Morgunblaðið - 22.01.1985, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 22. JANÚAR 1985
„Á þessari stundu er óvíst hve mikið ég verð með, en ég ætla
að athuga hvort ég finn mig aftur í þessari íþrótt," sagði Birgir
Viðar Halldórsson í samtali við blm. Morgunblaðsins. Eins og
flestum er kunnugt ók hann með Hafsteini heitnum Haukssyni í
rallkeppni hér heima og erlendis. í febrúar á sl. ári fórst Haf-
steinn, er þeir félagar tóku þátt í rallkeppni í Englandi. Eftir það
tók Birgir þá ákvörðun að hætta keppni, en hefur nú ákveðið að
byrja að nýju.
„Það voru eðlileg viðbrögð
hjá manni að hætta eftir að
hafa misst besta vin sinn í
íþrótt, sem maður unni mest,
hafði lifað fyrir og stefnt á að
leggja fyrir sig. Þetta hefur
tekið mikið á sálina og verið
erfitt, en lífið heldur áfram.
Það þýðir ekkert annað en að
lifa fyrir framtíðina," sagði
Birgir. „Ég hef óbeint verið
tengdur ýmsu í kringum rall-
akstur hér heima á undanförn-
um mánuðum. Innst inni hef
ég aldrei hætt, held ég. Síðan
þegar ég gaf út Ljómarallý-
spilið fyrir jól, þá fannst mér
ég vera kominn aftur."
Ertu hræddur um að slysið
komið til með að sitja í þér?
„Það mun sitja í mér og lifa
með mér alla ævi, ég leiði
óneitanlega oft hugann að því
sem gerðist. Hinsvegar á ég
ekki von á því að það verði mér
til trafala þó ég hefji keppni
aftur. Það sem gerðist var
hreint óhapp og afar sjaldgæft
í þessari íþrótt þar sem örygg-
iskröfurnar eru strangar. Þú
getur lent í slysi á gangi á götu
eða í umferðinni. Slys er slys,
það sér þau enginn fyrir.
Áttu von á því að ákvörðun þín
verði umdeild?
„Ég veit ekki, ég tel þetta
eðlilega ákvörðun. Ég tek hana
ásamt mínum nánustu. Ég á
sjálfsagt eftir að heyra ýmis-
legt, en það ákveður þetta eng-
inn fyrir mig. Menn hafa ým-
ist hvatt mig eða latt, en þetta
er ákvörðun sem ég tek sjálfur.
En hvað er það sem dregur þig
að rallinu aftur?
„Félagsskapurinn og það að
þetta er spennandi íþrótt. Ekki
bara keppnin sjálf heldur und-
irbúningurinn, sem yfirleitt
fer fram með 6 til 8 manna
samhentu liði, sem er einhuga
um að ná árangri. Það má ekk-
ert útaf bera, viðgerðarmenn
verða að vera góðir og í keppn-
inni er spennan um hver er
fljótastur, hvort það bilar,
hvort aðstoðarökumaður eða
ökumaður gerir skyssu. Þetta
er raunar spennandi í heilan
mánuð, bæði fyrir og eftir
keppni."
Með hverjum, hvaða öku-
manni, hyggstu keppa?
„Hann heitir Bjarmi Sigur-
Morgunbladið/Gunnlaugur Rögnvaldsson
Innst inni hef ég aldrei hætt,“ seg-
ir Birgir Viðar Halldórsson, sem
hefja mun keppni í rallakstri að
nýju í vor.
garðarsson. Við þekkjumst vel
gegnum rallið, en hann vann í
bílum Hafsteins gegnum tíð-
Birgir mun aka með Bjarma Sigurgarðarssyni i Talbot Sunbeam Lotus hérlendis. Einnig kemur til greina
að þeir aki Talbot Sunbeam Ti i erlendri grund, samskonar bfl og hér sést.
Birgir Viðar hefur
keppni í rallakstri á ný
ina. Við þurfum að sjálfsögðu
að venjast hvor öðrum, en
Bjarmi hefur náð góðum
árangri á liðnu ári í keppni.
Hann varð í öðru sæti í Ljóma-
rallinu, sinni fyrstu rallkeppni
og vann síðan Haustrallið ör-
ugglega. Hann er efnilegasti
ökumaðurinn sert við eigum
núna. Með okkur í samkrulli
verður Úlfar Eysteinsson, en
meiningin er að við Úlfar
skiptumst á ?.ð vera aðstoðar-
ökumenn Bjarma. Hver okkar
verður hverju sinni fer eftir
aðstæðum, en ég mun byrja í
fyrsta ralli ársins í apríl. Við
höfum ákveðið að mynda með
okkur félag um rekstur á 250
DIN hestafla Talbot Sunbeam
Lotust frá Nichols Sports í
Glasgow. Við komum til með
að leigja hann í framtíðinni,
en fáum hann hinsvegar lán-
aðan í fyrstu keppnina."
Hefur þú leitt hugann að þátt-
töku í keppni erlendis?
„Já, það er ætlunin að fara í
skoska rallið í júní, annað-
hvort á bílnum, sem við notum
í sumar eða Talbot Sunbeam
Ti. Sú keppni er liður í
Evrópumeistarakeppninni og
mikilvægt fyrir Bjarma að ná
árangri þar upp á framtíðina."
Þú hefur sem sagt hug á að
gera hlutina af fullri alvöru eins
og áður?
„Já, ég reyni að gera þá
hluti, sem ég tek mér fyrir
hendur vel. Ljómarallið al-
þjóðlega er að verða vettvang-
ur fyrir erlenda ökumenn og
hlutirnir eru að þróast. Ég vil
taka þátt í þessari þróun. Ef ég
reynist ekki fá það sama útúr
þessu og áður mun ég hætta.
En ég ætla að reyna," sagði
Birgir að lokum,
— G.R.
Offramleiðsla í
hungruðum heimi
Furðuleg fyrirsögn, undarleg
yfirskrift?
Er ekki einmitt bezt að fram-
leiða sem mest af fæðu og hjálpa
þeim, sem hungrar og þjást?
Er það ekki svar himinsins og
kærleikans til hungruðu og
veiku barnanna og uppgefnu
mæðranna, sem gráta sig í hel á
hverri stundu dags og nætur?
Getur nokkur heiðarleg
mannvera í kristnu landi, þótt
ekki væri nema að nafninu til,
látið sem slíkt sé ekki til eða sér
óviðkomandi?
Svona mætti sjálfsagt lengi
spyrja. Og satt að segja eru slík-
ar spurningar nauðsynlegar til
að vekja til hugsunar og heilla á
vegum mannréttinda og mis-
kunnsemi.
Hér hlýtur eitthvað, sem gæti
heitið heimska og grimmd í
grímubúningi græðginnar hjá
þeim, sem gnægtir hafa í öllu, að
vera á ferð.
Vantar ef til vill gott fordæmi,
fagra fyrirmynd?
I frægustu frásögn af mettun
margra í auðn, var það einmitt
lítill drengur, sem lagði fram
nestið sitt, fimm byggbrauð og
tvo smáfiska, sem amma hefur
eflaust stungið að honum, þegar
hann kvaddi. Þessi fórnarlund
og gjafmildi á miskunnavegum
varð kveikjan að mettun fimm
þúsunda, sem ég hef aldrei efast
um að myndmál sögunnar tákn-
ar.
Það voru fleiri, sem fóru að
orðum Jesú og fordæmi ungl-
ingsins.
Auðvitað rigndi ekki fiski og
brauði úr lofti yfir fólkið í auðn-
inni! Jesús vissi að fleiri mundu
fara að dæmi ungmennisins eð-
allynda og skipta með sér birgð-
um á hvídarstund í grasinu.
Þessi táknræna kraftaverka-
saga, því vissulega er hún það,
þótt oft hafi hún verið mistúlk-
uð, sýnir hvernig bæði smáir og
stórir hópar mannkyns, samfé-
lög og þjóðir, geta haft og hafa
nóg til hnífs og skeiðar, og eiga
meira að segja tólf körfur af-
gangs að máltíð lokinni. En það
er líka táknmál um gnægð og
allsnægtir þar sem elskan og
náðin, gestrisni og gjafmildi
hafa forystu og skipta föngum.
En litumst nú aðeins um I
upphafi ársins 1985 einmitt í
ljósi þessa máttarverks, þar sem
enginn þarf að búast við yfir-
náttúrlegum undrum, fæðu
fyrirhafnarlaust og án kröfu að-
eins handa sér.
Hér er það framleiðsla fæð-
unnar, sem gerir þúsundum og
þúsundum milljóna kleift að
ganga í spor drengsins með
byggbrauðin og fiskana.
En hvernig er það gert? Skilja
kristnar þjóðir þetta sem köllun
sína?
Gæti þá verið nokkur offram-
leiðsla til á venjulegan mæli-
kvarða?
Daglega heyrast fréttir og
sjást myndir af hrjáðu og deyj-
andi fólki, sem vantar mat og
líkn.
Jafnframt þessum voðalegu
ógnarfréttum af akri dauðans,
sjást myndir og heyrast fréttir
af smjörfjöllum og rjómalind-
um, birgðageymslum af ótelj-
andi fæðutegundum í Svíþjóð,
Þýzkalandi og Bandaríkjunum.
Alls staðar offramleiðsla ein-
mitt helzt þar sem allt er frjálst
og oft mikið sent til hungurland-
anna, sem betur fer.
Er það ekki áskorun um að
gefa meira, senda alla offram-
leiðsluna, sem er af himni send
með sólu og döggvum.
Gæti það kannski verið
grimmd og heimska, sem felst á
bak við kveinin um að koma ekki
„offramleiðslunni" í nógu hátt
verð og taka hana þannig frá
vörum grátandi og deyjandi
barna.
Það getur vissulega verið ljótt.
En samt ekkert á móti öllu því,
sem eytt er í kristnum löndum í
vopn og drápstæki, hervagna,
flugvélar og alls konar djöful-
dóm á dauðans og skelfinganna
framabrautum til að eyða og
deyða, já, koma allri veröld í
voða á andartaki.
Hvað þarf margar atóm-
sprengjur og geimvopn til að
eyða milljörðum dollara, þótt
þær séu aðeins geymdar, já,
margfalt meiri peningum en
þyrfti til að fæða milljón hungr-
aðra barna í hundrað ár?
Og lítum svo aðeins í kringum
okkur hér á eyjunni við íshafs-
skaut, óskandi friðar, frelsis og
— offramleiðslu, sem var þó
hungursins vagga fyrir örfáum
áratugum.
Hvílík farsæld — aldrei komið
meira á land en í fyrra úr auð-
lindum hafsins.
Kúm og kindum fjölgað, þótt
ráðlagt hefði verið af vísinda-
mönnum að fækka fénaði og
leyfa sveitunum að eyðast og
verða Ijóðalönd minninganna
einna.
Væri kannski hægt að hugsa
sér, að við þessi fámenna fjar-
læga þjóð, væri drengurinn, sem
forsjála amman hafði gefið
r
við
gluggann
eftir sr Arelius Nielsson
brauðin og fiskana i nesti til
fjallferðarinnar.
Ættum við ekki að halda í
hans fótspor í framleiðslu bæði
úti í sveit og sjó, bæði með
brauðin og fiskana, svo slikt
framtak gæti orðið til þess að
allar þjóðir með offramleiðslu
sæju sóma sinn i skiptum við
sessunaut i auðbrekku tilverunn-
ar og allir yrðu mettir, ekki bara
karlar — heldur einnig konur og
börn um víða veröld?
Væri ekki nær að fjölga kún-
um og gefa þá smjörið úr einni
af hverjum tiu til hungurland-
anna, eða einn lambsskrokk af
hverjum hundrað og leyfa hjörð-
um Islands að eiga sína glæsi-
legu framtíð?
Væri ekki nær, að hætta að
kasta slógi, hrognum, lifur og
fiski fyrir tugmilljónir í sjóinn
aftur daglega, af því að fyrir það
fæst ekki nógu hátt verð?
Samt geymir margt, sem kast-
að er fyrir borð og verður fæða
handa vörgum, oft dýrmætustu
lífefni eða vítamín í tilveru lífs á
jörðu hér.
Hugsið ykkur, ef hundrað börn
væru í hópum á þilfari skipanna
og þannig væri farið með fæðu
og lyf, lýsti og bætiefni, meðan
sjómenn þessir góðu, hraustu
drengir, horfðu á þau deyja og
kasta þeim svo fyrir borð eins og
hinu draslinu að dagsverki
loknu.
Nei, annað eins má ekki gerast
lengur. Engin „offramleiðsla“
nema í hendi Guðs.
Þetta er að verða staðreynd í
hópi þeirra, sem „gefa“ og
„senda" milljónir í Afríku í upp-
hafi „æskuárs". Og síðustu gleði-
tíðindin, sem benda í rétta átt
um manngildi og kristindóm i
verki — og öðruvísi er hann lít-
ilsvirði — Á íslandi boða ferðir
ungra manna og kvenna, sem
fara til þessara fjárlægu landa
með drenginn úr sögunni um
kraftaverkið í auðninni, að fyrir-
mynd, en sjálfan kraft Jesú,
kærleika hans og leiðsögn um
bættan og betri heim í hugum og
hjörtum.
Ég er stoltur af að einmitt
meðal þeirra eru safnaðarbörn
úr Langholtsprestakalli.
Megi þau dreifa offramleiðslu,
fiski og brauði íslands sem bezt
um auðnir heitu landanna og
kenna þar sem flestum að trúa á:
„Guð í alheimsgeimi
og Guð í sjálfum sér.“
Þá verða þúsundirnar, já,
mörgum sinnum fimm þúsundir
mettaðar í guðsríki á jörðu. Þar
mun ríkja friður, fögnuður og
frelsi um ókomin ár. Öll atóm-
strið úr sögunni.
Reykjavík, 14. janúar,
Árelfus Níelsson.