Morgunblaðið - 15.01.1985, Qupperneq 46

46
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 15. JANÚAR 1985
fólk í
fréttum
ÍSSALAR
HEIMSÓTTIR
„Vona að veðrið
haldist út janúar“
Það mætti segja að íssalar hefðu fengið einskonar happdrættisvinning að undanfórnu og er þá að
sjálfsögðu átt við blíðviðrið sem hefur fengið fjölda fólks til að fara út að „spássera" eins og að
sumarlagi væri. Af forvitni kom blm. við hjá nokkrum íssölum og spurði um söluna undanfarið.
ísbúðin
Síðjimúla 35
Ásbjörn
Kristófersson
„t>aö er tvíma-lalaust
raiklu meira að gera en
venjulega á sama tíma árs,“
sagði Ásbjörn Kristófersson,
eigandi Isbúðarinnar, Síðu-
múla 35.
„Yfirleitt er salan dauð í
janúar en nú er þetta svipað
því sem gerist um mitt
sumar þegar sólarlaust er.
Maður vonar bara að veðrið
haldist út mánuðinn."
— Selurðu einhverja teg-
und af ís fremur en aðra
núna?
„Nei, það er að vísu daga-
munur. Stundum sel ég
meiri rajólkurhristing og
stundum ís.
Morfcunblaðift/JúIíuB
ísbúðin
Aðalstræti
Kristbjörg
Steingrímsdóttir
Kristbjörg Nteingríms-
dóttir í ísbúðinni Aðalstræti
sagði söluna vera miklu
betri en á sama tíma í fyrra.
Það væri ekki spurning.
Aftur á móti væri salan
ekkcrt framúrskarandi mið-
að við aðra árstíma. Hún
kvað sölu á mjólkurhrist-
ingi skara framúr núna.
Morgunblaftið/Júlíus
GUÐBERGUR
MAGNÚSSON
BÓNDIÞVERÁ
Skráð kort milli
15 og 16000
að eru margir sem safna ein-
hverju, frímerkjum, mynt
ýmiskonar, servíettum, lyklakipp-
um, gömlum munum og svo mætti
lengi telja.
Norður í Svarfaðardal er maður
að nafni Guðbergur Magnússon
bóndi á Þverá sem hefur í fjölda
ára safnað m.a. póstkortum. Blm.
og ljósm. röbbuðu við hann og
fengu að líta á safnið hans sem er
orðið mjög stórt.
— Hefurðu ekki safnað lengi?
— Það má segja að aðdragand-
inn hafi verið mjög langur því frá
því ég man eftir mér hef ég verið
að safna einhverju og verið haldin
svokallaðri söfnunaráráttu. Ég
fékk áhuga fyrir póstkortasöfnun
þegar ég fluttist hingað norður í
kringum 1970. Þá rakst ég á kort
sem ég vissi ekki að væru til í dag
og um 1974 er ég kominn á kaf í
kortasöfnunina.
— Hvað er safnið orðið stórt
núna?
— Ég reyndi að telja kortin
fyrir skömmu og komst upp í
15000, en þá ruglaðist ég og hætti,
þannig að þau eru á bilinu
15000—16000. Þá er ég einungis að
meina einföld kort, póstkort, jóla-
kort og þessháttar en ég safna líka
tvöföldum og töluna á þeim vil ég
ekki fara með því þau hrúgast upp
og ég hef ekki haft tíma til að
yfirfara þau, sundurgreina og
setja á skrá.
— Skráir þú öll kortin?
— Já, þau kort, sem ég hef
komist í að vinna úr eru skráð
þ.e.a.s. útgefandi og lýsing á
hverju korti fer í spjaldskrá. Síð-
an er ég einnig með aðra skrá, þar
sem ég lét prenta spjöld sem
greina frá til hverra nota kortin
voru höfð. Þá er viðtakandi skráð-
ur, sendandi og hvenær það er
sent. Það er síðan einkamál hvað
stendur á þeim fleira því þau fara
í plastvasa tvö og tvö þannig að
einungis framhliðin sést á hverju
korti.
— Hvernig áskotnast þér kortin?
Kaupirðu mikið?
— Nei ég fæ mestmegnis gef-
ins. Það er mikill hluti sem kemur
þannig, og það er miklu betra fyrir
fólk að gefa söfnurum kortin sem
varðveita þau heldur en henda
þeim á haugana eins og allt of oft
er gert.
— Er þetta ekki tímafrekt tóm-
stundagaman?
— Jú því er ekki að neita. Það
eru fáir dagar sem ég kem ekki
Hver segir að hjónabönd
leikara lukkist aldrei?
Svo hefur löngum verið talið og það með rentu,
að hjónabönd kvikmyndastjarna hafa löngum
þótt standa á brauðfótum. Þetta er blóðheitt fólk
og störfum hlaðið og skilnaöir eru tíðir í kvik-
myndaheiminum. Ýmsir í bransanum eru marg-
giftir og jafn oft fráskildir.
Það er því með sérstakri ánægju sem greint
verður hér frá þeim hjónakornunum Anne
Bancroft og Mel Brooks, sem bæði þykja leikarar
í háum gæðaflokki. Þau hafa verið gift árum
saman og eiga 12 ára son, Max Brooks. Anne er
fjölhæf leikkona, en hefur lítið sést á hvíta tjald-
inu í seinni tíð. Hún segir það vera vegna þess að
hjónabandið og húsmóðurhlutverkið, uppeldi
Max og það sem því fylgir, hafi veitt sér slíka
gleði og lífsfyllingu að það bar algerlega af leik-
konuferli.
Kvenréttindakonur fyrtast eflaust við þessi
ummæli og líta svo á að Anne hafi fórnað glæst-
um ferli fyrir fjölskyldulífið. Það gerði hún svo
sannarlega, en hennar var valið.