, að nú sé hún Disa
farin að spila og syngja um sólina
og vorið eins og við gerðum svo oft
i gamla daga.
Blessuð sé minning Vigdísar
Hermannsdóttur.
Ragnheiður Hansdóttir.
binda en hin eldri, þau munu ekki
lengur sitja og hlusta á afa lesa
sögur, né laumast í vasa, þar sem
þau gátu ætíð verið viss um að
eitthvað væri að finna.
Minningar munum við þó áfram
eiga og ef til vill verður sú hugsun
efst í huga þegar mestu sárindin
verða liðin hjá, að líf Kristjáns
Eiríkssonar hafi sannað að saman
geta farið gjörvileiki og gæfa.
Bogi Agústsson
Viðtalstími borgarfulltrúa
Sjálfstæðisflokksins í
Reykjavík
Ðorgarfulltrúar Sjálfstaaöisflokkslns veröa til viötals I Valhöll, Hðaleit-
isbraut 1, á laugardögum trá kl. 10—12. Er þar tekiö á mótl hvers
kyns tyrirspurnum og ábendlngum og er öllum borgarbuum boöið aö
nottæra sér viötalstíma þessa.
Laugardaginn 17. nóvember veróa tll viötals Vllhjálmur Þ. Vilhfálms-
son. formaöur skipulagsnetndar og Katrín Fjektsted. formaöur heil-
brigölsráös Reykjavíkurborgar, og Málhildur Angantisdóttlr, vara-
maöur atvinnumálanefndar.
s
-I
CANNON-VÖRURNAR
STUÐLA AÐ VELFERÐ
BARNSINS
x.
Skoðið CANNON-barnavörurnar
í næstu lyfjaverslun.
mmmm
JWergmiMntitb
Metsölublad á hverjum degi!